yalnızlık zor zanaattır

ama her daim bardağın dolu tarafından bakıyor, tecrübe ediniyordum. kendi kendime 'ileride ben böyle yapmayacağım, şunu şöyle yapmayacağım' diye tekrarlıyordum.

işte 2 hafta sonraya mahkeme günü yazmışlar, 1.celse.
2 hafta aynı tempoda geçti, ortam incin, yemek pişmez, eve ekmek gelmez. sigara + çay yola devam. sigarayıda zar zor buluyorum o zamanlar, annemden felan alıyorum. annemde paso yazdırıyor bizim markete.
o gece geldi, yarın sabah mahkeme vardı, babam ayrı bi köşede, annem ayrı bi köşede ben ise ortalarında hakime konuşacaktım.
o gece uyudum, sabah 10:30'da mahkeme vardı.
sabah kalktım, annem takım elbise giy oğlum, hakimin karşısına çıkacaksın dedi.
bi yandan da zoruma gidiyordu, ayaklarım geri geri gidecek gibiydi hep.
anamın babamın ayrılmasına şahitlik edecektim.

babam çok önceden hükümete gelmiş, bizde annem ve kardeşim gittik.
babam yalancı şahit yazdırmış dıbına koyayım ya.
çünkü biliyorum zoruna gidiyor, hem annemi kaybetti, hem ailesini, hemde annemin boşayacak olması onu zoruna gitti ister istemez.
kafa sonradan dank etti, ama iş işten geçti.3 tane yalancı şahit bulmuş dıbına koyayım bizim mahalleden.o sırada babam yanıma geldi, oğlum herşeyi doğru düzgün anlat dedi. tamam baba dedim.

ben babamla ve annemle mahkemeden önce konusmustum, dedim babama baba ben seninle kalacağım, kardeşim annemle kalacak. çünkü kız çocugunun babanın yanında yetişmesi dogru olmaz, bu yüzden anlaştık.
ben babamıda yalnız bırakamazdım, anamıda ama bi seçim olmak zorundaydı.

reserved

reserved

babamı sevmedigimden değil, babamıda anamıda aynı değerde severim.
çünkü benim bi tane anam babam var sokakta bulmadım onları.
eğer kız kardeşim olmasaydı, anamı seçerdim tabi ki.
ama mecburen böyle bişi olmalıydı.

herneyse moruk, ilk annem girdi, o çıktı sonra babam girdi oda çıktı. annemin şahidi yoktu, sadece ben vardım.hem babam yönünden hem anne yönünden şahitlik edecektim. annem başka şahit istemedi. sonra babamın şahitleri sıra sıra girdi.en son ben girecektim, heyecan bastı amk.o an aklıma şey geldi, dedim dur bakalım ben bu mahkeme salonuna gülerek gireyim, mutlu gireyim ulan. hayata inat mutlu gireyim amk..

mübaşir ismimi bağırdı, tek başıma girdim salona gülerek tebessüm ederek.
hakim bayandı, geçtim gerekli yere.
tebessümü elden bırakmadım, hakim bana 'hayırdır delikanlı mutlu gibisin?' gülerek dedi.

konusmaya basladım, 'mutluyum efendim dedim, mutluyum çünkü ben belkide 20 yıl sonra öğreneceğim şeyleri bu yaşımda öğrendim, ileride sıkıntı çekmeyeceğim için, eşimi çocuklarımı üzmeyeceğim için, onları yalnız bırakmayacağım için, basit hatalar yapmayacağım için mutluyum.' dedim.

hakim bana, sen büyümüşsün dedi. sağolun dedim.

soruları sormaya basladı, işte babamın anamın anlattıklarından soru çıkarmış bana soruyor.

baban anneme bıçak çekti mi?
baban eve yiyecek alıyor muydu?
annen ev düzenini sağlıyor muydu?
annen evi hiç terk edip uzun süreli gelmediği oldumu?
baban alkol alıyor muydu?
annen hakkında şüphelendiğin birşey var mı?

.
.
.

gibi gibi sorular.

harbi ben bugun cok sıkıldım ya

hepsini pür dikkat cevapladım, babamın tuttuğu şahitler bi taka yaramadı.
orada esas alınan benim söylediklerimdi daima.
bende herseyi doğru düzgün anlattım.
annemin hatalarını, babamın hatalarını.

1.celse bitti ve hakim 2 gün sonra kararın açıklanacağını söyledi.
yazılanları söylenenleri tartıp ona göre karar vereceğini dile getirdi.
mahkeme salonundan ayrıldık 2 gün gene aynı tempoda geçti.

tekrar mahkemeye gittik, annem babam içeri girdi.
hakim 1.celseden direk kararını vermiş.
annemle babamın boşanmasını uygun görmüş.
neyse karar alındıktan sonra babam ertesi gün karara itiraz etmek için yargıtaya kağıt yolladı taa ankaraya.
ve bu karar 1 yıl sonra çıkıyormuş, itiraz edersen.

