yalnızlık değildir aslında insana acı

tamam güzel yazıyonda takunu çıkarmışsın

Hiç kimse istemez istenmez olmayı kırılmayı haketmedim

reserved

hiç birşeyin hakkını veremedik yalnızlıgin hakkını verelim bari.

Sadece @1 deki entry ni beğendim gerçekten güzeldi panpa tebrikler

biraz film izlersin, biraz internete takılırsın, gezersin, alışveriş yaparsın, sinemaya bile gidersin.

uhhhh!! birden bir ekgiblik hissedersin işte o şey yaln

@44 öyle oldu.

Nasil diyor bob dylan, i'm not sleepy and there is no place i'm going to.. Otogarda caresizce beklerken yankilaniyor kulagimda, selamliyorum tum yalnizlari..

icimdekileri tek bir entrye sigdirmissin panpa helal olsun.

Yalnızlıktan kusmaya başlamışız yine

@42 tanrının üvey çocuklarıyız. üvey çocukları.

Otogarla ilgili yazdiklarini okurken eski bir ayrilik hikayesi gozumun onune geliyor, basrolunu oynadigim. Hic birini sonsuza kadar gormeyecegin bicimde ugurladin mi? Dostca ayrildik ama ne dostca, arka fonda placebo-song the say goodbye geliyor kulaklarima, biraz yagmur yagsa ve daha fazla depresif hissetsem kendimi diye soyleniyorum icimden, muavin ucuncu kez gelir mi dersin belki biraz daha kahve?

bazen o kadar yalnız hissediyorum ki, kulağımın ucunda dolaşıp sinirlerimi zıplatan sineği bile öldüremiyorum.
o da gider yine birbaşıma kalırım diye.

otogarda bir yere gidecekken bilet alıp otobüsün hareket saatini beklerken etrafta birbirlerini uğurlayan, sarılan, öpüşen insanları görüp derin bir ah çekip onlara imrenerek bakıyorum bazen..

@37 cuma akşamları saat 10 dan sonra ortalık yatıştığında süpermarkete gidip takılıyorum. yavaş yavaş çalan müzikleri dinleyerek tüm reyonları dolaşıyorum. 15 dakikalık alışveriş 1,5 saat falan sürüyor. her reyona girip her ürüne bakıyorum. fiyatları falan karşılaştırıyorum, ürün içeriğine bakıyorum.

böyle bir adet geliştirdiğimi de şimdi farkettim. ilk başlarda markete uğramaya sadece o saatte zaman buluyordum. sonra o saat boş diye tercih etmeye başladım. şimdi sıkılınca markete gidiyorum...

kaf dağının arkasındaki küçük bir ülkede kendini beğenen bir kral varmış. bir gün kralın kâhinleri gaipten haber getirirler; “kralımız sizi çok seviyoruz. yarın öğleden sonra bir yağmur yağacak, bu yağmurda ıslanmamaya çalışın. çünkü bu yağmurda ıslananlar delirecekler.”

kral kendisini düşünen kâhinleri hediyeler vererek uğurlar. ertesi gün öğleden sonra yağmur yağmaya başlar. yağmurda ıslanan insanlar delirirler. delirmeyen kimse kalmaz, kralın dışında. ülke âdeta tımarhaneye dönmüştür. başlarda halinden memnun olan kral, zamanla ülkede dertleşeceği, konuşacağı insan bulamayınca, pgibolojisi bozulmaya başlar ve yataklara düşer.

kâhinleri yanına çağırarak, “bu yağmur bir daha ne zaman yağacak? ben de ıslanacağım!” diyerek, yalnızlıktan deli olmayı göze alır.

peki ya kalabaliklar icinde yalniz olmak, ya da gece karanliginda yalniz oldun mu hic? Geliyor iste muavin, ikinci kahvemi alicam uyumamam lazim cunku daha iyi ozumsuyorum yalnizligimi. Anlik mutluluk, sahte mutluluk yasamaktan daha iyi olmali diye dusunuyorum jehan barbur'dan kirik bir ask hikayesini dinlerken. Kadir inanir humeyra, iyi film. beraber izleyip, uyuya kaldiginda battaniyeyi uzerine ortecegim birini ariyorum, sonra yalnizligin dipsiz bir kuyu oldugu geliyor aklima, igiblarda sondu..

@35 yaşamaya çalişiyoruz işte panpi.

oo bu amlı hala yaşıyor mu lan ?