Araya soğukluk giriyor kavgalar giriyor inat giriyor derken 25 gün konuşmuyoruz. Konuşmadığımız süre zarfında ben iş güç peşindeyim tabi ama o bu mevzuların ne kadar ciddi olduğunun tam olarak farkında değil anlatmamışım çünkü nası anlatayım arkadaş nasıl diyim herşeyimi kaybettim. Tabi konuşmadığımız için içim parçalanıyor kendimi işe veremiyorum artık zaman boşa geçmeye başlıyor.Bir salı akşamı pat telefonda bir mesaj ben artık yapamıyorum, benimle bu kadar zaman ilgilenmedin, umrunda olsaydı yazardın, artık aramız eskisi gibi değil benim sevgim eskisi gibi değil, zaten 6 aydır bir sıkıntı vardı aramızda falan diye. Aga ben bu mesajı okuyorum benim kafamdan kaynar sular dökülüyor.Bir daha bir daha okuyorum anlam vermeye çalışıyorum. Sinirleniyorum deliriyorum ulan ben neler yaşıyorum ne kadarından haberin var sen üzülme sen kırılma diye sana anlatmıyorum diye düşünüyorum içimden. Bana bunu nasıl yapar diyorum bu sevgimize nasıl yapar diyorum. Düşünceler kafamı kemiriyor. Yazıyorum tabi seviyorum bunu nası düşünürsün sen benim geleceğimsin, hayatımsın senin için bizim için uğraşıyorum diyorum.Ben yazmadım sende yazmadın diyorum umrunda değilmiydim diyorum? bende bir kere bittimi bir daha devamı olmaz diyor bana engeli basıyor. Normal mesaj atıyorum yalvarıyorum yakarıyorum yok banamısın demiyor.Çiçekler yollatıyorum tepki yok farkındayım yanına gitmem lazım ama Allah kahretsin gidemiyorum işleri bırakamıyorum nasıl bırakayımlan nasıl hayatımın dönüm noktasındayım ya herşeyi kaybedeceğim yada yeniden kazanacığım. Yazıyorum buna ilk fırsatta gelceğim diye, gelme diyor. Sınavlar falanda geliyor tabi o sıra neyse sınavları bitiyorum işi gücü diktir edip basıp gidiyorum yanına. Biliyorum geldim buluşalım desem gelmez, evden çıkmaz. Fırsat kolluyorum nasıl buluşabiliriz diye ulan 8 günlüğüne gitmişim 2 günü fırsat aramakla geçiyor tabi aynı şehirde olup da 2 gün kayıp vermek beni daha da kahrediyor. Neyse bunu bir kafede yakalıyorum elimde çiçek çıkıyorum karşısına suratıma bakmıyor. Anlatmaya çalışıyorum ona nasıl değer verdiğimi yok aga anlamıyor. Anlamak istemiyor seni seviyorum ama unutmak istiyorum artık seninle olmak istemiyorum diyor bana.Ben deli oluyorum tabi kahroluyorum, sözleri bıçak kadar keskin, kurşun gibi deşip geçiyor kalbimi. Neyse geri kalan günlerde geliyor buluşuyoruz ama o eski sevdiğim yok aynı masada oturuyoruz ama birbirine o kadar uzağız ki,bu uzaklık uçurum olmuş ve ben her cümlede o uçurumdan tekrar tekrar düşüyorum, banamısın demiyor dedim ya çok inattır ve inadından beni bitirmeyi kafaya koymuş anlıyorum onu.Ne vazgeçebiliyor ne devam diyor arada kalmış oda ulan bende sinirli adamım ne kadar sevsemde benimde bir gururum onurum var bunca yıl beni tanıdın kendimi sana yeniden tanıtamam ki ya evet de ya hayır ama birşey de beni arada bırakma diyorum cevap yok. Günler böyle geçiyor tabi eskisi gibi sabahtan buluşmuyor benimle geliyor 1-2 saat beni delik deşik edip çekip gidiyor.Son gün gideceğim artık buluştuk dedim gözünü sevdiğim artık bana birşey söyle seviyorum seni deli gibi seviyorum bana, bize bunu yapma yalvardım bi baktım gözünden damla damla yaşlar akıyor. AHHH işte ben orda bittim aga benim dünyam başıma yıkıldı benim gözlerim karardı ulan kafedeyiz diyorum ağlayacam yapma dur diyorum benim gözler doluyor(şuan ki gibi) ha ağladım ha ağlayacağım kalkıyor elini yüzünü yıkamaya bende o sıra siliyorum gözlerimi. Susuyoruz birbirine bakıp gözlerimiz doluyor elveda dermişcesine son son bakıyoruz birbirine. Sarılmadan ayrılıyoruz.
