Sizin için ne derece önemi var bunu bilmiyorum ama ben bu satırları
yazarken
gözümden damlalar akıyor klavye üzerine. Erkekler ağlamaz lafı bana
göre
değil. Ağlamaktan hiç utanmadım, duygularım,acılarım beni boğduğu zaman
hep
ağladım. Yine ağlıyorum... Sizleri tanımıyorum ama sizlerle paylaşmak
istiyorum. Lütfen;bu satırlara bir seven olarak sahip çıkın ve lütfen
yazılı
satırlar olarak geçmeyin. Okudukça yeryüzünde insanlar neleri yaşarmış
diyeceksiniz buna eminim.
Okuyan panpalarım kendinizi belli edin başlıyorum

Olsun beyler ben yinede yazıym belki okuyan olur. -Bir memur ailenin en küçük çocuğu olarak
babamın
tayininin çıktığı bir köye taşındık. Huzursuzdum,okulumu bir köy
okulunda
okumaktansa ,şehirde medenice okumak istiyordum. kaydımı yaptırdı babam
okula. ilkokul 4. sınıftan başladım köy okuluna. Beni bir sınıfa
verdiler.Öğretmen köyde yabancı olduğumu biliyordu ve hangi sıraya
oturmak
istiyorsan otur dedi bana.Bir kızın yanı boştu sadece oraya
oturdum. Hayatımı
adadığım, gidişiyle beni bitiren insanla ilk o zaman tanıştım. ismi
Altınay
idi.--edit--okuyanlar krndini belli etsin amq devam etcm

Çocuk yaşımda bile onun güzelliği beni çok etkilemişti. Masmavi
gözleri, gamze yanakları ile arada bir bana dönüp gülüşü, yanlış yazdığım
notlarımda kendi silgisiyle defterimdeki hatayı silmesi beni o minik
yaşımda
ona bağladı.O dönemlerde çocukça bir arkadaşlıktı. Zaman ilerledikçe
onsuz
tek saniye geçiremiyordum.ya ben onlara gidip ders çalışıyor, yada o
bize
geliyordu. Mükemmel bir paylaşımcıydı. Yüreğini,sevgisini, dostluğunu daha
o
yaşta vermişti bana. ilkokulu birlikte okuduk ve aynı sırada
bitirdik.Hep
onunla hep ona biraz daha alışarak. Ortaokula geçtiğimizde ailelerimize
rica
ettik ve bizi aynı okula yazdırdılar, hatta aynı sınıfa, hatta aynı
sıraya
oturmamız için babalarımız öğretmenlere adeta yalvardılar. Başarmıştık.