verdimkactmin gunlugu defter1

ne yazayım ki? kendime yeni yıl notu yazmaya karar verdim.

sevgili verdimkactm. nasıl bir yıl geride bıraktın böyle? bombaydı bomba. tam bombaydı. hayatımın en bomba yılıydı herhalde.

ama bir gün özetleyeceğim sadece, en yakın tarihli beni öldüren gün.

bundan üç dört gün öncesinde dünyanın en mutlu insanıydım. ailemle aram mükemmel, tek bir sorunum yok, arkadaşlarım ortamım üniversitem dostlarım sevgilim.. her şeyim mukemmel ve ötesiydi. sadece kafamla ilgili bir sorunum vardı. panik bozukluğu dediler, ilaç verdiler. sorun değil diyorum şuanda. napayım oturup buna ağlayacak halim yok, daha büyük sorunlar var.

ölmek istedim. tam olarak 2 gün önce. sabahında babamın gelip yatağımda beni sevip uyandırdığı, sevgilimin beni görüp gözleri gülerek öptüğü o gün. karşıdan karşıya geçerken, mutluyum be dedim. herhalde daha mutlu olamam dedim. üniversite bittikten sonra çok daha başka koşturmacaların içinde kalacağız, aynı ilde olduğum arkadaşlarımla bile görüşme sıklığım ay düzeyine ulaştıysa, hayatım daha da kötü hale gelecek demekti. yıllar içinde.. ve daha gencim dedim. tenim parlıyor. çok sevdiğim göğüslerim daha diri, bacaklarım kaslı. yıllar içinde bu da gidecek. hayaller yerini gerçeklere bırakacak. her şeyi isteyebilecek kadar genç olmayı özleyeceğim günler gelecek, hatta farkında olmadan yaşanacak ve geçmiş olacak..

bu kadar mutlu olabilirim, keşke daha fazla uğraşmasam da gibtir olup gitsem dedim. hayat sıkılmak üzere olduğumu anlamış olacak ki hemen yeni bir sorun çıkardı karşıma. göğsümde uyuttuğum, tüm ekgiblerini kusurlarını bilerek sevdiğim her şeyin en iyisini istediğim iyi kalpli adamım karşıma geçip 'ben ayrılmak istiyorum' dedi. kabul edip kalkıp gitmeye kalkıştığımdaysa koluma yapışıp beni terk etmeyi bile beceremedi. benim gibi güçlü biriyle olmak zormuş onun için, ben ve ideallerim arasında engel olurmuş ancak. ne laflar etti bana tanrım!

benim dünyanın en büyük feministlerinden ancak yumurtalıklarını dinlemekten kendini asla kurtaramayan feministlerinden olduğumu unuttu. ve onu sevdiğimi.

bunu niye yazıyorum şuan. çünkü bu ne ilk, ne son. bu lafları daha çok duyacağım gibi hissediyorum. oysa güçlü olmaya çalıştığımı, oyalanmak için herkes gibi ideallere tutunduğumu görebilecek biri mi gerek bana? bilmiyorum.

kendime sesleniyorum işte. umutsuzluğa kapılma. e şıkkı her zaman kötü çıkmak zorunda değil.

o değil de, ağlayarak şunu söylemem süperdi. unutma mi unutma.

http://www.youtube.com/wa...pzHpE&feature=related

2012den çok daha hareketli yıllar diliyorum sana!

uzun uzun yazmayalı uzun zaman oldu diyorum kendime ve geliyorum ben de başlığıma.

bugün yakın bir arkadaşım halimi hatrımı sordu. kıza yakın arkadaş demek hakaret gibi oldu resmen, aşkesim diyeyim. iyiyim, mutluyum demişim. kız şaşırdı sevindi, oğlum aylardır mutluyum dememiştin sen nasıl olduğunu sorduğumda dedi.

durdum düşündüm ve evet dedim. aylardır mutluyum demedim ben ne kendime ne de başkalarına.

aylardır mutluluğumu hayat dışında pek çok şeye bağladım çünkü. bir gün bir erkek oldu bu, başka bir gün ertesi gün ne yapacağımın planı oldu, bir başka gün yaz tatili planları oldu, bir başka gün başka bir şey filan da falan...

yaşamayı unuttum.

sonra emeğimi bir güçsüz insana aylarca sarf edişim geldi, bir diğerini bekleyişim ve gelmeyişi bir yandan.

yeri gelmişken o huur çocuğuna olan hıncımı dökmeden geçmeyeyim.

en tereddüt ettiğim şey bu namus konularında, babama laf edilmesi. ama korkarım zaten bunun beslendiği nokta bu. bana isteyen istediğini diyebilir. huur desin, hafif meşrep desin alınırsam en adiyim. o kadar açık ve net. ama bir güçsüz, eski sevgilim dediğim huur çocuğu babamın dersine girip sonra arkadaşıma 'aklıma gelenler yüzünden dinleyemedim gülesim geldi' diyorsa orada kontaklarımın atmaması elimde değil.

boynunu kırmak istedim önce binin. kıracaktım, sağ olsun bunu yapmaya gönüllü biricik erkek kankalarım da hazır ama sakinleştirdim kendimi. acıdım sonra bine, unutamamak, içinde kalmak, ego kırılması, karakter düşmesinin canlanmış hali çünkü şu aralar. sırf benimle olan durumlar değil, daha pek çok açıdan.

acıdım ona. bir allah varsa ona havale ettim.

ama içimde bir şeylerin eksildiğini fark ettim.

bu ağzını gibtiklerimin binleri bana dokununca 'sevdiğini iddia edip tenime gözyaşları akıtanına kadar' bu binler, babasının kızına dokunduğunu düşünüp keyfileniyorlar mı bunun kıyasını mı yapıyorlar kafalarında? içlerinden ben de elliyorum kızını yeh yeh mi? eşşoğuleşşek bin oğlu bin derler adama.

çok sinirliyim galiba hala. ama o kadar ağzımın ayarı yok ki çocuğu kenara çeksem ağlatırım tüm fakülteye rezil ederim diye uğraşmıyorum. en iyisi basıp gitsin dedim, facebook whatsapp her türlü yolu kapattım bine. okulda zaten yanıma yaklaşamaz.

etme bulma dünyası mı diye sordum sonra.

başıma iyi şeyler de gelecek mi diye.

elbette ki gelecek. ama artık yaşamla uğraşmak lazım sadece.