Beyler

Mesela bir partiye gidiyoruz akşam, heyacanımı atıp kendimi toparlamam yarım saat sürüyor heyacandan ellerim titriyor amk

Mesela kızlı erkekli ya da tamamen erkeklerin bulunduğu bir grupta sohbet ederken söylediklerim ciddiye alınmıyor. Ya da herkesin fikri alındıktan sonra ciddiye alınıyorum. Ciddiye alınmayıp bazen alaylı suratlarla karşılaşınca da tamamen içime kapanıyorum o anda.

Bende kendime diyorumki: "insanlara aldırma bu gece bara gidilecek sen de oraya gideceksin o kadar!" diye kendimi telkin edip gidiyorum, bu güzel. Ama hep grubun dışında kalıyorum. Artık gibi hissediyorum kendimi... sanki insanlar bana bakıp "senin burada ne işin var lan" diyorlar gibi hissediyorum. Ben konuşmazsam kimse benimle kolay kolay konuşmuyor. Ve işin ucu yalnızlaşmaya kadar gidiyor.

Ama kesinlikle insanlara boyun eğmem. Birisi yapmak istemediğim bişeyi yaptıramaz. Hayır demesini bilirim. Birisi gelipte bana "ya kanka borç veriver hadi" ya da "sen de kimsin yarramm" derse susup önüme oturmam anımda tepkimi gösterebilirim.
Insanlara kendimi ezdirmesem de ne yazıkki hep sessiz içine kapanık heyacanlı ve ortamın silik karakteri olmaktan kurtulamıyorum.
Yazın bakalım bişeyler

kendini nasıl görüyosan insanlarda öyle görmeye başlıcak amk