yalnızlık zor zanaattır

lan binler nasıl anlatsam bilmiyorum.
ben bir çoğunuz gibi yalnızlığı bir kızın beni terketmesi sonucu tanımadım.
aşkta yaşadım, sevgilimi terk ettim.
2 sevgilim oldu zaten, 2.sevgilim beni terk etti.
ama hiç üzülmedim lan, bilirsiniz yalnızlık = sigara diye tanımlar bazıları.
sigara da yaktım, ama düşünerek veya üzülerek değil. sadece bazılarının bir kız yüzünden yalnız kalmışlığa hapsolmasına üzüldüğüm için yaktım.

sabaha kadar yazacam bu başlıkta, uğrayın arada yanımaaa

edit: hayatıma dair bir şeyler anlattım, okuyun işte.ne karı kız olayı, nede aşk meşk olayı.

o gün öğle yemeğine de gelmedim eve, gittim bi döner yedim tek basıma.
okuldan çıktığımda eve geldim direk, annem hala istifini bozmamış, odada oturuyor sigara içmeye devam ediyordu.
kardeşimde kendi halinde oyuncaklarıyla felan oynuyor haldeydi, hiç bişeyden haberdar değildi tabi.
herşey güzel geliyordu ona, kırılan tabaklar, bardaklar.

bi anda ağlamaya başladım moruk, gözümden akan her yaş saf ve temizdi.
annem 'niye ağlıyorsun oğlum?' dedi, anne neden böylesin dedim, niye evimiz böyle, niye akşam yemeği hazırlamıyorsun babam gelince ne yiyecek dedim.
annem 'baban belki gelmez bugün oğlum işleri var' dedi.
ama o evin halini, annemi gördükce sanırım düşüncelerim bi anda olgunlaşmaya başladı. kafamda kurduğum şeyler 2 gün önce kafamda kurduğum şeylere benzemiyordu.
daha ciddi ve zaman istiyordu.

bana yalnızlığı aşk değil de, anam babam öğretti lan vallahi bak.
çünkü benim anam babamda yalnız büyümüş hep bu hayatta.
babam 4 yaşında babasını kaybetmiş, babama babaannesi bakmış annesi taklu donunu bile temizleyip yıkamamış.
annemi annesi 3 yaşında bırakıp gitmiş, babası 13 yaşına kadar büyütmüş, sonra annem akrabalarının yanında bi orda bi burda sefillik içinde yaşayıp gitmiş.

mutlu ailemiz vardı moruk, imrenilecek bi aileydik.
aramızda ki bağlar kuvvetliydi, çok zengin değildik belki ama kendi yağımızda kavruluyorduk bi şekilde.
parayı gibtir et aynı sofraya oturup ailenle bir tas çorba içmek kadar güzel bir şey olmamalı bu dünyada.
hani hepinize sormuştur anneniz, 'beni mi çok seviyorsun, yoksa babanı mı?' ben anneme hep seni derdim lan.
babam beni dövüyor derdim, o yüzden sevmem onu derdim.
ama moruk, şu yaşa geldim şimdi seni daha çok seviyorum dedigim annemin, daha az sevdiğimi dile getirdiğim babamın yalnız oluşlarına ortak oluyorum.
kız kardeşime, ailemizi anlatıyorum şöyle yapıyorduk böyle yapıyorduk diye.
kafanızda baska sorular dolanmasın, annem babam hayatta şuan allaha sükür, ama hayatta olmasalardı ikiside acaba bu kadar şeyler yaşarmıydım, ya da daha mı zor şeyler yaşardım bilmiyorum.

neyse beyler ben şuan 21 yaşındayım.
6-7 yıldır yalnız yaşıyorum, çok sorun atlattım.
annem ve kardeşim şuan bizim bulunduğumuz şehirde, yani memlekette.
2 mahalle üstümüzde oturuyorlar 2 senedir felan.
aşk olaylarıda yaşadım, ama hiç biri gibimde değil moruk.
ben 6 yıl tek basıma yasadım, yasıyorum.
yalnızlıktan kastım şudur;

babam sabah çıkar, akşam gelir. sabahtan akşama kadar tekim evde.
can dostum dedigim 1 tane adam var baska arkadasa ihtiyacım yok.
yemegimi kendim yaparım, ütümü, temizliği, bulaşığı herşeyi yaparım.

üniyi kazandık allaha şükür, şimdi okuyoruz. alıştım bu duruma.

yaz lan belki birinin düğümlenmiiş boğazını çözersin bu gibtiğimin kız mevzusu yüzünden .

annemde ağlamaya başladı, hemde çıldırırcasına.
hiç unutamam o günü moruk, annemi ilk defa o kadar ağlarken ve o halde çaresiz gördüm.
ama napalırım ki ben, 14 yaşında çocuk denilebilecek kadar küçüğüm.
o zamanlar babamın sözü aklıma geldi, benim bi kardeşim vardı onunla zaman geçirmek mantıklı geliyordu sanki.
zaten annem ilgilenmiyordu, elinden sigara düşmez hale gelmiş, evde 1 tas çorba bile pişmemeye başlamıştı.
kendi evimde moruk, kendi evimde ben 1 hafta aç dolaştım. kuru ekmek yediğim zamanlar oldu. herneyse.
bi yandan düşünmeye devam ederdim, bi yandanda kardeşimle oynardım uyuyana kadar.
ders, okul, hiç birşey aklımda yoktu, sokaktaki arkadaşlarım eve gelirdi hasta numarası yapardım dışarı çıkmazdım.

