Annem pazardan limon seçiyordu. Seçerken genelde eliyle kontrol eder sulu mu değil mi anlardı. Büyüyünce ben de anlarım derdim hep kendime ama hiç anlayamadım.

b-"Bir şey soracağım. Bizi herkes görüyorsa ben ağlarken neden kimse yanıma gelmedi?"

Kız-"Çünkü ağlarken kimsenin seni görmesini istemedin. Bu kadar basit."

b-"Benim isteyip istemememle oluyor mu ki?"

Kız-"Evet oluyor. Çünkü senin anındayız. Ama şaşırdım. Anneni görünce o kadar gözyaşı döktün ama kardeşini gördüğünde bu kadar etkilenmemiştin. Gerçekten sevmiyordun galiba."

b-"Seviyordum. Ama onu çok uzun zaman önce kaybettim. Belki de o yüzdendir."

Kız-"Belki de. Annen ne yapıyor?" Bunu sorduğunda direk o gün neler olduğunu hatırladım.

b-"Limon seçiyor. Bugünü hatırlıyorum. Çantasında da tavuk var. Arap aşı çorbası yapacak. Kardeşimin ölümünden yıllar sonra ilk kez yapacak. Kardeşim çok severdi ve ölümünden sonra uzun bir süre yapamamıştı."

Kız-"Peki o gün olduğunu nereden biliyorsun?"

b-"Çünkü o gün ben ısrar etmiştim yapması için. Bir sefer yapacak ve... " boğazım düğümlendi.

Kız-"Ve?"

b-"Ve bir daha yapmayacak."...

Kız-"Neden yapmayacak?"

b-"Çünkü... 6 ay sonra annem de vefat edecek. Ondan sonra babam ve dedemle o evde yaşayacağız."

Kız-"Arap aşı çorbasının tadı nasıl? Neye benziyor?"

b-"Sen hiç arap aşı çorbası içmedin mi?"

Kız-"Hayır." Galiba melekler yemek yemiyor.

b-"Nasıl anlatsam ki... içerken her çorba gibi içini ısıtıyor. Çorbalardan farklı olarak tavuk ağzında tel tel dağılıyor ve uzun uzun çiğniyor... Neden bana bunu anlattırıyorsun ki?"

Kız-"Sadece merak ettim. Şimdi ne oluyor peki?" Annem elinden limonu düşürdü. Ve diz çöküp ağlamaya başladı.

b-"Kardeşim için ağlıyor. Ağlamasına çok üzüldüğümü hatırlıyorum... "

-"Ben buradayım. Neden Kadir için ağlıyorsun ki? O öldü."

b-"Kim konuştu?" Benim çocukluk halimi işaret etti ve:

Kız-"O konuşuyor. içinden geçenleri duyuyoruz."

b-"Ben... Böyle bir şey düşünmemişimdir. Böyle biri değilim."

-"Ölümü bile bana zarar. Kadir öldü. Artık ben varım. Keşke kimse hatırlamasa onu."

b-"Hayır hayır hayır hayır... Ben böyle biri değilim." bir adım geri attım ve anı silindi. Tekrar bomboş yoldaydık.

Kız-"Şu an böyle biri değilsin ama geçmişte böyle biriydin."

b-"DEĞiLDiM. BEN KARDEŞiM iÇiN YILLARCA YAS TUTTUM."

b2-"Tutmadın." çocukluk halim karşımdaydı. Bana bakıyordu.

b-"Tuttum... "

b2-"Hayır, tutmadın. O senin hep bir adın önündeydi. Her şeyde senden iyiydi. Çok zeki biriydi. Tüm köy ondan övgüyle bahsederdi. Sen ise sadece onun kardeşiydin. ismin bile yoktu. Kadir ve Kadir'in kardeşi. Sevdiğin kız da hep onunla oynuyordu. Senin Kadir'i geçmenin tek yolu onun ölmesiydi... "

b-"SUS ARTIK SUS! BEN BÖYLE BiRi DEĞiLiM."