istanbula dönüyorum o akşam. Sonra arkadaş gibi konuşuyoruz daha doğrusu o arkdaş gibi konuşmamızı istiyor. Ulan hayatımın anlamı olan biriyle yılarımı deli gibi sevgimizi yaşayarak geçirdiğim biriyle nasıl arkadaş gibi konuşayım! Yalvarıyorum buna etme eyleme affet beni başlayalım diyorum yok. içim yana yana yazıyorum ona "ben böyle arada kalarak seninle arkadaş olarak konuşamam. Kararını ver bana öyle yaz."diyorum.1 hafta konuşmuyoruz. Sonra bir mesaj atıyor bana yok artık ben sana aşık değilim diye seni içimde affedemiyorum diyor. ilgisizliğini unutamam diyor bana. Bende diyorum ki"ilgisizliğimi unutmak yerine beni unutmayı mı göze alıyorsun?" cevap vermiyor. Soruyorum ona herşeyi bir kenara bırakıp yeniden başlayalım mı? net cevap yok.3 kere soruyorum 3.de istemiyorum falan diyor bana. Benim kafa atıyor tabi tamam diyorum. içim yana yana hellaliğimi istiyorum helal ediyor Allaha emanet ediyorum onu.
Ben o gün o son mesaja hayallerimi, umutlarımı,sevgimi, güvenimi,umudumu, mutluluğumu,hayatımı gömerek yolluyorum.
O gün bu gündür ne yaşadığım hayat,ne gülüşüm neşeli.Ben herşeyimi o mesaja gömdüm aga ben o gün kendimi o mesajla gömdüm.
Hala onu çok seviyorum, hala saçının teli kopsa benim canım yanar.Ama bittik o verilen sözler o hayaller o umutlar maziye gömüldü.Yar dediğim insan yara oldu bana. Sevdiğim dediğim insan artık "bir zamanlar" diye başlayan cümlelerimin baş kahramanı oldu.
Dilerim ki hep güzel günler seninle olur sevdiğim, dilerim ki çok iyi insanlar olur hayatında. Seni benden çok çok daha fazla seven biri çıkar karşına onu benden daha çok seversin. Dünyanın en güzel ailesine sahip olursun, inşallah yüreğinde hiç bir zaman dert tasa olmaz.
Elveda hayalim, elveda umudum, elveda kızımda ismi olacak güzel insan.

Hayat tabi yıllar geçtikçe daha çok bağlanıyorsun birbirine,her hareketini her mesajını ezberliyorsun. Arasıra kavgalarımız oluyordu ufak tefek kızıyordum kendime.Bu senin evleneceğin yuva kuracağın insan ne gerek var üzüp kırmaya derdim sonra haklı haksız bakmadan mesaj atardım.Onu kırmak benim isteyeceğim en son şeydi bu hayatta o benim en değerlimdi çünkü.
Ailem ticaretle uğraşırdı bende dolayısıyla küçük yaştan itibaren ticaretin içindeydim boşdurmayı sevmezdim üni okumama rağmen ticari girişimlerim oldu.O zamanlar 20 yaşında olmama rağmen 25 kişi çalıştırdığım mekanım vardı vs. tabi bu işlerle ilgilenirken okullada ilgileniyordum bir yandan sevdiğimle ilgileniyordum. Amacım geleceğimiz için birşeyler yapmaktı her zaman.Çok büyük mevlalar kazandım yeri geldi kaybettim ama hep ikimizi düşünerek daha çok çalıştım. Amacım ona çok çok daha güzel bir hayat sunmaktı her zaman. Arkadaşlarım gezip tozarken ben kendi işimin patronuydum. Sevdiğim olduğu için çok şükür çok para bozmadı bizi yanlışa düşmedim hiçbir zaman onunla beraberken.Çıkmaya başladığımızdan itibaren sigaradan başka hiçbirşey içmedim, karıya kıza bakmadım. Yapsam yapardım ruhu bile duymazdı ama bu benim karakterime yakışmazdı bu saf sevgime leke süremezdim.En ufak bi leke içimde sorgulamama neden olurdu çünkü,ben bu yanlışı neden yaptım sevmiyormuyum? diye.Çok şükür hiç bir hatam olmadı ona karşı.
