vicdani ret nedir

@8 @9 suku

insanın kendine yakışa... askere gitme zorunluluğunun kalkması güzel kardeşim.

lan oglum, kim ölmeyi ve öldürmeyi ister hele ki vatan icin yasamak ölmekten cok daha sevapken hatta vatan icin yasamak kocaman bir zaruretken. evet ben de elime silah almak istemiyorum. korktugumdan degil, artik insan öldürmenin son derece kolay ve ucuz oldugundan. lan eski zamanlarda yasamis olsaydim, at sirtinda kilicimla hucum etseydim, tamam lan derdim. sonucta erkek erkege teke tek carpisiliyordu. meydana gelen ölüme de raziydi kalima da, savas mertceydi. simdi ise otomatik silahlarla kus avlar gibi buldugunu indiriyorsun, mertligi kalmamis. savasmak kirli, savasmak üstelik kendi yurttasina karsi. istemiyorum amk istemiyorum ama sonra konjünktüre bakiyorum. cografyamiz yeniden sekillendiriliyor hemde yerlisi tarafindan degil, teeey okyanus ötesinden gelen muallakler tarafindan. simdi "anti militarism" kafalarimiza ekiliyor, hani bizim kafamiza, hani her türk asker dogardi ya , iste evet bizim. her türk asker dogar belki ama ilk firsatta da en ilk askerden türk kacar. iste bu düsünce beni askerlik yapmaya iterdi. vicdanim "hayir" haykirmasina ragmen. tsk yok edilmekte, bir nevi karen fogg'un "türk tarihinin hakkindan" gelinmekte. ülkem üzerinde bunca oyun oynanirken "her türk asker dogar" degerine sarilirdim hemde simgibi. hatta inanmadigim halde sarilirim. bizi biz eden degerler cünkü onun bunun huursunun milletime reva gördüklerinden daha efdaldir.

okudum ama fikirler bulanık.

okudum

bunu anca mehmet okur hahahahahahha

resrved

kim okur bunu aq sie

oku ~

sevgili panpalarim,

her ne kadar giblemeseniz de askerlikle ilgili bir konuyu daha gundeme getirmek istiyom.
" (bkz: vicdani ret)" (bkz: askere gitmeyi ret etmek)
bunu dusunurken kendimle celisip, kendime bile durust olamadigimin farkina vardim. cunku benim icin bu konu askerlikten ziyade "vicdani" bir mesele... "vicdanen rahat olmak"

(bkz: vicdani ret di neden savunuyorum) cunku oldurmek istemiyom, kimse olsun, oldursun istemiyom. ilk yazimda oldugu gibi antimilitarist olduguma inaniyodum (hala birazcik inaniyorum)... (genelde bunun gibi seyler ama uzatirsam okumazsiniz picler)

(bkz: vicdani ret di neden savun-mu-yorum) cunku dunyanin hem cografik hemde stratejik olarak en onemli noktalarindan biriyiz. bu nedenle dusmanimiz ve bizi sevmeyenler cok. bazilari cok guclu. askeri-silah teknolojileri cok iyi. ekonomileri de oyle. en kotu ve aci tarafi silah teknolojilerini henuz bize karsi kullanmiyorlar. ama biz kendimize gibtigimiz silahi, silahtan cikan her bir mermiyi onlardan satin aliyoruz.
bu ulkenin guclu ordusundan baska neyi var? lan hepimiz ret edersek gibertmezler mi bizi?

bu yaziyi yazmadan once dusundum; simdi omrumun son anini yasiyor olsam vicdanen rahat, huzurla gozlerimi kapatabilir miydim?

beyler :(

bir belgeselde denkgelmistim. soyle birsey diyodu; "bir ulkeyi yok etmenin en zor yolu, silah, top, tufek, en guclu muhimmatlardir. o ulkeyi yok etmenin en etkili ve kolay yolu, insanlarini birbirine dusurmektir"

kendi kendime sordugum soru ; yoksa vatan icin olmekten mi korkuyon yarraam? kem-kum ettim ama verdigim cevap, yine kendimi tatmin etmedi.

not: kiymetli panpalarim, kimseye herhangi bir durumu manipule etmeye calismiyom. hissettiklerimi ve dusunduklerimi paylastim. sizlerin de fikirlerini merak ediyorum. konuyu baska yere getirecek piclerin dalagini gibeyim.