yıl 2037 hayat çok farklı

eeee sonra ne oldu panpa

Devam devam

geceyi beklemeye başladım derin düşüncelere kapıldım. acaba gruplarına mı katılsaydım beni alırlar mıydı? derken uyuya kalmışım sabah birisinin ayağımı dürtmesiyle uyandım. karşımda iki tane iri yarı insan vardı benden yaşça gençtiler ama elleri silahlı ve meraklıydılar. kollarımdan tutup kasabaya zütürdüler. grup lideri olduğunu düşündüğüm adam sordu.
-napıyordun orda?
'sizi izliyordum.
-demek bizi izliyordu?
'evet.
-neden izliyordun?
'silah temin etmek istiyordum.
-bak biz zaten sayımızı yükseltmek için çalışıyoruz. kendi vatandaşımızdan birinin ölmesini istemeyiz. bu akşam yola çıkacağız sende bize katıl dedi ve elime bir silah fırlattı.

anlat panpa

rezerved

anlat dostum yazan adamı severim

'nereye gideceğiz dedim.
-merkeze
'niçin?
-erzağımız azaldı, yiyecek aramalıyız.
'bence akça kasabasına gitmeliyiz buradan 27 km uzaklıkta.
-zaten ordan geliyoruz.
'nasıl yani?
- oraya gittiğimizde birilerinin yaşadığını anladık ama hepsi ölmüştü.
//bu güvendiğim adamlar mı öldürmüştü yoksa anlam veremedim. erzak için adam mı öldürüyorlardı? beni neden öldürmemişlerdi? ya da gerçekten doğru söylüyordu, gittiklerinde hepsi ölmüştü. bunları düşünürken adamla konuşmaya devam ettim.
'iyi de merkezdeki tüm marketler dükkanlar boş. hiç bir şey yok.

reserved ilgimi çekti.

'iyi de merkezdeki dükkanlar ve marketler boş. hiç bir erzak yok.
-nerden biliyorsun? (sorduğu soru saçmaydı)
'ordan geliyorum çünkü.
yaklaşık 10 kişi olan grup benden ayrı bir yerde konuşmaya başladılar. endişeliydiler. tıpkı benim gibi merkez doğudaydı ve adı geçen bu iki kasaba batıdaydı. kuzeyimizde güneyimizde denizlerle kaplıydı. istanbuldu burası her ne kadar eski istanbula benzemese de. konuşmaları bitmişti ve yanımda geldiler.
-merkeze gideceğiz. belki yine de bir şeyler kalmış olabilir. eğer yoksa da doğuya doğru devam ediceğiz. izmite gideceğiz. ister bizimle gelirsin ya da kendi yoluna gidersin dediler.

edit çektim bir daha okuyun bir yerde hata vardı.

devam panpa

tereddütsüz kabul ettim ve yola koyulduk henüz isimlerimizi bile bilmiyorduk. liderleri adımı sordu. ali dedim.
'senin adın ne?
-kemal.
diğer grup üyeleri beni pek sevmemişti ya da temkinliydiler. anlam veremiyordum. sürekli Kemal'e bir şeyler söylüyorlardı. benim hakkında olduğunu düşünüyordum.
'bir sorun mu var kemal?
-yok bir şey. merkeze gittiğimizde anlatırım.
neden merkeze gittiğimizde anlatacaktı. bunu düşünerek yürümeye devam ettim.

grupta bir tek kemal benden büyüktü ya da aynı yaştaydık.
'kemal yaş kaç?
-39. sen?
'38.
tahminim doğru çıkmıştı.

benle beraber 7 erkek 4 kadındık.
akşam oluyordu dinlenme vaktiydi. büyük ihtimal yarın öğlene doğru merkezde olacaktık. grup tam teçhizattı. ateş yakıldı. yemek yemeye başladık. gruptan kimse benimle konuşmuyordu. kendi aralarında konuşuyorlardı hep. benden niye bu kadar çekindiklerine anlam veremiyordum.

devam panpa eline kuvvet hadi

74 74 74

yokuz biz yokuz.