ulan madem boşanmak istemiyordun amk neden gibi daşağa takıp dolandın ortalıkta, icraat göstersene.
annem baya sinirlendi bu duruma, 1 yıl kim bekleyecek, napacaz nasıl olacak vs vs.

işte mahkeme kararında normalde kız çocuk babaya, erkek çocuk anaya verilir.
biz hakime izah ettik durumu böyle böyle diye, zaten bizim şehir nüfusu az bi şehir.
böyle işte sadece hafta sonları görme olayı felan yoktu bizde.
beni babama, kız kardeşimi anneme verdi mahkeme. zaten anlasmıstık.

neyse moruk, 1 yıl bekleyecektik artık.
1 yıl o sefaleti çekecektik, 1 yıl benim tecrübem olacaktı, okula abanmalıydım biraz.
düzene alışmıştım.
babam bi odada biz bi odada yaşayıp gidiyorduk.
aksamları babamı görürsem görüyordum.
1 yıl sefalet içinde yasadık. annem bırakıpta gitmedi bizi veya babam.
ne annemde ne babamda degigiblik vardı.
hepsini ben ve kardesim çektik, olanlar bize oldu.

1 yıl geçtii, gitti.
karar geldi, yargıtay'da annemle babamın boşanmasını uygun görmüş.
bu sefer kesin boşanacaklardı.
öylede oldu moruk, boşandılar.

hani basta demistim ya annemin kimsesi yok diye, annemin annesi vardı ama yoktu. hani dedim ya bırakıp gitmiş diye.
o 1 yıllık süreçte nasıl haberi olduysa haberi olmuş. annemi yıllar sonra aradı ve yanına gelmesini istedi.
yanında yaşamasını istedi.

boşanma olayı bitti moruk, artık resmen boşanmışlardı.
aile denilen kavram yıkıldı hayatımda.ben 16 yaşıma doğru ilerliyorum kardeşim 7 yaşlarında felan işte o civarlarda.
annem annesinin yanına gitmeye karar verdi bi müddet orada duracağını, düzenini kurana kadar orada yaşayacağını söyledi.
çıldırdım, kafayı yedim annem gidecekti ulan, kardeşim gidecekti.

iki arada bi derede kalmaya devam ediyordum.
annemle çekip çıkıp gitsem, babam harap olurdu, belkide intihar ederdi.

rezerv bakıcam

bi tuvalete gidip geleceğim.

güzel yazıyon panpa devamm

geldim beyler.

yapacak birşey yoktu, ayrılık gelmiş çatmış.
artık zor zamanlar beni bekliyordu, gerçekten belki daha zor zamanlar geçirecektim.
ama kafamda deli sorular olmayacaktı, belki ana sevgisinden, kardeş bağından bi müddet uzak kalacaktım.
bir gün tekrar kavuşacaktım ama.
annem hazırlıklarını yaptı, eşyalara dokunmadı sonradan alacaktı eşyalarını, direk annesinin yanına gittiler kardeşimle.
size bi fotoğraf göstermek istiyorum.

ayrılık günü geldi ve çattı, artık annem ve kardeşim gidecekti.
onları uğurlamak varya ölmekten daha kötüydü,
ama bi şekilde aştım sabır ettim, tek hedefim artık babamı düzeltmek, alkolünü azalttrabildiğim kadar azaltmaktı.
annemi kardeşimi içim parçalanarak uğurladım o gün.

eve geldim, tektim artık moruk babam işinde gücünde, ben evde tek takılmaya baslamıstım.
yemek yok, ortam incin toplamak lazım felan.
artık günlerim hep böyle geçecekti.

akşam babam erken geldi, hiç konuşmadık.odasına geçti, bi müddet sonra beni çağırdı.
bu yazıda neyin nesi dedi?
kağıdı gördüğümde oturup ağladım o gece, 7 yasında ki kardesim babamın battaniyesinin altına bu notu bırakmış.o hiç birşeyden haberi olmayan, ayrılık nedir bilmeyen kardeşim.

http://imgim.com/9640inciw4422608.jpg

alt ve sağ kısımda ki yazılarda babama ait, 6-7 yıldır bu yazı duvarda böyle bantlı bi şekilde durur.

kardeşim biz hep yanındayız unutma bunu, bu arada okuyorum

ben yatıom rezerve dursun şurada bakarız yarın iyi geceler binler

neyse beyler ben şuan 21 yaşındayım.
6-7 yıldır yalnız yaşıyorum, çok sorun atlattım.
annem ve kardeşim şuan bizim bulunduğumuz şehirde, yani memlekette.
2 mahalle üstümüzde oturuyorlar 2 senedir felan.
aşk olaylarıda yaşadım, ama hiç biri gibimde değil moruk.
ben 6 yıl tek basıma yasadım, yasıyorum.
yalnızlıktan kastım şudur;

babam sabah çıkar, akşam gelir. sabahtan akşama kadar tekim evde.
can dostum dedigim 1 tane adam var baska arkadasa ihtiyacım yok.
yemegimi kendim yaparım, ütümü, temizliği, bulaşığı herşeyi yaparım.

üniyi kazandık allaha şükür, şimdi okuyoruz. alıştım bu duruma.