william shakespeare köşesi

Karşılıklı aşk güzeldir; ama daha güzeli karşılık beklemeden kendini verendir

Yıldızları süpürürsün, farkında olmadan,
Güneş kucağındadır, bilemezsin.
Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür,
Ciğerinde kuruludur orkestra, duymazsın.
Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın.
Uçar gider, koşsan da tutamazsın

Şu öğütlerimi yaz kafana...
Düşüncelerinin ağzı dili olmayacak;
Aşırı hiçbir düşüncenin ardına düşmek yok
Teklifsiz ol, bayağı olma;
Dostlarının arasında denenmiş olanları
Çelik halkalarla bağla yüreğine.
Ama her zıpçıktı, acemi çaylak arkadaşı da
El üstünde tutup elini kirletme.
Kavga etmekten sakın, ama ettin mi de
Öylesine et ki; korksunlar senden.
Herkese kulağını ver, sesini verme.
Herkese akıl danış, kendi aklını sakla.
Kesenin elverdiği kadar giyin,
Zengin ama gösterişsiz olsun giydiğin,
Sakla vücudunun en güzel yerlerini sevdiğine
Ne borç ver, ne de borç al, çünkü borç vermek
Çok kez hem paranı yitirmektir hem dostunu,
Herşeyden önce de kendi kendinle doğru ol
O zaman, gece gündüze varır gibi,
Sen de aldatmaz olursun kimseyi...
Dualarım, öğütlerim seninle olsun...

@32 birlikte kulübenize dönün ozaman

@35 asla seviye yükseliyor demedim .bütün entrylerime bakabilirsin. liselilere denk gelmişsin sadece olay bu .

Aşk ne ünvan tanır ne zenginlik. Bir kraliçeyle kralı oynayan bir soytarı arasında da alevlenebilir. Her aşk kendi içinde değerlenir. Çünkü reddedilen aşk Tanrı’dan aldığımız ruhu köreltir

Durma üz kendini üzebildigin kadar, hatalarını düzeltecekse.
Düşünme hiç şu anını, düşüncesizlik garantiliyorsa yarını.
Ve kork ölümden ölesiye, korkun seni ölümsüzleştirecekse.

66. Sone

Vazgeçtim bu dünyadan tek ölüm paklar beni,
Değmez bu yangın yeri, avuç açmaya değmez.
Değil mi ki çiğnenmiş inancın en seçkini,
Değil mi ki yoksullar mutluluktan habersiz,
Değil mi ki ayaklar altında insan onuru,
O kızoğlan kız erdem dağlara kaldırılmış,
Ezilmiş, hor görülmüş el emeği, göz nuru,
Ödlekler geçmiş başa, derken mertlik bozulmuş,
Değil mi ki korkudan dili bağlı sanatın,
Değil mi ki çılgınlık sahip çıkmış düzene,
Doğruya doğru derken eğriye çıkmış adın,
Değil mi ki kötüler kadı olmuş Yemen' e
Vazgeçtim bu dünyadan, dünyamdan geçtim ama,
Seni yalnız komak var, o koyuyor adama.

@40 aramıza hoşgeldin kap şuku.

Gezinen bir gölgedir hayat, gariban bir aktör
sahnede bir ileri bir geri saatini doldurur
ve sonra duyulmaz olur sesi, bir masaldır
gürültücü bir salağın anlattığı
ki yoktur hiçbir anlamı.

insanların çoğu kaybetmekten korktuğu için, sevmekten korkuyor.
Sevilmekten korkuyor, kendisini sevilmeye layık görmediği için.
Düşünmekten korkuyor, sorumluluk getireceği için.
Konuşmaktan korkuyor, eleştirilmekten korktuğu için.
Duygularını ifade etmekten korkuyor, reddedilmekten korktuğu için.
Yaşlanmaktan korkuyor, gençliğinin kıymetini bilmediği için.
Unutulmaktan korkuyor, dünyaya iyi birşey vermedigi için.
Ve ölmekten korkuyor aslında yaşamayı bilmediği için.

insanları yorgun kılan hayat değil,
Taşıdığı maskelerdir

Gözümle gönlüm ölümcül bir savaşta,
Yanaşmazlar görüntünü paylaşmaya
Gözüm engeller; gönlümün sana bakmasını,
Gönlümse elinden almak ister, gözün hakkını.
Gönlüm hep yürekte olduğunu söyler; der
Kapalı durur bir kutuda, göremez berrak gözler.
Fakat gözler bunu reddedip, kendini savunur,
Ve der ki : o güzelim görüntü bizde durur.
Karar verebilmek için, kim yanlış kim doğru
Toplanır yürekte kiracı bir fikir kurulu,
Ve verirler onlar kararı, berrak gözün payını
Ve sevgili gönlün hakkını
Gereği düşünüldü; dış görünümünü sevmek gözüme
Gönlündeki aşkı sevmek de gönlüme

@46 adam hazır cevap beyler kap şuku.