sabah olmuştu. etrafıma göz gezdirdim. sadece yeşillik vardı. kalktığımda tek başımaydım. üstelik tüm erzağım ve çadırım gitmişti. güvenmemem gerektiğini şimdi anlamıştım peki şimdi napıcaktım. sadece uyku tulumum vardı. ağlamaya başladım sinirlendim. kemal bana gitme şansı vermişti. anladığım kadarıyla grup üyeleri kemal'in aklını çelmişlerdi. bu hayatta kimseye güvenilmeyeceğini anladım yalnız yaşamalıydım bu hayatı. kimseye muhtaç olmadan.

acıkmaya başlamıştım ormanda yiyecek bir şeyler arıyordum. bulabildiğim sadece böğürtlen çalılarıydı. biraz böğürtlen yedim. Bundan sonra ne yapacağımı düşünmeye başladım.

beyler bir kahvaltı yapıcam k.bakmayın 1 entry girip gidicem.

susamaya başlamıştım. koca ormanda su aramaya başladım. akşama doğru akan bir su bulmuştum sonunda. hayatımda susuzluğun ne olduğunu şimdi anlıyorum. uzun bir süre içtim. hemen yanımdaki ağaca sırtımı verdim. yarın ilk işim nereye gideceğimi belirlemek olacaktı ama her iki yöne de gitsem benim zararımaydı. batıdan gelen yağmacı grup doğuyu yağmalamaya gidiyordu kabaca tabirle. sahile gitmeye karar verdim. güney sahiline marmara denizine. belki bir şeyler olabilirdi. bu düşüncelerle uykuya dalmışım.

bu günlük yazarıyla beraber 2059 yılında güney sahilinin iç kesimlerinde bir mağaranın bulunmuştur. günlükte yazan son sayfa oldukça çarpıcıdır.

//sabah uyandım ve güneye inmek için yola koyuldum. hiçbir şeyim yoktu. ne su ne yiyecek...
akşama doğru tam üzerimden şiddetli bir ışık geçti, çok parlaktı ışıktan hiç bir şeyi görmüyordum havada uçan bir şeydi. ama bu imkansızdı bu insana ait olamazdı. uzaklaşmaya başladı ve sahile doğru ateş açmaya başladı. ateş etmesi gökkuşağı gibiydi bunu çok iyi hatırlıyordum. kutup ışımaları gibiydi. ama çok yüksek ses çıkartıyordu. korkmaya başlamıştım. sonra ormanın içinden sesler duydum. bir mağaraya girdim şuanda mağarada yazıyorum bu cümlelerimi. içeri girdim ve dışarıyı izlemeye başladım değişik insan olmayan canlılardı bunlar o 21. yüzyılın başındaki uzaylılara benzemiyorlardı. gözleri falan yoktu. etrafı gözlüyorlardı. korkmaya başlamıştım. ne oluyordu bu dünyaya. bu olayların sebebi bu yaratıklar mıydı? anlam veremiyordum... ama bildiğim bir şey vardı ki bu yaratıklar dost değildi ve bizden üstün teknolojilere sahiptiler. bizim teknolojimiz bile yoktu şu son aylarda. mağarada saklanacak bir delik aradım uyumak için.

yıl 2059. istanbulda bulunan bu yazarın günlüğü şimdi kitap haline getirildi ve adeta yok sattı. lakin günlüğün başındaki amerikanın bor madenlerinden yapacağı o uzay teknolojisi merak konusu oldu. dünyadaki çoğu düşünür bu olayı amerikalıların gerçekleştirdiğini ve borunda o uzay araçları ve kıyafetlerinde kullandıkları konusunda hemfikir oldular. lakin amerika son iki yıldır bunları yalanlıyor. ara sıra bu uzaylılar dünyanın çeşitli yerlerine saldırılar düzenliyorlar. bu üstün teknolojilerine karşı bizim teknolojimiz hala yetersiz. dünyada nitelikli eleman kalmadı. dünya eskisi gibi değil artık. her ne kadar kutuplar düzelmiş olsada...