Yazsana bre

sen anlat biz dinleriz. #rez

yav haydi yav haydi buradayım

şuku için yazcaksan baştan kaybettin bin

sizin hayalinizde gibtiğiniz kızı gibiyim şerefsizler

başıma ağrı giriyordu yine ilacımı evde unutmuştum.3-4 yaşındaydım galiba pek anımsayamıyorum dedem ilaçlarını içerken "neden o ilaçları içiyorsun" gözlerimin içine hüzünlü bir bakış atmıştı galiba gerçekler ona acı veriyordu."ayakta durabilmemi sağlıyorlar"yalan söylediğini geç fark edecektim, huzurlu görünüp yatıyordu yatağında, annem ve babam ağlıyordu. çözememiştim daha olayı,ama hiç uyanamayacağını kavramıştım. yanına gittim, soğuk ve çökmüş o derisine bir cimcik attım, normalde hep bana bağırırdı ama bu sefer öyle olmadı. uyanmasını istiyordum sonra geçen sefer söylediği şey geldi aklıma ve hızlıca mutfağa gidip ilaçlarını aldım. ağzına sokmaya çalışırken durdurdular beni, babam bir tokat attı,"dedemin kalkması için bunlar"ağlıyorlardı, hiç bir cevap vermiyorlardı bana, cevap verin, madem ilaçlar daha çok yaraya yol açıyorsa neden kullanıyorsunuz

edebiyattan anlamam panpa iyi betimleme yapmaya çalıştım sadece iletişim olarak konuşurken daha etkiliyim

yav ben edebiyatı zayıf bir insanım banamı fazla geliyor bunlar yoksa sen mi fazlasın

içim titredi bir damla yaş süzüldü şerefsizim anlat hadi

yürürken parkta dudakları birbirine birleşen çift gördüm, annemin beni son öpüşünü hatırlamıştım 2 ay olmuştu ben kanserim diyeli,ne kadar basit dimi ölümün yakınlığı ona sona yaklaşmanın mutluluğunu veriyordu. açıkçası kıskanmıştım,ben bu kadar hüzünlü anılarımla doluyken onlar neden bu kadar mutluydu? sorun bende miydi? yoksa hayatımda mıydı? soğuk rüzgar saçlarımı arkaya savurdu, okşuyormuş hissi uyandırıp içimi ısıtırdı bu durum. açıkçası, görmediğim sevginin özlemiydi bu duygu.

uyuyamamıştım gene, huzur dedikleri o şey yatağıma hiç uğramamıştı galiba. okula gidiyordum o bana acıyarak gözleri yeniden görmeye, okul hep bana uzak kavram olarak kalmıştı, daha ilkokul dönemlerinde başlamıştı her şey "annen ve baban ne iş yapıyor?"cevap veremiyordum, annem çalışıyor diyerek soruyu geçiştiriyordum ve bana bakan o gözler,"peki ya baban?"evet babam yoktu benim, sevgisini hiç yaşayamadım, zorla evlendirilmiş annem ise hayatına sövmekten bana sevgi veremiyordu.

gibeyim gibisini anlat anlat

binler gibiş hikayesi mi yazalım illa aq

niye bir şey hissedemiyorum diye söyleniyordum kendi kendime. soğuk yatağıma bıraktım kendimi,her zaman ki gibi tavanla bakışıyorduk, yüzünü hatırlayamıyordum babamın, annemi dövdüğünde ki çığlıkları hatırlıyordum,ama yüzünü hatırlayamıyordum.

sanki acılarım hafifleyecek gibi, yaşadıklarımı unutacak gibi, dumandan hayaller kurdum kendime, aptal olmak istiyordum,her şeyi unutup herkes gibi aşık olmak istiyordum. dumanların ritmik dağılışı şarkıma eşlik ediyor,o anılar beliriyordu kafama, annem baban öldü demişti,ama yok hiç bir şey yok, ufacık bir üzülme yok, beni hapseden o dört duvara dönmüştüm sessiz ve soğuk.