verdimkactımı sevenler derneği

evet, pek giremeyeceğim artık sevenlerim kuzucuklarım. daha doğrusu gireceğim de takılmak için değil bir arkadaşa bakıp çıkmak için hahaha.. bütünlememi atlattıktan sonra dönerim ama elbet :/

azıcık iç dökeyim gelmişken dedim.

sonra, tam şuan vazgeçtim. nasıl mutluysak öyle yaşamamız lazım sonuçta, bazen çok kasmamak lazım.

ama gülen gözlere olan zaafım yüzünden başıma çok iş gelecek :/

bu arada beyefendi gibi pm atan konuşmak isteyen tüm panpalara sevgiler ve iyi dilekler yolluyorum. ama yeteri kadar uğraştığım şey var, o yüzden hayatıma sanal alemden de olsa yeni bir insanın katılması enerji yiyecek şey zaten, boşverelim onu o yüzden.

inciye neden girdiğimi sorguladım yine. şuaralar neden girdiğimi biliyorum da, genel olarak neden sevdiğimi.

gerçek hayatta, yani kapının dışında hepimiz süslenip püslenip giyinip kuşanıp ve sırtımızı dikleştirip çıkıyoruz sokağa. tüm egomuzla, dik sırtımızla ve en önemli hayat bizim yaşadığımız, en önemli şeyler bizim yaptıklarımızmışçasına ve diğer insanlara karşı duyarsızlaşarak, oradan oraya koşarak yaşıyoruz. elbet ben de yapıyorumdur, bizde yalan yok.

ama valizlerini taşırken zorlanan bir teyzeye yardım etmeyi ne zaman unuttuk? bunları kendimi övmek vs için yazmıyorum, gerçi zütünden anlayacak olan her türlü öyle anlar da neyse.

sanırım eski istanbulda kaldım ben. insanların birbirini görünce şapkalarını çıkarıp selam verdiği, iyi günler dilediği hahaha.. şuansa avmler gibi sokaklar, hepimiz daha bir küçüğüz, hepimiz kocaman bir resmin daha da küçülen bir parçasıyız. varlığımız önemli değilmişçesine, göz teması kurmadan yürüyoruz insanlarla. çoğu kez etrafa bakmadan, ezbere bildiğimiz bir rotada.

unutmuyorum hiç, lisedeyken ergenlik hat safhadayken gözlerim dolu dolu olmuş halde bir parka oturmuştum. dokunsan ağlayacak haldeyim. karşıda da beyaz saçlı yeşil gözlü bir dede. gözlerin ne kadar güzelmiş senin, ağlama ama diye seslenmişti. komik bulabilirsiniz, ya da taktan klişe ama hayatımdaki önemli hikayelerden biri bu. insanların birbirine gülümsemesi gerek.

tamam bir insana bağımlı hale gelip yaşamak yanlış, birini kendinden çok sevmek yanlış, yalnızız filan da falan da bir yığın cümlem var benim de.

ama gerçek böyle değil. gerçek, yalnızlığa mahkum ama bunu aşmaya çalışan bir yaratık olmamızda yatıyor. bir erkeği severken kuşların ötüşü dünyanın en güzel melodisi, müzik dinlemek daha güzel, yataktan kalkmak daha kolay.. yanında seni seven arkadaşlarınla eve gelince, sabah kalkıp onlara kahvaltı hazırlayıp hep beraber yemek daha güzel..

yalnızlığın yeri elbet başka, ama insanlar gerek bize! tüm insanlar bunu kabul edip birbirine tıpkı burada olduğu gibi gülümsese dünya daha güzel bir yer olacak. hırslardan daha kolay arınacağız.

neyse, bugün de böyle. okuyanlara selam ederim. sev, sevil. lütfen. bu senin daha mutlu olman için gerekli, farkında olmasan ve kabul etmek istemesen bile.

görüşmek üzere herkese!