O isteseydi dünyaları önüne sererdim ama hiç bir zaman şımarmadı hiç uçuk kaçık istekleri olmadı.O ne kadar istemese ben o kadar açardım ona sınırsızlığın kapısını. Benim tek kötü huyum vardı inat olmam onunda öyle tabi ikimizde çok inattık.Hep derdim ona bizi bitirse bitirse bu inat bitirir başka hiçbirşey bitiremez diye.
Kendime ve ona çok sözüm vardı hiçbir zaman bırakmayacaktım onu, Belirlediğimiz kurallar yanlışlar vardı ancak bunlar olursa ayrılabilirdik ki zaten o yanlışları yapan biri karşı tarafı sevmezdi ayrılmak en yapılması gerekendi. Herkesin kurallarıdır aslında bunlar aldatırsan kaybedersin bundan doğal birşey olamaz.Çok şükür hiç bir zaman sözümü yemedim, sözümden dönmedim. Dedim ya o benim geleceğim, geri kalan ömrüm nasıl sözümden döneyim.
Neyse ilişkimizin 2,5 yılı geçmiş herşey güzel gidiyor.En saf en temiz duygularla seviyoruz birbirini benim işlerde aksamalar olmaya başladı normalde iş sitresimi ona kesinlikle yansıtmazdım ama bu sefer kaybettiklerim mebla olarak çok fazla en az nasıl kaybederim, piyasada ismim lekelenmesin derken deli gibi kafa yoruyorum. Gecem gündüzüm iş oldu çok detay vermesem de,onada söylüyorum işlerim iyi gitmiyor, senle ilgilenemiyorum ama farkındayım sabret bu günler geçince eskisi gibi devam edeceğiz diyorum. işin detayını bilmediği için bu beni sevmiyorsun artık, ilgilenmiyorsun falan diyor.Ben yatıştırmaya çalışıyorum.Bir yandan hayallediğim gelecek elimden kayıp gidiyor ona yaşatmak istediğim hayat bu kaybedişle olmaz diye diye kendimi yiyorum ama bunu ona söyleyemiyorum. Kendim bile kabullenemiyorum ki bu kaybedişi ben yokluk görmemişim. Parasızlık ne demek bilmiyorum ki,çok çok zengin değildik tabi ama her istediğimi alabilecek imkanım vardı genede.20 li yaşlarımda bir çok insanın ömür boyu kazanamayacağı paraları ben bir çırpıda işe güce yatırmışım herşey güzel giderken kaybetmeye başladım bu kolay birşey değil. Peder destekçimiz oluş kefilimiz olmuş,ben kaybettikçe oda kaybediyor tabi ulan diyorum kendimizi işe güce verdik okul hala bitmemiş pederin yıllarca çalıştığını ben kaybediyorum vs. düşünceler beni yiyip bitiriyor.Çekler senetler patlamak üzere sıkıntılar hayatımın en üst düzeyinde. Tabi sevdiğim de destek olmaya çalışıyor bana elindne geldiğince ona iyiyim falan sorun yok diyorum. Tabi ben bunun canını sıkmamak için iyi senaryolar yazıyorum ama gerçekte en diplere doğru batıyorum.Çekleri ödeyebilmek için pederin yıllarca yapmış oluğu yatırımları satıyorum vs. tabi benim sevdiğimin haberi yok ben iyi enaryolar yazmaya devam ediyorum ona. Tabi buda bakıyor herşey iyi gidiyor bu bana hala eskisi gibi değil bu başlıyor sevmiyorsun konuşmaları yapmaya falan ulan o aralar canım burnumda tabi bende cevap vermiyorum, versem o sinirle daha kötü olacak. Beni tanımıyormusun diyorum seni nasıl sevdiğimi bilmiyormusun, geleceğimiz için uğraşıyorum diyebiliyorum ancak. Büyük borçları bitiyorum tabi sata sata ufak tefek girişimleride sonlandırıyorum.Son bir umut bir işe girişiyorum pederden falan destek almadan kendi çabalarımla borç harç. Gecemi gündüzüme katıyorum birşeyleri geri kazanabileyim diye bir yandan da okulun son senesi elimde en garanti diplomam diyorum derslerede asılıyorum falan. Pederin varı yoğu tüketmişiz benim yeni gişimdende pek umut yok gene ne varsa okulu bitirmekte var diyorum. işide bırakamıyoruz tabi belki bir umut. Hayatım iş oluyor kısacası okula da asılıyorum tabi. Sevdiğim bakıyor kaç ay geçti bunda hala bir düzelme yok eskisi gibi değil bilmiyor gene tabi neler çekiyorum ben. Alışmış benim onu deli gibi sevmeme ilgilenmeme, tabi bu süre içindede yanına gidemiyorum memlekete normalde her ay giderdim yada o gelirdi.Özlem hat safalar da ama ne gidiorum ne adam gibi ilgileniyorum. Ters konuşmalarımız başladı tabi ben inat o inat yumuşamıyoruz da artık kavga ettik mi eskiden hallederdik, halledemez oluyoruz. Hayatımın kadınını kaybettiğimin farkındayım ama ne edeyim uğraşlarım gene onun için sonuçta diyorum.Öyleydi de işleri kurtarırsam daha iyi olacaktık sonuçta.

