vallahi bak çok güzel. bazen arkadaşlarla buluşuyorum (oda yılda bir oluyor) inanın kendimi çok kötü hissediyorum. yani arkadaş dediğimde harbi harbi kan kardeşlerim öyle söyleyeyim. yani her konuda herşeyimizi biliyoruz. yok ben şu oruspuyu gibtim yok şu ferreci favorim yok benim gibim şu kadar yok şu kızın koltukaltı kıllı çıktı falandı filandı tüm mevzularımızı konuşuyoruz,öyle bir arkadaşlık bizimkisi.

ama gel gelelim yanımda birileri olunca yinede kendimi kendim gibi hissedemiyorum.ne zaman yalnız kalsam içimi bir ferahlık kaplıyor ve rahatlıyorum. içimdeki ben düşüncelerime ortak oluyor.bazen sohbet ediyorum kendimle.bazen tanımadığım insanlara empati yapıyorum. daha sonra içimdeki ben ile o kişinin hayatını yorumluyoruz.

yaz aylarında ev müstakil olduğundan damda yatıyorum,takıyorum kulaklığı bir yandan şarkım bir yandan gökyüzündeki yıldızlar düşüncelerime,hayallerime eşlik ediyor.

telefonumu neredeyse kullanmıyorum kanıtıda aşağıda

15 martta sıfırladığımdan daha eski kayıtlar yok ama sadece 15 marttan bu yana telefon kullanımım böyle;




Aslında kendimle gayette mutluyum

Milletin dırdırını çekmiyorum,kızların triplerini yemiyorum. Haa eğer dert derseniz tabiki var. Bu devirde dertsiz insanmı var kaldı. Daha yirmili yaşın başındayım 30 bin banka borcum var. Maliye borcum var. Gelecek kaygım var. Belkide bu sıkıntılarımdır beni yalnızlığa alıştıran. Bilemiyorum...