b2-"Evet. Böyle biri değilsin. Düşündüğünden daha kötü birisin. O öldükten sonra bile senin peşini bırakmadı. Hatta onun ölümü dikkatleri daha çok onun üzerine çekti. Sen hep 2. planda kalmaya mahkumdun. ikiz kardeşin yaşarken dikkat çekebilmek için gittin de çeteye katıldın. O dondurmacı senin de çetede olduğunu söyleseydi keşke. En azından ıslah evinde herkesten uzakta kimseye zarar vermeden yaşardın."

b-"YETER! SUS!"

Kız-"Neden susmasını istiyorsun? O senin geçmişin değil mi? Sana senin bildiklerini anlatıyor sadece."

b-"Ben böyle biri değilim... Olamam... "

Kız-"Küçükken bu şekilde düşünmen böyle biri olduğunu göstermez ki. Evet, bunları düşündün. Ama yasını da tuttun değil mi? Sadece kabul et, bu sensin." Sakinleşmeye başladım.

b-"Ben... Böyle biri miyim?"

Kız-"Hem öylesin, hem de değilsin."

b2-"O zaman beni kabul ediyor musun?" Evet, ben bunları düşündüm. Düşündüm ama... Artık böyle biri değilim. Geçmişteki halim geçmişte kaldı. Artık öyle biri değilim. Onu kabul etmekten başka çarem yok.

b-"Kabul ediyorum." Eski halim silinmeye başladı.

b2-"Yolun ilerisi daha zorlu olacak. Aklına dikkat et... " dedi ve kayboldu.

Kız-"Hadi, yürümeye devam edelim." dedi ve elini uzattı. Ben de birazcık korksam da elinden tuttum. Bu yolu yürümekten başka çarem olmadığını biliyorum. Yalnızca yürümeliyim.

Ortaokula başladığım zamanlardan. Orada oturuyor ve Hilal ile konuşuyorum. Ona çıkma teklif edeceğim gün mü bu? Sonunu hatırlıyorum. Ve izledim de. Bana tokat attı ve ağlayarak uzaklaştı. Kız bunu görünce bana döndü ve:

Kız-"Daha yeni orada ne oldu?"

b-"Buradan duymadım ne olduğunu."

Kız-"Yaa senin anın işte. Anlatsana."

b-"Hatırlamıyorum ki."

Kız-"Yalancı. Ne zaman yalan söylesen iki kere hızlı hızlı göz kırpıyorsun."

b-"Madem beni bu kadar iyi tanıyorsun o zaman kendin bulsana nedenini."

Kız-"Yaaaa! Anlat işte... " Yarım saat kadar anlat diye başımın etini yedi.

b-"Tamam lan tamam yeter ki sus. Anlatacağım. Orada kıza çıkma teklif ettim ve o da beni reddetti. Ben de ona kardeşim olsaydım kabul edeceğini söyledi ve bana tokat attı. Bir daha da beni görmek istemediğini söyleyerek uzaklaştı. Şimdi tatmin oldun mu?"

Kız-"Imm... Henüz değil. Yanına biri daha geldi. Ona da mı çıkma teklif edeceksin?"

b-"Ben oradan bakınca abaza gibi mi duruyorum? O ablası. Hilal ağlayarak koşunca muhtemelen ablasına rastladı. Sonra da olan biteni direk anlatmıştır." Ablası benim çocukluğumun yanına oturdu. Ben ise hiçbir ses çıkarmadım. benimle düzgünce konuştu ve sonra kalkıp gitti.

Kız-"Orada ne konuştunuz?"

b-"Sen kardan kelebek falan yapsana? Anan baban öğretmedi mi sana her işe karışılmaması gerektiğini?"

