bugün.

metro'ya daha önce çok binmediğim bir duraktan bindim, ters yöne gidiyormuşum, iki durak sonra anladım. indim, doğru yöne gidene bindim,

devamında otobüse aktarma yaptım, otobüste inmem gereken durağı kaçırdım. sonra indim, ters yönden bir daha bindim,

bütün bunlar olurken en ufak bir üzüntü/pişmanlık vs. hissetmedim. yetişecek bir yerim yoktu, evde bekleyenim yoktu.

yalnızlık için kimsenin bizi sevmiyor oluşunu mu yoksa aşık olduğumuz insanın yanımızda olmayışını mı ya da aşık olduğumuz kimsenin olmayışını mı tanımlamalıyız bilmiyorum. genelde bunlar kastediliyor sanırım. ben daha ziyade arkadaşlarımı özlüyorum. ne yazık ki hepsi benden uzakta, çoğu zaman akşam oturup bir çay içme mutluluğundan bile uzağım. ne mutlu ki telefon, internet iletişimi hep sıcak tutuyor ama ben onları yanımda görmeyeli çok uzun zaman oldu ve arkadaşlarından bu kadar uzun ayrı kalan bir insan olarak kendimi öksüz, yetim gibi hissediyorum. bu aralar bu özlem yerini yalnızlık hissine bıraktı. kendimi onlardan uzakta çok yalnız hissediyorum.

up up up

up up up

updullah