https://x3tc.net/x3_img_ship/f5099cd2580sc.jpg
Savaşmak bana göre değildi hiç. Ticarete girdim. Pilotlarım tecrübe kazandı, iyi iş çıkardılar, filoyu büyüttüm. Gemileri yükselttim. Derken keşfedilmemiş yerlere gidip, probe atan, galaksiyi keşfeden öncü ve küçük bir hızlı savaş gemisi grubu kurdum. Kimseye dalacağıma değil ya, savaş gemileri en hızlı ve kıvraklarıydı. Kısa sürede bir güneş sistemini hemen dolaşıp keşfederlerdi.
Boşta olan sektörleri keşfedince oradalardaki asteroidlerin üzerine ve yakınına istasyonlar, madenler kurma şansım oldu. Ticaret iyiydi. Gemilerim otonomdu. Scripti yazıp işletiyordum. Sistemi tara, en uygun fiyattan al, en iyi fiyattan sat, yakıt bitmeden istasyona uğra, depoyu doldur ve yine aynı işlemi tekrarla.
Her şey çok iyiydi.
Ama duramadılar. Rahat duramadılar.
Önce kaşiflerime sonra uydularıma saldırdılar.
Kervanlarımı takip edip patlattılar.
istasyonlarımı bombaladılar.
Ben çorbasına bakan, ekmeğinde bir adamdım. Ufak nakliye işleriyle başlamıştım. Yaptırtmadılar.
Savaş dediler, siyaset dediler, evren öyle cennet değil, yedirtmeyiz dediler.
Altın yumurtlayan tavuğuma kışt dediler, başını kestiler, kutuya koyup gönderdiler.
Paranın gerçekten önemi yoktu, onlar bir filo patlatsa, ben yerine iki kargo filosu çıkartırdım, hepsini donatır, dağıtım ağını yine işletirdim. Ama biliyordum. Durmayacaklardı. izin vermeyeceklerdi. Kan istiyorlardı.
Gittim paramın tamdıbını mahşer kılıklı gemilere bastım. Öyle filolar kurdum, öyle üsler inşaa ettim ki, kendi gücümden ben bile korkar oldum.
Sonra hepsine kan kusturdum. Bırak ufak bir savaş jetini, havada uçan sinek olsalar, plazma topunu yağdırdım kafalarına. Zamanında, milletin evine ekmek zütürmesine vesileydim, gazabe getirdiler, öksüzlerin yetimlerin dulların sebebi oldum.
Adam olmayacaklardı. iflah olmayacaklardı. "Sulh ile yaşayıp sessizce paylaşamazsak, harp ile ölür gürültü ile yokoluruz." dedim, sürdüm kuvvetimi üstlerine.
Göklerdeki yıldızlar kadardı tümenlerimin sayısı. Güneşler gibi parlayarak patlardı üstün teknolojili topları.
Vurdum, ezdim, yıktım.
Bomboş bir evren kalana dek durmadım. Hepsini sildim attım beşeriyetin hatırasından.
Ve bir an geldi, sonunda bitti.
Ardlarında kalan, zifir siyahı uzayın boşluğunda süzülerek yüzen enkazlarına baktım, ve tek bir soru sordum, sessiz ve cansız kalıntılara:
"Değdi mi?"