Kız-"Hayır, öğretmedi. Şimdi anlatır mısın?" dedi ve gülümsedi. Anasını babasını da hiçe sayıyor diyeceğim de anası babası olduğundan bile şüpheliyim. Melek falan bile çıkabilir. Belki de azrail.

b-"Tamam tamam. Orada ablası bana geliyor ve düzgünce yaptığımın yanlış olduğunu anlatıyor."

Kız-"Başka?" Dişlerimi sıktım.

b-"Kardeşimin ölümünden dolayı ne konuştuğumu bilmediğimi ve ben toparlanınca onunla barıştıracağını söyledi."

Kız-"Çok iyi bir ablası varmış."

b-"Evet, çok iyi bir ablası vardı."

Kız-"Ama... "

b-"Ama seneye evlenecek ve şehre taşınacak. Ve kocası ona yapmadığını bırakmayacak. En sonunda iki çocuğuyla babasının evine kaçacak ve babası da borç batağında olduğundan çocuklara bakamayacak. Neyse ki bizim kasabanın bu zamanlarında yardımseverdi. Bütün kasaba seferber olup borçlarını kapatmışlardı. Ve... " Sonrasını hatırlamıyorum. Nedensiz bir şekilde ablasının benim için önemli olduğunu hatırlıyorum.

Kız-"Peki sonra ne oldu?" Buna bir şeyler söylemezsem bana anlat diye diretmeye devam edecek. Gözlerinden belli. Hatırlamıyorum kelimesini kabul etmeyecek.

b-"Kasabamız biraz büyüdü, şehir bize yakınlaştı ve yeni insanlar geldi. Kimse birbirine güvenmemeye başladı. Ve eski arkadaşlarımın hepsi ya şehre yerleşti ya da vefat ettiler. Koskoca mahallede tek ben kalmıştım... " Neden ona bunları anlatıyorum ki?

Kız-"Devam etsene."

b-"Devdıbını zaten yolda görürsün. Hadi gidelim." dedim ve ayağa kalktım. Kız da elimden tuttu ve ayağa kalktı. Beraber tümsekten aşağı indik ve yürümeye devam ettik.

Hava kararmaya başladı.

b-"Hava kararıyor. Karanlıkta ormanda gezmek tehlikeli olur."

Kız-"Neden? Karşımıza hayalet mi çıkar?" dedi ve kıkırdadı.

b-"Hayır. Kurt çıkar, ayı çıkar... " Çıkar da ben zaten öldüm. Öldüm değil mi? Hiç ölmüş gibi de hissetmiyorum. Hatta karşıma çıkacak anıların korkusundan başka hiçbir şey hissetmiyorum. Ayılar ve kurtların beni korkutmaması gerektiğinin farkına vardım ve yıkık dökük bir kulübenin önüne geldik. Kulübeyi görünce korktum. Hatırlıyorum. Artık burası hep mazot kokuyor. Gittiğimiz yolun yakınına bir anayol yapıldı. Ağaçlar bile renksiz artık. Hava karanlık diye söylemiyorum. Son 10 yıldır yavaş yavaş soldular. En sonunda hiç renkleri kalmadı. Bu kulübeyi gördükten bir süre sonra gece gündüze dönüştü. Geçmişe döndüğümüzü anladım. Dedem ve babam kereste siparişlerini hazırlıyorlar. Ben ise 17 yaşındayım ve sandalyede boş boş oturuyorum. O zamanlar ergenim. Bu saçma kereste olayından kurulma hayallerim vardı. Şehre gidip iş kurmak istiyordum. Kuracağım işi bile hayal etmiyordum o zamanlar. Sadece şehirde yaşamak istiyordum. Rahmetli babam ve dedemi görmek içimin cız etmesine neden olmuştu ama sadece anı olduklarını biliyorum. Kendi anımda sadece 3. kişiyim. O kadar.

