geçenlerde alaturkaya sıçayım dedim.
yapamadım.
o geldi aklıma.
döndüm hüzünle sifonu çektim.
sıçmamıştım ama adettendir, çekmek lazım.
şarıl şarıl akan su tekrar onu düşündürdü.
bir alafranga tuvalet uğruna kavga etmiştik.
bize gelmişti.
salata yemiş, sağlıklı su içmiştik.
sıçası geldi herhalde.
“lavabo nerede?” dedi.
“şurda” dedim.
gitti geri geldi.
“ay orası banyo, lavabo nerde?” dedi.
“haa, şurda” dedim.
gitti tekrar geri geldi.
“orası da mutfak, lavaboyu soruyorum ben” dedi.
daha uzun “haa” dedim, “şurda” diye de ekledim.
gitti.
içerden bir çığlık koptu.
yanına koştum, kapıyı açtım.
eğilmiş duruyordu sevdiceğim.
beni görünce duygulandı.
“ayy ben buna yapamam” dedi.
sadece osurmuştu sanırım. bir koku vardı.
teselli etmeye çalıştım.
bunun da diğerlerinden bir farkı olmadığını anlattım.
“alaturka bu” dedi, “çok banal” diye de çemkirdi.
o an ayrılacağımızı anlamıştım.
çok duygusal bir andı ve tuvalet dardı.
bu ilişkide ters giden bir şeyler vardı.
demek ki buymuş.
uzunca bir süre aynı vaziyette ağladı.
ben de uzun uzun anlattım.
alafranga koyarsam içeri sığamayacağımı izah ettim.
kapı da içeri açılıyordu.
bu kızlar amma da anlayışsızmış.
zaten kaç kere sıçacaktı benim tuvaletimde.
salata yemişti zaten, zütü de küçücüktü.
hem evlensek kibrit kutusunda yaşayacaktık.
o zaman nereye sıçacaktı.
hiç düşünmüyordu böyle şeyleri.
“hem ağlarım hem giderim” dedi.
gitti.
bir daha da dönmedi.
oysa tuvaleti genişletip içeri alafranga koydum.
içeri ben zor sığıyorum ama o sığardı, küçüktü.
haber saldım, dönmedi.
ağıt yaktım:
hasretinden alafrangalar eskittim sevgili
alaturkaya sıçamaz oldum yokluğundan
yine de dönmedi…
anasının değerleri amlarına özet:
ekşici kız alaturkaya sıçamıyor.
evden gidiyor.
dolayısıyla gibemiyorum.