babam 3 gün eve gelmedi, sanırım annesinde veya arkadaşında kaldı bilmiyorum.
bende okula gitmiyordum zaten artık.
bi sabah kalktığımda annemi eşyaları toplarken gördüm, direk ağlamaya başladım.
anneme 'ben ve kardeşim sen ve babam gibi yalnız büyümek istemiyoruz anne nolur gitme' dedim.
annem canım annem benim, 'sizide zütüreceğim oğlum, gideceğiz burdan dedi'
gitmeyelim anne dedim, nolur gitmeyelim babam napar o zaman dedim ağlayarak.
baban beni istemiyor dedi, bak kavga ettik bunlar iyi şeyler değil oğlum dedi.

bende hep yalnız kaldım hala yalnızım
artık bıraktım kendimi sonsuzluğa
benim kaderim yalnız yazılmış

babamın yanına yaklaştım, gözleri yarı açık yarı kapalıydı.
'baba hadi kalk üstünü değiştir bak' dedim.
bana 'sen karışma git derdini annene anlat odadanda çık' dedi uyuşuk bi şekilde.
zoruma gitti, hemde çok zoruma.
her çocuk gibi benide babam döverdi küçükken, ama suçluysam döverdi hak ederdim yani.
ama hiç bir zaman ağzından kötü birşey çıkmazdı, bir tokatı vardı o kadar.

2 hafta felan böyle geçti, biz bir odada, babam bir odada yaşamaya başladı.
annem bi sigara almaya çıkar, babam geceleri geç vakitlere kadar içip gelirdi.
nasıl olurdu moruk nasıl ya, imrenilecek aileydik bi anda nasıl bu kadar alevler yükselebilirdi.
dedim ya kendi evimde aç kaldım diye, evimizde artık yemek pişmiyordu moruk.
evde hiç birşey yoktu, babam birşey almıyordu dolap tımtıkır heryer heryerde.
komşular bazen yemek getiriyordu, onlarda haberdardı sanırım durumdan.
bi şekilde geçiyodu günler.

babamı alkolden kurtardım, anneme giderim, babamda kalırım.
bi şekilde düzeni sağlıyorum.
benim şuan ki tek varlığım kardeşim, onun için bu dünya da yapamayacağım şey yok.
kalbini sök çıkar dese 1 saniye düşünmeden saplarım bıçağı kalbime.

21 yaşındayım ama gel içimi gör moruk, gönlüm 45 yaşında. yorgun, bitkin.ama hiç bir zaman yenilmeyen bi gönül benimkisi.
şuan sadece bekliyorum moruk, doğru kızı bekliyorum.
anneme babama verdiğim 'size evlilik ney göstereceğim' lafını gerçekleştireceğim kadını bekliyorum.
hiç birşeyi unutmadım, amcamla yıllardır konuşmuyorum.

ben hala anneme ısrarlı bi şekilde 'babamda gelecekse gideriz anne' diyordum.
düşüncelerim hala olgunlaşmamış, çocukla cümleler kuruyordum.
çünkü ben ve kardeşim yalnız kalalım istemiyordum. yalnızlığı daha bilmiyordum, ama annem babam anlattıysa bana geçmişlerini, yalnız büyüdüklerini eminim ki kötü şeyler olacağından kuşkum yoktu.
o gün annem eşya toplamayı bıraktı nedense, biz evde ayrı bi odaya geçtik, annem ben kardeşim o odada yatıp, o odada kalkmaya başlamıştık.
babam o akşam eve geç geldi, annem zaten doğru düzgün uyumamaya başlamıştı, ben çocukken babam eve gelmeden uyumazdım hiç.
o zamanda uyumadım, babamın gelmesini bekledim.

sabah kalktım, odanın kapısını açtığımda her yer karışmış şekildeydi.
babam evde yoktu, erkenden gitmiş sanırım.
annem elinde sigara odada oturuyordu. saç baş karışmış, kollar yara bere içinde ağlamaklı oldum.
işte okula gidecektim, anneme 'anne kahvaltı hazırlamamıssın daha' dedim.
annemde 'oğlum okula git okulda yersin bişiler' demişti.
anneme hiç bişi demeden çıktım kapıdan, işte o zaman sokaktaki arkadaşlarımdan, sevgiden, mutluluktan vazgeçtim.
'acaba bugün okuldan çıkınca napsam' diye düşünmek yerine 'acaba neden annem babam böyle' diye düşünmeye başladım.

yalnızlık candır hacı gibtir et gerisiniii...

yanlızlık iyidir lan

bana 9-10 yaşlarında hep anlatırlardı böyle hayata gögüs gerdiklerini.
biz yalnız büyüdük, bi baltaya sap olamadık sen oku derlerdi.
güzeldi lan o zaman yalnızlığı gibtir et, ayda bi kere magnum yersem sevinirdim öyleydi yani o zamanlar.
sonra bide kız kardeşim oldu, çekindim lan ben dedim kardeş istemem.
babam hep söylerdi 'sen onun abisi olacaksın, yalnız başına sıkılmıyor musun evde oyuncaklarınla oynamaktan?'
şuan düşünüyorum da, yalnızlığı sadece oyuncaklarımla oynayarak yaşasaymışım.

anlat panpa uğrayacağım yine