wessago

Şimdi burda, bu sayfada, sizlere gazetelere konu olabilecek bir kariyer öyküsü anlatacağım: Aydın'ın kırsalında kamyonunun direksiyonunu sallarken, ne hikmet kafasına esip de üniversite sınavına giren ve de bizim okulu, bizim bölümü kazanan Ozan'ın hikayesi. Orta 2'den terk bir insan için şaşılacak bir başarı doğrusu! Vallahi, ne yalan söyleyeyim, Ozan'la ne zaman, nasıl tanıştık, pek hatırlamıyorum. Bi bakmışım ki var! Sanırım bu işi başıma makinadan Tolga açtı, neyse, kader. Birinci sınıfın ilk döneminden itibaren göbeğimiz bir kesilmiş gibi olmuştuk. Zaten aynı yurtta da kalıyoz, derste birliteyiz, dersten sonra birlikteyiz, yurtta birlikteyiz... Allah'tan yatarken hiç birlikte olmadık – Murat'ın (bkz. Yıllık Yazısı Murat Demirel) evi hariç! Neyse, aradan yıllar geçti, biz hala bu göbek muhabbetinden kurtulmuş değiliz (Ozan'ın şahsi göbeği değil.)! Aslında benim Ozan'ın arkadşlığından yana hiçbir problemim yoktu, canıma minnet, ama ona yazık oldu. O, o zamanlar inekti, hatırlarım CHEM 105'den 'top' çekmişti! Ben 36 almıştım. O gün benden kurtulsa iyi edermiş. Neyse, şimdi de hala bizden inek olmakla beraber (buna kesin çok kızacaktır, zaten dedim mi bozuk atıyo!), artık bizim çıtamızda ve ne ödev yapıyor, ne de sınava çalışıyor. Varsa yoksa, ay çekirdeği yeyip televizyona baksın, Bomber Man oynasın! Ozan, sanırım şoförlük yıllarından kalma bişey, çok babacan adamdır. Adam, beni benden daha çok düşünür: Ödevini yap, üstünü ört, işe başvur, ye, yat... Sizin anlayacağınız, her eve lazım! Aslında, şimdi düşününce, benim çok yükümü çekti. Sınavlardan önce, ben uyuz oolup okumam, o zorla, üşenmez, bana anlatır, projede benim salladığım kısma otutur kafa yorar, bana zorla yaptırır, hatta kendi yapar. O olmasa sanırım şimdi en fazla 3. sınıftım. Ozan'ın ilk zamanlar en sinir olduğum yönü, kapalı kutu oluşuydu. Hiçbir şeyini anlatmaz, sordurmazdı. Tamam, belki kamyonculuk zor bir hayattı ama insan bu kadar da saklamaz ki! Neyse, gel zaman, git zaman, kıza yalvara, o kadar şey anlattırdım ki, sanırım bi kısmını sırf beni tatmin etmek için kendi uydurup hayat hikayesini uzatmak zorunda kaldı. Şimdi ikimiz de, biribirimize dair herşeyi biliyoruz. Ozan'a karşı, şimdi itiraf etmeliyim ki, hep biraz suçluluk duydum. O beinim için çok fedakarlık yaptı, çok nazımı çekip beni hiç yolda bırakmadı. Bense biraz kediyim. O benim kitabımda satmak diye birşey yazmaz diye söyler durur. Benim kitap sanırım '2nd edition', ben de o 'chapter' var. Gene de, Ozan buna hiç laf etmedi. Yıllar sonra, elimizde acı badem, şu sayfayı okurken Ozan bana eminim benim şu 'kitap' için gene birşey demiyo olur. N'apıyım, orjinal kitap, orayı koparıp atamam ki. Hiç olmadı, benden ona fotokopi çektiririz. Ne diyon Ozan, ister misin? Şunu söylemeden geçmem olmaz. Geçenlerde kütüpahnedeyken kapıdaki görevli, benden Ozan'ın gözlüğü rica etti. Özel bir amaç için lazımmış. Sanırım Ozan artık kullanmadığına göre, verecektir. Yazarken duygusal olayım dedim ama, yazdıığm insan Ozan, düşününce gülüyorum, bunun sonunda da bunları yazdım! Olsun, belki yazmadım ama Ozan benim bu okulda sahip olduğum en değerli şeylerden biri, ve benim en iyi dostum. Hadi, gene dayanamayıp söyledim. Ozan ya, mezuniyetten sonra gidip bi turşu suyu içsek ya!