yalnızlık değildir aslında insana acı

kaf dağının arkasındaki küçük bir ülkede kendini beğenen bir kral varmış. bir gün kralın kâhinleri gaipten haber getirirler; “kralımız sizi çok seviyoruz. yarın öğleden sonra bir yağmur yağacak, bu yağmurda ıslanmamaya çalışın. çünkü bu yağmurda ıslananlar delirecekler.”

kral kendisini düşünen kâhinleri hediyeler vererek uğurlar. ertesi gün öğleden sonra yağmur yağmaya başlar. yağmurda ıslanan insanlar delirirler. delirmeyen kimse kalmaz, kralın dışında. ülke âdeta tımarhaneye dönmüştür. başlarda halinden memnun olan kral, zamanla ülkede dertleşeceği, konuşacağı insan bulamayınca, pgibolojisi bozulmaya başlar ve yataklara düşer.

kâhinleri yanına çağırarak, “bu yağmur bir daha ne zaman yağacak? ben de ıslanacağım!” diyerek, yalnızlıktan deli olmayı göze alır.

@37 cuma akşamları saat 10 dan sonra ortalık yatıştığında süpermarkete gidip takılıyorum. yavaş yavaş çalan müzikleri dinleyerek tüm reyonları dolaşıyorum. 15 dakikalık alışveriş 1,5 saat falan sürüyor. her reyona girip her ürüne bakıyorum. fiyatları falan karşılaştırıyorum, ürün içeriğine bakıyorum.

böyle bir adet geliştirdiğimi de şimdi farkettim. ilk başlarda markete uğramaya sadece o saatte zaman buluyordum. sonra o saat boş diye tercih etmeye başladım. şimdi sıkılınca markete gidiyorum...

otogarda bir yere gidecekken bilet alıp otobüsün hareket saatini beklerken etrafta birbirlerini uğurlayan, sarılan, öpüşen insanları görüp derin bir ah çekip onlara imrenerek bakıyorum bazen..

bazen o kadar yalnız hissediyorum ki, kulağımın ucunda dolaşıp sinirlerimi zıplatan sineği bile öldüremiyorum.
o da gider yine birbaşıma kalırım diye.

@42 tanrının üvey çocuklarıyız. üvey çocukları.

@44 öyle oldu.

biraz film izlersin, biraz internete takılırsın, gezersin, alışveriş yaparsın, sinemaya bile gidersin.

uhhhh!! birden bir ekgiblik hissedersin işte o şey yaln