Artmasını isteriz en güzel varlıkların

Güzelliğin gül yüzü solmasın diye asla.

Bir güzel, yaşlanıp da göçünce bugün yarın

Anısı yaşar yine körpecik yavrusuyla:

Ama can yoldaşındır kendi parlak gözlerin.

Kendi ateşin besler ruhunun alevini:

Kıtlığa çevirirsin bolluğunu her yerin,

Kendi düşmanın gibi, ezersin can evini.

Şimdi sen yeryüzünün taptaze bir süsüsün,

Varlığın çiçek dolu bahardan müjde taşır,

Ama kendi koncanda ruhunla gömülüsün.

Pintiliğin arttıkça kendi sonun yaklaşır.

Dünyaya acımazsan, oburlar gibi ancak

Varlığın da mezar da güzelliği yutacak.

Kırk yılın kışı, güzel alnını kuşattı mı,

Kapladı mı yüzünü derin çukurlar artık,

Gençliğinin kibirli, süslü giyim kuşamı

Beş para etmez olur, hırpani yırtık pırtık:

O zaman sorarlarsa güzelliğin nerdedir,

Dinç ve şen günlerinin hazinesi ne oldu;

Dersen yuvaların çökmüş şu gözlerdedir,

Bencillik utancıyla israfa övgüdür bu.

Kavuşur güzelliğin çılgınca alkışlara

“Benim güzel çocuğum beni kurtarır,” dersen

“Ve yüzümü ağartır ben yaşlandıktan sonra,”

Güzelliğinin onda sürdüğünü göstersen.

O, sen yaşlandığında yeniler varlığını,

Soğuktan donan kanın duyar ısındığını.

@50 eyvallah panpa

Aynaya bak da şunu gördüğün yüze söyle:

Sıra gelmiştir artık bir taze yüz yapmana,

Güzelliğini hemen yenilemezsen şöyle,

Yeryüzü yoksun kalır, lânetlenir bir ana.

Hiçbir güzel var mı ki el sürülmemiş rahmi

Senin sürdüğün çiftin ekinini tepecek?

Sırf kendini sevmenin mezarını ister mi,

Geleceği ahmakça durdurur mu bir erkek?

Sen annenin aynası olmuşsun da o sende

Bulmuştur gençliğinin güzelim baharını;

Kendi dinç varlığınla görürsün pencerende

Kırışıklara rağmen, şu altın yıllarını.

istersin ki varlığın unutulsun ve bitsin,

Bir kuru başına öl, izin de ölüp gitsin.

savurgan güzel, nedir bu kendini harcaman

senin mirasın olan güzellikleri böyle?

doğa temelli vermez ,ödünç verir her zaman

eli açık olana borç verir içtenlikle

böyle yanlış kullanmak olurmu güzel pinti

miras bırakman için sana bırakılanı?

kar etmeyen tefeci bu koskoca serveti

niye tüketiyorsun yaşatmak varken canı

meraklısın kendinle içli dışlı olmaya

bu tatlı benliğin sırf aldatmağa yarar

vaktin geldi diyerek seni çağırsa doğa

vereceğin hesapta elle tutulur ne var?

kullanmazsan gömülür güzellğin seninle

kullanırsan varisin olur da sürer gider böyle

Her gözün takıldığı o bir-içim-su yüzü

Özenle, incelikle yaratan şu saatler

Birer zalim olup da vurunca yaman gürzü

O eşsiz güzellikten kalmaz hiçbir hoş eser.

Durmak bilmeyen zaman, yaz’ı söküp zütürür,

Yok eder iğrenç kışın kucağına atarak;

Özsu, ayazda donar, sağlam yapraklar çürür:

Güzellik kar altında, her yöne çıplak, çorak.

Özsuyu çiçeklerden çekip almamışsa yaz,

Cam duvarlar içine kapatmamışsa onu,

Güzel göçüp gidince güzellikten iz kalmaz:

Gelir, kendisi gibi, anılarının sonu.

Özsuyu çekilmişse, kış gelince o çiçek

Kupkuru kalsa bile, tatlı özü sürecek.