yalnızlık zor zanaattır

kendini bile unuturur bazen ait oldugun yeri bilemezsin

olm herkes yalnızım diye yakınıyo amk evde oturursan tabi yalnız kalırsın git bi sinemaya publara git arkadaş edin amk

yanlızlık iyidir lan

lan binler nasıl anlatsam bilmiyorum.
ben bir çoğunuz gibi yalnızlığı bir kızın beni terketmesi sonucu tanımadım.
aşkta yaşadım, sevgilimi terk ettim.
2 sevgilim oldu zaten, 2.sevgilim beni terk etti.
ama hiç üzülmedim lan, bilirsiniz yalnızlık = sigara diye tanımlar bazıları.
sigara da yaktım, ama düşünerek veya üzülerek değil. sadece bazılarının bir kız yüzünden yalnız kalmışlığa hapsolmasına üzüldüğüm için yaktım.

bana yalnızlığı aşk değil de, anam babam öğretti lan vallahi bak.
çünkü benim anam babamda yalnız büyümüş hep bu hayatta.
babam 4 yaşında babasını kaybetmiş, babama babaannesi bakmış annesi taklu donunu bile temizleyip yıkamamış.
annemi annesi 3 yaşında bırakıp gitmiş, babası 13 yaşına kadar büyütmüş, sonra annem akrabalarının yanında bi orda bi burda sefillik içinde yaşayıp gitmiş.

bana 9-10 yaşlarında hep anlatırlardı böyle hayata gögüs gerdiklerini.
biz yalnız büyüdük, bi baltaya sap olamadık sen oku derlerdi.
güzeldi lan o zaman yalnızlığı gibtir et, ayda bi kere magnum yersem sevinirdim öyleydi yani o zamanlar.
sonra bide kız kardeşim oldu, çekindim lan ben dedim kardeş istemem.
babam hep söylerdi 'sen onun abisi olacaksın, yalnız başına sıkılmıyor musun evde oyuncaklarınla oynamaktan?'
şuan düşünüyorum da, yalnızlığı sadece oyuncaklarımla oynayarak yaşasaymışım.

anlat panpa uğrayacağım yine

3 haftadır başka bir ülkede yalnız yaşıyorum. duygusal yanı bi kenara bırakalım, fiziksel olarak bile yorucu.

1 saat önce temizlik yaptım mesela, it gibi yorgunum.

aynen öyle kardeşim.

insana kaçıncı tekil şahıs olduğunu unutturur.
kimim lan ben diye aptal aptal sorular sorarsın kendine amk.

mutlu ailemiz vardı moruk, imrenilecek bi aileydik.
aramızda ki bağlar kuvvetliydi, çok zengin değildik belki ama kendi yağımızda kavruluyorduk bi şekilde.
parayı gibtir et aynı sofraya oturup ailenle bir tas çorba içmek kadar güzel bir şey olmamalı bu dünyada.
hani hepinize sormuştur anneniz, 'beni mi çok seviyorsun, yoksa babanı mı?' ben anneme hep seni derdim lan.
babam beni dövüyor derdim, o yüzden sevmem onu derdim.
ama moruk, şu yaşa geldim şimdi seni daha çok seviyorum dedigim annemin, daha az sevdiğimi dile getirdiğim babamın yalnız oluşlarına ortak oluyorum.
kız kardeşime, ailemizi anlatıyorum şöyle yapıyorduk böyle yapıyorduk diye.
kafanızda baska sorular dolanmasın, annem babam hayatta şuan allaha sükür, ama hayatta olmasalardı ikiside acaba bu kadar şeyler yaşarmıydım, ya da daha mı zor şeyler yaşardım bilmiyorum.

katılıyorum kardeş

13-14 yaşıma geldim moruk, güzeldi herşey ailecek gezmeler, tatile gidiyorduk gücümüz yettiği kadar yılda 1 kez felan.
ne olduysa işler tersine döndü.
kardeşim daha 4-5 yaşlarında ben 13-14 yaşlarındayım işte.
bi gece büyük bi sesle uyandım, evde kıyametler kopuyor.
bardaklar, tabaklar, çanaklar havada uçuşuyor.
yatağımdan çıkamadım moruk, o zaman kız kardeşimle aynı odada yatardık.
o gece uyumamıştım, eğer bişi olursa kardeşimi korurum demiştim çocuk aklı işte.

reserved

yalnızlık candır hacı gibtir et gerisiniii...

sabah kalktım, odanın kapısını açtığımda her yer karışmış şekildeydi.
babam evde yoktu, erkenden gitmiş sanırım.
annem elinde sigara odada oturuyordu. saç baş karışmış, kollar yara bere içinde ağlamaklı oldum.
işte okula gidecektim, anneme 'anne kahvaltı hazırlamamıssın daha' dedim.
annemde 'oğlum okula git okulda yersin bişiler' demişti.
anneme hiç bişi demeden çıktım kapıdan, işte o zaman sokaktaki arkadaşlarımdan, sevgiden, mutluluktan vazgeçtim.
'acaba bugün okuldan çıkınca napsam' diye düşünmek yerine 'acaba neden annem babam böyle' diye düşünmeye başladım.

o gün öğle yemeğine de gelmedim eve, gittim bi döner yedim tek basıma.
okuldan çıktığımda eve geldim direk, annem hala istifini bozmamış, odada oturuyor sigara içmeye devam ediyordu.
kardeşimde kendi halinde oyuncaklarıyla felan oynuyor haldeydi, hiç bişeyden haberdar değildi tabi.
herşey güzel geliyordu ona, kırılan tabaklar, bardaklar.

yaz lan belki birinin düğümlenmiiş boğazını çözersin bu gibtiğimin kız mevzusu yüzünden .

bi anda ağlamaya başladım moruk, gözümden akan her yaş saf ve temizdi.
annem 'niye ağlıyorsun oğlum?' dedi, anne neden böylesin dedim, niye evimiz böyle, niye akşam yemeği hazırlamıyorsun babam gelince ne yiyecek dedim.
annem 'baban belki gelmez bugün oğlum işleri var' dedi.
ama o evin halini, annemi gördükce sanırım düşüncelerim bi anda olgunlaşmaya başladı. kafamda kurduğum şeyler 2 gün önce kafamda kurduğum şeylere benzemiyordu.
daha ciddi ve zaman istiyordu.