Kız-"Sen neden çalışmıyorsun?"

b-"O zamanlar genç ve aptaldım çünkü. Babam da üzerime gelmezdi. Ama dedem beni hep çalışmaya zorlardı. Balta sapı yaptırmıştı küçükken. Daha sonra zaten kendiliğinden geldi. Ama ben akılsızlığımdan dolayı çalışmayı bıraktım. Okulumu bahane ettim. Keresteciliği hiç sevmedim. " O arada yanıma doğru biri yürüyor. Bu Cihan. Bizim kasabaya o sıralar yeni taşınmışlardı. En yakın arkadaşımdı.

Cihan-"Hala kereste mi kesiyon la?"

b2-"Yok ben kesmiyorum. Ne diye geldin?"

Dede-"NE DiYE GELDiN BURAYA KÖPEK SOYU! SANA BiR DAHA BURAYA GELME DEMEDiM Mi?"

Cihan-"Bak dede benle adam akıllı konuş köpek soyu falan diyon. Yaşına hürmetimden laf etmiyom doğru konuş."

Dede-"gibTiR GiT LAN BURADAN!"

Baba-"Tamam baba sakin ol. Cihan, sana da kaç kere dedik gelme diye. Laf yiyince zoruna gidiyorsa gelme sende buraya."

Cihan-"Sana mı geliyom dayı? Ben dostuma geliyom."

Dede-"NE DOSTU LAN! BiR BiNE'Yi DE Mi KENDiNE BENZETECEN KÖPEK! gibTiR GiT BURADAN BAK ÇAKARIM KAFANA BALTAYI!"

Kız-"Deden neden Cihan'ı sevmiyor?"

b-"Çünkü Cihan beni kullanıyordu."

Kız-"Nasıl yani? Kukla gibi mi?"

b-"Çok acı bir örnek oldu. Bir nevi. Benim arkadaşımmış gibi davranırdı ama sadece 2 kuruş paramın peşindeydi. Aldığım harçlıklardan otlanır ona bir şeyler ısmarlardım."

Kız-"Nasıl bir şeyler?"

b-"Sigara, abur cubur, yeri geldiğinde şehire gidecek otobüsün parası. Hatta çoğu zaman şehre gittiğinde beni de zütürürdü ki kendi parasını harcamadan benim harçlıklardan kullanabilsin. "

Kız-"Belki de sen maddi düşünüyorsundur."

b-"Maddi düşünmediğime o kadar eminim ki. Ben saf biriydim. Rahmetli annem saf olmamamı kurtların çakalların etrafta dolaştığını söylerdi. Dedem ve babam onun bir çakal olduğunu anlıyorlardı. Dedem zaten o yüzden kızıyordu. Cihan ne zaman gelse kovardı. Sonra da beni azarlardı. Babam ise daha taktiksel yaklaşıyordu. Biliyordu ki bana ne kadar çok kızarsa Cihan'a o kadar çok bağlanıyordum. O da bana düzgünce anlatmayı seçiyordu. Ama onu da dinlemiyordum. Çünkü... "

Kız-"Çünkü o senin burada kalan tek arkadaşındı. Herkesi kendinden uzaklaştırdın. Senden uzaklaşmayan tek o vardı."

b-"Hep böyle bel altı vuracak mısın? Evet. Kimse kalmadı. Cihan ise inatla yanımda kalıyordu. Bana tavsiyeler veriyor, bana yardım ediyordu. Pgibolojik olarak hep yanımdaydı."

Kız-"Peki bu onu iyi bir arkadaş yapmaz mı?"

b-"Yapmaz." Sahne değişti. Dedem yerde kanlar içindeydi. Kafasına balta saplanmış haldeydi. Bu sahnenin geleceğini biliyordum. 25 yaşındaki halim içeri girdi. Cihan'ı pencereden kaçarken gördü. Cihan'ı paltosundan tanımıştı. Yüzünü görmemişti ama biliyordu işte. Oydu. Kendimden 3. kişi gibi bahsettiğimin farkındayım ama bunu nasıl açıklayabilirim ki? Ben bunların hepsini çoktan yaşadım. Ama o daha yeni yaşıyor.