vitrin mankeniyle olan aşk hikayem

Bir aralar o kadar yalnızdım ki.. sadece calışma salonunda gece 2'ye kadar tek başıma ders çalışıp eve geliyordum. Yine bir gün yalnızlığın dibine vurmuş gecenin bi vakti eve doğru yürüyordum. Etrafta yine kimsecikler yoktu..Her zaman geçtiğim yol üzerinde bir mağaza vardı. O zamana kadar mağazanın reyonundaki manken hiç dikkatimi çekmemişti. Yalnızlıktan olsa gerek geçerken mankene bir anda selam diyiverdim. Sadece bu kadardı. bir tuhaf oldum. Geçip gittim. ikinci gün üçüncü gün derken manken ile olan samimiyetim git gide artmaya başladı. Artık sadece selam diyip geçmiyor onunla konuşmak için sürekli bişeyler bulmaya çalışıyor nelerden hoşlandığını, ne tür filmleri kitapları sevdiğini , hayallerini soruyordum. Bazende saçmalıyor çiğköfteyi acılı mı acısız mı yemeyi seversin gibi sorular soruyordum. O ise hep susuyordu ama gözleri bana bişeyler söylemek istermiş gibi bakıyordu. Biliyordum.Anlıyordum. Artık ona karşı boş olmadığımı hissetmeye başlamıştım. Günler geçiyordu. Benim sorularımın onun ise suskunluğunun sonu gelmiyordu. Artık bu duruma bir isim vermenin zamanı gelmişti. Evet bugün büyük gün dedim. Bugün bu saf sevgimi dünyaya haykırma günü dedim ve en güzel elbiselerimi giyip bir demet çiçek yaptırıp akşam saatlerinde çalışma salonuna doğru otobüsle yola koyuldum. Saatler geçmek bilmiyordu. Nihayet gece 2 gibi olmuş ve ben eve doğru yürümeye başlamıştım. O an işte mağaza göründü , kalbim yerinden fırlayacakmış gibi hissediyordum. ve mağazanın önündeyim. Gözlerim sevdiceğimi arıyor ama göremiyordu

@11 yok panpa gercek hıkayem bu

şizofrenmisin amk

sapık mısın bukowski mi okudun

lan kımse dınlemıyor mu

dünya başıma yıkılmıştı.. dizlerimin üstüne çöküp öylece kalakalmıştım..ne yapacagımı ne diyeceğimi bilemiyordum.. gözlerimden akan yaşlar yanaklarımdan süzülüyordu.. gecenin sessizliğinde bir çığlık gibiydi hıçkırıklarım. bitik ve perişan bir haldeydim.. ve o an omzuma dokunan bir el ve kelebegi okşarcasına narin bir ses tonuyla: iyi misiniz? dedi. arkamı döndüm ve onu gördüm.. sema..adı sema idi.. ardına gizlenmiş tonlarca cümlenin adına iyiyim diyebildim sadece.. fakat bu narin ses tonu yerde duran yıkılmış adama yardım et etmeye kararlıydı.. ne oldugunu bile anlamadan kolumdan tutmuş evine doğru yurumeye baslamıstık.. hiç konuşmuyor sadece yürüyorduk.. derken elimdeki çiçeği gördüğünden olsa gerek: ne oldu niye ağlıyordun sevgilinden mi ayrıldın dedi.. Diyecek bişey bulamadım. Nereye gidiyoruz dedim. Evime dedi. Kendisinin öğrenci oldugunu kampüsten dönerken bana rastladıgını sonradan öğrenmiştim. içeri girdik.

lan okudum güzel

sağolun giblemediğiniz için

Yazık sana pampa

1 kerecik benim için okuyun beyler :(

başlığı okudum haykırdım amk ahahahahahah ama okumadım yazdıklarını xd
edit:okudum panpa ta dıbına koyam senin utanmadan bi de yamış

kör oldum buranın haline amk

sizde giblemeyin beni amk kimsenin giblediği yok zaten..

dinleyen var mı beyler devam ediyorum.