william shakespeare sözleri

seveceksen ölçülü sev ki sevgin uzun sürsün; çok hızlı giden de çok yavaş giden gibi geç varır hedefe.

savaşır gözlerimle gönlüm öldüresiye senin güzelliğinin ganimeti yüzünden; gözüm kovar gönlümü seni görmesin diye, gönlüm ister gözüme pay vermemek yüzünden.

asaletim sadece aşkının tapınağına girdiğimde olacak içimde.bir gün yıkılırsa bedenim başka ülkelerin çamurlu evlerinde:bilki bütün denizleri ayaklarına dökeceğim.

ah romeo ..! neden romeosun sen !? i̇nkar et babanı, adını yadsı. eğer yapamazsan yemin et sevdiğine. ben vazgeçeyim capulett olmaktan.

şiddetle başlayan hazlar, şiddetle son bulurlar. ölümleri olur zaferleri , öpüşürken yok olan ateşle barut gibi . . .

bir an sevinç duyarken korkuyorum sonra hemen,
haydut yıllar çalar zütürür diye hazinemi;
bir an baş başa kalmaktan öte bir şey istemezken,
sonra diyorum ki alem niye görmesin sevincimi
bazen sana baka baka kendime çektiğim ziyafetle doydum sanırken
bir bakışın açlığıyla ölüyorum sonra,
senin bana verdiğin ya da verebileceğinden öte,
ne bir şeyden zevk alıyorum ne de çabalıyorum almaya.
işte böyle, her gün hem açlıktan ölüyor, hem tıkanıyorum;
ya oburca her şeyi yiyorum ya da hiçbir şeye dokunmuyorum.

oooofff offf şu kuru kafayı bile gibesim var heee

geri gelir sanma yüreğin, benim yüreğim öldükten sonra;
bana vermiştin onu, unutma, geri almamak üzere bir daha.

"sarsak yönetimlerce becerikli insanlar engellenir...
sanatın, kültürün dili bağlanır yetkililerce
bilgiç geçinen şarlatan yönetir bilgili adamı
iyilik kıskıvrak köle edilir kötülüğe
doğru sözlü kişinin aptala çıkartılır adı."

vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,
değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,
değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,
değil mi ki ayaklar altında insan onuru,
o kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
ezilmiş, horgörülmüş el emeği, göz nuru,
ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,
değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,
değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,
doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
değil mi ki kötüler kadı olmuş yemen' e
vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
seni yalnız komak var, o koyuyor adama.

zamanla gelir geçer her güzelin güzelliği
kimi mevsimle değişir, kiminin kısmeti yoktur
oysa senin sonsuz yazın asla solmayacak
kaybolmayacak güzelliğin, zaman geçse de
gölgeme girdi artık diye ölüm kabaramayacak
sen zaman ötesine geçtin şu dizelerde
insanlar soluk aldıkça, gözler gördükçe
bu şiir yaşayacak ve yaşatacak seni de.

yapacağını yaptın bir kere , bırak artık üzülmeyi,
gülün de dikeni olur, gümüş pınlarlar bulanır;
güneşle ay tutulur, bulut karartınca yüzlerini;
nice güzelim goncada iğrenç kurtlar barınır.
her insan hata yapar ; işte ben de baksana,
seni aklayayım derken kendim hataya düşüyorum;
onunla bununla kıyaslayıp özür ararken sana,
günahından beter özürlerle günahlarını örtüyorum.
çünkü senin bedensel suçuna ben anlam veriyorum,
hasmın olacak yerde, avukatlığını üstleniyorum yani;
senden yana çıkıp, kendime karşı davanı alıyorum:
aşkımla nefretim arasında öyle bir iç savaş var ki,
beni hiç sıkılmadan acı acı soyuyor olsa da,
suç ortaklığı yapmak zorundayım o tatlı hırsıza.

"insanlar yalnızca kendilerinin hissetmediği acıları çekenleri teselli edebilirler."

"... ama tabiatına güvenim yok; fazla insan sütü emmişsin, en kestirme yoldan gidecek yürek yok sende. yükselmek istemesine istiyorsun; içinde hırs yok değil; taş gibi de bir yüreğin olmalı yanında, o yok sende. can attığın şeyi namusunla, suya sabuna dokundurmadan elde etmek istiyorsun. hem dalavere yapmayacaksın, hem de hakkın olmadan tahta oturacaksın. sen kalk gel buraya, gel ki var gücümü söz edip akıtayım kulaklarından içeri."

"senin dürüstlüğüne güveniyorum. hem benim senin yüzünü gördüğüm zamanlar
gündüzdür benim için. yani, bana göre henüz gece olmadı. hem benim dünyam senin olduğun yerdir. değil mi ki sen şu anda buradasın,
benim dünyam da burası.
böyle olunca da ne ben yalnızım, ne de
burası ıssız bir yer. "

"vurgunum gözlerine, o gözler acır bana:
bilirler, yüreğin hor görüp işkence eder;
seven yaslılar gibi kara çekmiş sırtına,
kıvranışımı özlü bir şefkatle süzerler.
sabahleyin göklerde ışıyan güneş bile
yaraşamaz doğunun soluk yanaklarına,
akşama yol gösteren gür yıldız, görkemiyle
böyle ışık saçmaz loş batının yarısına:
yaşlı gözlerin daha çok yaraşır yüzüne.
bana da bir pay ayır yüreğindeki yastan:
seni yas daha güzel gösterir ele güne;
işte acıma duygun sana biçilmiş kaftan.
"güzel ancak karadır," diye yemin ederim,
senin renginden yoksun olan çirkindir derim."

'herkese kulağını, ama çok azına sesini ver.'

http://www.imgim.com/2227incil7137362.jpg

Ben başlatıyorum siz devdıbını getirin.

Bilinç böyle korkak ediyor hepimizi, düşüncenin soluk ışığı bulandırıyor hepimizi, yürekten gelenin doğal rengini

kendimi her zaman mutlu hissederim. neden biliyor musunuz? çünkü kimseden bir şey ummam. beklentiler daima yaralar. hayat kısadır. öyleyse hayatınızı sevin. mutlu olun ve gülümsemeye devam edin. sadece kendiniz için yaşayın ve;
konuşmadan önce dinleyin,
yazmadan önce düşünün,
harcamadan önce kazanın,; dua etmeden önce bağışlayın,
incitmeden önce hissedin,
nefret etmeden önce sevin,
vazgeçmeden önce çabalayın,
ölmeden önce yaşayın.
hayat budur. onu hissedin, onu yaşayın ve ondan hoşnut olun.

elde edilmeye görsün her şey biter
asıl haz, bir şeyin peşine düşmektir.

" neylersin böyledir aşkın çilesi. kendi acılarım taş gibi oturmuş bağrıma, sen de üzüntülerini katınca daha bir artıyor onlar. gösterdiğin sevgi dert katıyor zaten çok olan derdime.

sevgi,iç çekişlerin buğusuyla yükselen bir dumandır;
o bu dumanlardan arındı mı parlayan bir ateş olur sevenlerin gözünde;
bir de kederlenmeye görsün,
sevenlerin gözyaşıyla beslenen bir denizdir artık.
başka nedir ki o?

en akıllı bir cinnet,
boğunç bir zehir,
kurtarıcı bir tatlılık... "