yalnız bir adamın günlüğü

Vazgeçiş ( Part 1 )

güneş kavuruyor tanrının yaratma lütfunu gösterdiği bütün canları. bigibletlerinin üstünde terleyen çocuklar çeşmenin başında toplanmış, kafalarını sırayla ellerini dayadıkları musluğun altına sokuyorlar. karşıdaki bankta oturmuş türlü düşüncelerle meydan savaşına girerek geleceğimi şekillendirme çabasındayım, hangi yöne çeksen oraya uzayacak olan geleceğimi. 7 senedir yanımdan hiç ayırmadığım, yegane dostumu çıkarıyorum bol kesim kot pantolonumun cebinden, dayıyorum dudaklarıma, aleve veriyorum ucunu, çekiyorum. çocuk olmak vardı diyorum içimden, dostumun dumanını veriyorum dışıma. godfather’ın melodisi geliyor kulaklarıma, cebimde bişey titriyor. çıkarıyorum telefonu, annem; “oğlum nerdesin? eve gel hemen”. “tamam” diyorum alışılmış bi kayıtsızlıkla. atlıyorum pederin nerden aldığını bilmediğim ama arada sürmem için bana verdiği vespa piaggiosuna, evin yolunu tutuyorum. apartmana girerken basıyorum sigarayı posta kutularından birinin içine. alışkanlık olmuş artık. oraya her sigara atışımda; postacının o kutulardan birine zarf koymaya çalışırken, “ben senin kül tablana zarf koyuyormuyum?” deyişim geliyor, tebessüm konuyor dudaklarıma.
giriyorum içeri, annem elinde telefonla konuşuyor, benim geldiğimi fark etmeden. oğlanın okulunu da oraya alırız o zaman diyor. birkaç cümle daha sonra kapatıyor telefonu. geldiğimi belli eder bi ses tonuyla “hayırdır? nereye taşıyacaksınız koca okulu?” diyorum. gülüyor annem, gel otur diyor mutfaktaki masayı göstererek. telefonu sigarayı anahtarları koyuyorum masanın üzerine, ee diyorum nereye gidecekmişiz? babanla konuştum diyor hafif bi çekingenlikle. izmite yerleşelim diyoruz, böyle ayrı ayrı zor oluyor. beyin damarlarım tıkanıyor son kurduğu cümleyi duyduktan sonra. renkler solmaya başlıyor gözümde. masanın desenli örtüsü, buzdolabının kapağına yapıştırılmış mıknatıslı biblomsu şeyler, herşey siyah la beyazın arasında gidip geliyor. o son cümlenin ardından 3 tane sigara içmişim. kül tablasındaki izmaritleri sayınca anlıyorum. ve hala bi cevap vermemişim. annem yeni bi hayatın getireceği fırsatların yüzünde oluşturduğu umut dolu bi ifadeyle bana bakıyor hala. “pe.. peki ya o?” diyebiliyorum sadece, boğazımda düğümlenen çaresizlikten çaldığım küçük bi izinle. elini omzuma koyuyor, “oğlum” diyor kuracağı cümleye başlamadan önce. anlıyorum bi kaçış yolu olmadığını. güç bela anlam kazandırdığım şeylere elveda deme zamanının geldiğini görebiliyorum. çaresiz bi kabullenişle yeni cümle kurmasına izin vermeden kesiyorum annemin sözünü, tamam annecim, ne zaman gidiyoruz?

insan üzerine ( part 1 )

insan doğar. on-on beş yıl sonra dünyanın nasıl bir tezgah olduğunu ve doğumla ölüm arasında nasıl hapsedildiğini fark eder. bu aslında bir histir, bilgi değil. ve ilk tepkisini verir. avazı çıktığı kadar bağırarak. bu çığlık bir kalabalığın içinde cüzdanının çalındığını fark eden kişinin çaresiz haykırışına benzer. önce, aşağılayan ve umursamaz bakışlar atan kalabalık, sonra aşırı gürültüye dayanamayıp içlerinden birini, bağırıp çağıranla konuşmaya gönderir. o da gidip “biz de çaldırdık cüzdanı, ne var? senin gibi kıçımızı yırtıyormuyuz?” der. böylesi bilimsel bir müdahale için, genelde diplomalı olanlar tercih edilir. kalabalığın kayıtsızlığı karşısında yavaş yavaş sesi kesilen yaygaracı, gerçeği kabullenir ve çevresindeki boşluğu insanlarla doldurur. buna büyüme denir. yetişkin olma. tam olarak yetişkin uysallığı. yapay bir haldir. tasarlanmıştır. işlevselliği üzerinde hesaplar yapılıp öyle biçimlendirilmiştir. yetişkin uysallığının temeli, toplumun varlığının sürdürülebilmesi için toplumdaki her bireyin bir taka yaraması gerektiği inancında yatar. ve en önemli yetişkin uysallığı, tamamen ölçüsüz bir dünyada milimetrik biçimde ölçülüdür. yaş ağacın eğilip kendi köküne oral ciks yapmasından ibarettir. oysa on dört yaşındaki bir çocuğun ergen öfkesi olarak nitelenerek küçük görülen aşırı davranışları, doğal olandır. gözlerindeki doğum çapakları dökülmüş ve dünya üzerinde dönen bütün dolapların sırtına yüklenmiş olduğunu anlamıştır. kendini odasına kilitleyip dışarıyı dışarıya hapsetmeye çalışır.

ya da bütün kapıları ve duvarları avazı çıktığı kadar bağırarak yıkmaya. tepkileri, insanın ateş saçan bir ejderhayla karşılaşınca vereceği türdendir. dolayısıyla bu tepkinin, hayatta kalındığı sürece, yani ejderha yok olup gitmediği sürece devam etmesi gerekir. ancan tabii ki, böylesi bir hayat boyu ergenler güruhu toplumun yapısını gibip atacağından yetişkin uysallığına geçiş, insanlığın bir gereği olarak algılanır. toplumsal bir farz. ama bazılarının kafası kalındır ve onlar son nefeslerine kadar bağırmaya devam eder. çünkü hayat aşırı bir süreçtir, çünkü dünya aşırı bir yerdir ve ikisinin de hak ettiği, suratlarının ortasına inen aşırı şiddetli yumruklardır. bu yüzden, ergen isyanı, bir insanı öldürmek için onu en az altmış kez bıçaklamaktır. çünkü gözlerini dünyaya ancak on dört yaşlarında açabilen biri, her insanın ağzı tüten en az altmış ejderha tarafından kuşatılmış olduğunu anlayandır. sonuç olarak insanlığın ergenlik hali, bütün aptallığına rağmen, hayat boyunca, özgür bir yaratığa en çok benzediği dönemdir.