Şanslı bir gündü, arkadaş grubu ile gezdi, konuştu ve sevgilisine karşı hiç pot kırmadı. Sevgilisi de kendisi de sevgi için sevgili değillerdi. Onlar popüler olmak istiyorlardı, ses getirmek istiyorlardı, saygı ve şöhret istiyorlardı. Bu zamanlardaki sevgililiklerden bir tanesiydi, sevgili olmak için sevgililerdi. Güzel bir kızla beraberdi, çekik denilebilecek gözleri, kıvırcık saçları ve çıkık elma kemikleri vardı. O kıza âşık olan çok kişi vardı okulunda fakat o kız kendini en çok tanıtacak kişiyi seçmişti. Hiç âşık hissetmemişti kendini, sadece yapılacak şeyler ve görevler vardı onu kaybetmemek için, karşılıklı görev ilişkisi vardı, Almanlar görse gurur duyardı. Canları sıkılırsa kafeye gider, fotoğraf çekinirlerdi, kıyafetin amacı onlar için havalı ve modaya uygun gözükmekti, soğuktan korunmak değil. Onların amacı başka insanlar için yaşamaktı. Başka insanlara havalı görünmek, başkaları tarafından tanınmak.
Eve geldikten sonra yaklaşık bir saat ders çalıştı, sonra internette sörf yaptı ve her gün yattığı saate bir saat kala odasından dışarı çıkıp evde neler oluyor diye bakmaya karar verdi. Annesi ona kendisiyle hiç vakit geçirmediğini söyledi, vakit geçirmek istediği bir kişi değildi annesi, onun modernlik anlayışına göre annesi geride kalmıştı. O eski kafalı konuşan biriydi kendisi için. Sonra televizyondaki dizilere dayanamayarak ve bunların kötü diziler olduğunu söyleyerek trend olan yabancı dizileri izlemeye odasına gitti. Yabancı ülkeler, özellikle Batı Avrupa ülkeleri onun için harikaydı, neredeyse herkes istediği modernlik seviyesindeydi o ülkelerde. Üniversiteyi ebeveynlerinin parası ile başka bir ülkede okuduktan sonra o ülkelerden birine yerleşmeyi planlıyordu. Her şey güzel giderse belki de modern bir kız bulur ve onunla evlenip o ülkelerden birinde yaşardı, her şey güzel gidecek gibi duruyordu. Ne yanlış gidebilirdi ki? Sadece bu modernlikten uzak kalmış ülkeye ve kişilere biraz daha katlanması gerekiyordu. Sonrasında özgür bir kuş gibi uçacaktı.
Her şeyi geçersek, bu çocuk gerçek bir liderdi, akılsız bir topluluğu yöneten bir liderde olması gereken her şeye sahipti. Kesin ve buyurgan bir ses tonu, kendinden emin ve şaşmaz adımlar, sıkıntı çıkarsa hazırcevaplık ya da herkesin arkanda olduğunu zaman hissettiğin kuvvet. Okulda çoğu kişi onu tanırdı, yani onunla kavgaya girebilmek için delirmiş olmanız gerekiyordu, diğer kişiler bir grupla takılırdı, o ise bütün okulla. Araştırmacı bir ruhu yoktu, tek bir hedefe odaklanmıştı ve o hedefi tam 12’den vurmak istiyordu. Hırsı ona çok yardımcı oluyordu, her zaman birinci gelme isteği ona zevklerinden feragat ettiriyordu, sorgulamayı boş, felsefeyi ise gördüğü sözlerden anladığı kadarıyla motivasyon aracı olan bir şey zannediyordu. Hırslıydı ama hırsı sadece para kazanmaya odaklanmıştı. Hayatındaki hiçbir şeyi gerçek manasıyla düşünmemişti, bilgileri ezberlerdi, öğrenmezdi. Onun için bilgiler de hedefe giden yoldaki bir araçtı. Fazlası değil

Annesi ile o kazayı yaşamalarından sonra yardım etmeyi çok daha fazla istiyordu. Okulda düşen çocuklar olduğunda dalga geçenleri uzaklaştırır, canı acıyorsa konuşur, şişlik varsa buz getirir, kanama varsa yara bandı alırdı, bir iyilik meleğiydi sanki, herkes severdi onu okulda. Sınıfında bir kişiyle arası bozuktu sadece, bu çocuk güçlüydü, bir liderdi. Çoğu kişi onun arkasından giderdi. Diğer çocuk onun gibi yardımsever değildi, iyi biri değildi. ilk başta insanların onu neden takip ettiğini anlamamıştı, “insanlar ona neden bu kadar düşkün, iyi biri değil, hiçbir şey yapmıyor ama onu anlamadığım bir şekilde seviyorlar, nasıl bir şey bu?” diye düşünürdü. Çocuğun garip bir çehresi olduğunun farkındaydı ama bunun ne olduğunu anlayamamıştı.
4. Sınıfa kadar bu, bu şekilde gitmişti. O çocuk karar alma konusunda hep çıkış noktası olmuştu grup açısından. O hep liderdi, karizmatik, sosyal, konuşmayı bilen biriydi.
4. sınıfın sömestr tatilindeydi. Genelde saat 9’da kalkar, öğlene kadar biraz annesinin zoruyla çalışır, günün geri kalanını da çoğunlukla dışarıda geçirirdi. Bir gün arkadaşlarıyla oynamasının sonucunda acıkmış ve yorulmuştu. Eve çıktı ve yemek yedikten sonra televizyonun başına geçti, babası haftasonu olduğu için evdeydi ve haber izliyordu. Haberdeki adam çok dikkatini çekmişti, herkes onu alkışlıyordu, onu can kulağıyla dinledikleri oluşan sessizlikten belliydi. Neden seviliyor diye düşündü, alkışlanan sözlerine baktı, halka "ben ülkeyi kalkındırdım, sizin desteğinizle beraber" "biz olmasak bu millet açlıktan sürünüyordu" "Yaptıklarımız yapacaklarımızın teminatıdır" "Kemeri biraz sıkacağız ama emin olun daha da yükseleceğiz!" diyordu. "Yapacaklarından bahsetmedi" diye düşündü. "Sadece bir şeyler yapacağını söyledi" Bu adamı çok merak etmişti, çünkü okuldaki o çocukla aynı çehreyi onda da hissetmişti. Sadece bu adamda çok daha yoğundu. "Bu adam bir yönetici" dedi kendi kendine. ikisi arasında gerçekten de çok benzerlik vardı. ikisinin de yönettiği kişiler liderinin açtığı yolda tam bir eminlikle gitmek istiyorlardı. Lider çok önemli olduğu için onun ihtiyaçlarını karşılıyorlar ve onun kendilerinden daha zeki olmasına izin veriyorlar, çünkü karar almanın olasılıkları yani zarar ve yarar olasılıklarını ortaya çıkarabilmeyi kendileri yapmak istemiyordu, onlar zararın kendi yaptığı bir şeyin sonucu olmasından korkuyorlardı ve bu yüzden karar almayı lidere bırakıyorlardı, bu durumda lider cesurdu, ki o çocuk cesurdu, aynı zamanda zekiydi ve insanları nasıl kontrol altına alacağını çok iyi biliyordu.