yalnızlıkla balkonda oturup birer kahve içmek

Yaşasın yalnızlık, Yaşasın asosyalizm, Yaşasın yalnız insanlar!

Bu saate bu kadar uzun yazı bravo ne diyim

geldi be sonunda cugu cugu

hayatta bazen gidenler, bazen gelenler, bazen gidenler ve bazen gelmeyenler olur birçok zaman.. ve hayatta bazen isteyerek ve bazen de yanlışlıkla gitmiş gibi yapan ve de hep usulca sokulup yanaşan yalnızlıklar olur sonra bazen... herkes bir gün, bir bir giderken, her daim kalanlar, her daim yalnızlıklar olur bazen...

kimi kalplerin, kimi fikirlerin, kimi gündüzlerin, kimi gecelerin, kimi sokakların, caddelerin, kimi odaların, kimi yatakların, kimi bedenlerin, kimi ayrılıkların paylaşıldığı insanlar olur hani bazen hayatta...

ve bedenler kopsa da, ayrılsa da, yorulsa da, tükense de, eksilse de bitmeyen; artmasa da eksilmeyen, yorulmayan, daima tebessüm eden, kötü de olsa çizgisini bozmayan, dosdoğru ve çokça da kirli yalnızlıklar olur bazen hayatta...

kimi el ele sokaklarda, caddelerde, çokça gecelerde, odalarda, yataklarda ağırlanan, kimi dertleşilen, kimi de küfürleşilen, lakin hiç mi hiç küsülmeyen, hiç mi hiç terk etmeyen ve de edilmeyen yalnızlıklar olur bazen...

insanlardan daha yumuşak ve de sıcak olan omuzlarına baş yaslanan, ölümüne sırlar saklayan, halden en iyi anlayan, az konuşup çokça da dinleyen yalnızlıklar olur hayatta bazen...

kimi bir dal sigara dönülen, kimi birkaç şişe efkar devrilen, kimi hayat kadar acı bir kahveye eşlik eden, kimi yanı başındaki koltukta usulca oturup birlikte usul usul, karanlık geceler seyredilen yalnızlıklar, dostlar olur bazen hayatta.

bir balkondan sessizce, gecenin içindeki ışıltılı milyonlarca yalnızlığa bakılan yalnızlıklar olur bazen... çok şanslı ve de yalnızlıklı hissedilen anlar olur işte hayatta bazen.