hayat kısa takma kafana.

Herhalde gecenin 2'si en son tekel bayinden geliyorum elimde siyah bir poşet içinde bir kaç şişe bira ve bir 70'lik eve gidiyorum kapıyı çalıyorum ama açan yok unutmuşum kimsemin olmadığını bazen çalarasın kapıyı annen çıkıcak o oğlum hoşgeldin açmısın canın bişi çekiyormu? diye hayaler kuruyor insan o günlere dönmek istiyor çıkarıyorsun anahtarı çeketin iç cebinden giriyorsun içeri. içerisi karanlık ve soğuk dolaba doğru yönelip mezeyi çıkarıp masaya çöküyorsun ev sessiz karanlık açıyorsun 70'liki içmeye balıyorsun 1 2 3 derken şişeyi deviriyorsun sabah kaltığında yerde bayılmış bir vaziyetesin kalkıyorsun birden kusuyorsun o kadar yalnızlık vurmuştur ki kahvaltı yapmak yerine dolaptaki biraları içmeye başlarsın sonra çekilirsin bir köşeye yerde duran bir dak sigarayu alıp yakarsın ve düşünürsün neden bu kadar yanlızım? Neden kimsem yok? Niye böyle yaşamaya drvam ediyorum? Bir çöplükte yaşıyorum sanki! insanın bir dostu olmazmı? inanın annem babam öldüğünden beri bu kadar yanlız olmamıştım! Bir sevgilim bile yok! beni seven biri beni arıyan hal hatır soran bile yok! O kadar yanlızım ki telefon bile kullanmıyorum artık. Bu kadar insan dibe vurabilirmi be. Etrafta çıtır çıtır baba parası yiyen kendini sosyal akılı zaneden dejenere tipler kızlarla dolaşırken burda her gece hiç kimsesiz biriymiş gibi yaşıyorum bu odaları, her defasında ilk defa aynaya bakıyormuşum gibi hissediyorum çünkü en son aynaya baktığımda üniversite son sınıftaydım. En son üniversite son sınıfta arkadaşım olmuştu o da beni sattı be bir kız için. Lan insana bu kadar yapılır mı be. Bazen günlerce uyumuyorum bateniyenin altına girip tavana bakıyorum çocukluğumu düşünüyorum o güzel günleri o pamuk şekerciler dönme dolaplar çekirdek kola yaptığımız günler mahalle kavgalarını özlüyorum oturduğum o kaldırımları annemin başımı okşayışını elime salçalı ekmek verip beni dışarıya göndermesini babamın eve gelirken elindeki poşetleri görünce acaba ne aldı diye poşetleri kapıp eve kaçtığım günleri uçurtma yapıp arkadaşlarla uçurmaya çalıştığmız o güzel günleri özledim. O eski şarkıları o insanları o maceraları. ÇOK YALNIZIZ BU KALABALIĞIN iÇiNDE