~~
Benimki öyle bir hayat ki neresinden başlasam efkar neresinden başlasam keder.En büyük dert benim demem, herkesin derdi kendine büyük. Allah dağına göre kar verse de bazen benim dağım da çığ altında kalıyor.Her zaman kendimden daha sıkıntılı olan insanlara bakıp şükretsem de,içimdeki yangın beni yakıp yakıp kül ediyor işte.
Derdim şukumuku değil kardeşlerim. Okuyup derdime ortak olana eyvallah kardaşım derim. Okumayan yada küfreden çukumda olmaz.
Gelelim mevzuya, canımı yakan iki olay var.
Birincisi dostum, kardeşim, dert ortağım, akıl verenim, can dostumu 10 ay önce kaybetmiş olmam.Bu kardeşimi kaybettiğimden beri frenim patlak yaşamaya çalışıyorum.
Ah be rahmetli kardeşim sen olsaydın şimdi ben buraya yazıyor olmazdım kafa kafaya vermiş dertleşiyor olurduk. inciye ancak daşdaş geçmeye girerdik.
Bu yangının yeri büyük asla kapanmaz.
Bir abiniz, kardeşiniz olarak bunu okuyorsanız kardeşim dediğiniz insan yanınızdaysa bir sarılın uzağınızdaysa bir mesaj atın.Çok sevin kardeşinizi inanın ona bir şey olunca bir dosttan çok daha fazlasını kaybediyorsunuz.
Bu kardeşimin acısı için ayrı bir başlık açarım yeri gelirse 3-5 satıra sığdıramam kardaşımı.
Gelelim ikinci yangına,
Güzel ülkemin küçük bir ilinde doğdum büyüdüm. Maddiyatla alınabilecek herşeyi alabilecek kadar durumumuz var çok şükür. Kısacası lise zamanlarımı bulunduğum il de yaşayabilecek en hızlı şekilde yaşadım. Tabi bu hızın getirdiği karı-kız ortamları sıkıntıları vs. herşeyi yaşadım.(burda da ayrı bir yangınım varda oda başka zamana uyarsa artık)
istanbul da özel bi üniye geldik burda da üni ortamı ilk sene hızlı geçti falan.Üni ikiye geçtiğimde memlekette üniye başlamadan önce yani hazırlandığım yıllarda konuştuğum ama lise sonda aldığım darbe nedeniyle ciddi ilişkilerden kaçtığımdan dolayı konuşmayı bıraktığım bir kız vardı onunla tekrar konuşmaya başladım.O kadar kız tanıdım ve takıldım ki kızları tanıdıkça güvensizlik duymaya başladım ulan dedim yaş büyüyor ben bu güvensizlikle evlenemem en azından bu kızla konuşayım ki tanıdığım bildiğim geçmişi temiz bir kız olsun. Neyse ciddi ciddi başladık konuşmaya süründürdü biraz, zaten süründürmesi beni cezbetmişti kolay elde edilen kız kolay vazgeçilirdi her zaman, benim için böyle oldu. Daha öncede dediğim gibi istediğim herşeyi elde ederim ki ben bu kıza geleceğim gözüyle bakıyorum istese dünyayı ayaklarına sererim ki onu ne kadar çok sevdiğimi ona kanıtladım.Oda anladı sevdi beni. 3 yılımızı verdik birbirine,bu 3 yılda büyük sıkıntılarımız oldu her ikimizinde ama hep birbirine destek olduk. Birbirine sarıldık sıkıntılarımızı beraber aştık.Her sıkıntı bizi birbirine daha çok bağladı. Tabi bu süre zarfında yaşlarımız büyüdü düşüncelerimiz dahada ciddileşti.

çok uzun olunca okumuyonuz burada bırakıyorum bir çay demliyim kuru kuru gitmiyor.
Devdıbını okurum diyen olursa yazacağım kardeşlerim çok uzun tutmayacağım merak etmeyin. Hikayenin sonunda bir iki tavsiyem de olacak siz değerli kardeşlerime.