Yorumlamayı bırak, yorumlamayı bırak, yorumlamayı bırak, yorumlamayı bırak...

Bir şey ya kök salar ya da kökü çürür. Zamanını doldurduğunda da çürük olan kök oradan kopartılır, hiç edilir ve yeni bir kök yaratılır. Ani/seri ve keskin. Hiçlikten varlığa ve varlıktan hiçliğe. Fakat bu iş derinlere erişimle mümkün olur, yüzeyden değil. Ya hep ya hiç.

Ruhumu bir mezar olarak kullanmayı bırakmalıyım. Sorunu içimde öldürerek çözdüğümde, çürümeye doğru ilerleyen cesetlerin kokuları bir şekilde orada bir birikinti olduğunu hatırlatıyor bana. Bu alışkanlık da bir süre sonra mezarları tekrar kazmayı ve yok etmeyi gerektiriyor. ikinci iş. Demek ki en başından beri yanlış yapıyorum.

En büyük sevgiler bile zamanı geldiğinde bitebiliyorken zihnini geçmişe/şimdiye/geleceğe odaklayıp anın içinde krizsel bilinçaltı paradokslar yaratarak kendine zorla akıl sağlığını ve huzurunu kaybettirmeye çalışmanın saçmalığı.
(Karşı taraf şu anda hiçbir şeyden habersizce tıkınıyor.)

Her şey olacağına varır, her şey olması gerektiği gibidir ve hiçbir şey göründüğü gibi değildir.

Anın içinde doğru vorteksi yakalamaya çalışıyorum. iyi/kötü veya doğru/yanlış. Bilincimin altıyla üstü yer değiştirmiş sanki. Yukarı yönde minik sıçrayışlar.. Umarım bu gece uyumadan dikey ışıkları görebilirim.

Herkesi kandırabilirsiniz, ancak gece kafanızı koyduğunuz yastığı kandıramazsınız. Kendinizi, kendinizle kaldığınız anı kandıramaz ve hiçbir yere kaçamazsınız. Bunların hepsi kolektif bilince aktarılır.

içimde kaosa dönebilecek şiddetteki onca duygunun arasında hissetmediğim tek şey merak duygusu herhalde. Hiçbir şey o kadar umrumda değil ki, keşke elimde olsa da bu hissimi tam olarak gösterebilsem.

insanların içlerinde gizlediği ve bana rahatsızlık veren en ufak eğilimlerini bile fark edip kişiler bunu bana yansıtmasa, hatta bu özellikler zamanla onların bir parçası olmaktan çıksa bile kendi içimde onları, içlerindeki bu potansiyel “rahatsız edici” şeylerle yargılayıp aldığım her nefesi kendime ve ruhuma kezzap kılmaktan kurtulmam lazım.

içeride parçalanan ne varsa kemikleşip şekilsizliğe bürünüyor ve kemik içeriden yüzeye art arda darbeler indiriyor. Ve sen kendine/kendini sınırlayana karşı "da" duyumsadığın başkaldırının zihinsel balyozuyla ortaya çıkabileceğini bildiğin her kriz/sancıya rağmen, içerde örttüğün her birikintinin önce yüzeye gelmesine ve ardından iyileşmesine imkan veriyorsun.

Bir minik itiraf, sinirlerim sınırları zorlarcasına gerildiğinde ve pgibolojim kendi imkanlarımla düzeltemeyeceğim kadar bozulduğunda -ki genelde buna düşünmekten kendim sebep oluyorum- son çare olarak ayna karşısına geçip sanki bir başkasıymış gibi uzun uzun kendimle konuşuyorum ve konuşma bittiğinde pgibolojik olarak öyle bir şahlanıyorum ki, bir daha o konuda benim canımı sıkmak mümkün olmuyor.
Katiyen “deli” değilim. Sadece, nasıl ki kendimi düşüncelerimle hırpalayabiliyorsam aynı şekilde kendimi tüm varlığımla çok seviyor ve kendimle iletişimimi, ruhsal bağımı her zaman olması gerektiği gibi, en üst seviyede tutuyorum.
Sonuçta insanı herkesten önce en iyi kendisi anlar ve kişi, kendine dışarıdan bakabilen bir göz olmayı başarabildiği vakit, içinde bulunduğu duruma en uygun tavsiyeyi de kendi kendine vermeyi başarabilir.

Dans ederken yetersiz alanın sinirlerini bozması sonucu yatağı ortadan ikiye kesmek için testere aramak.

Rahatsız edici bir düşünceyle beyinde minik bir delik açmak ve bu fikri durmaksızın düşünüp o deliği adeta kurcalayıp genişleterek en sonunda beyni yutacak hale getirmek.

8. evimin girişindeki 0 derece 45 dakikalık kısım, tüm varlığımı tamamen yutabilecek kadar derin ve korkunç. Çıkışı bulamıyorum.

Çok uzun zaman olmuş...
1,5 sene neredeydim acaba?

Ceketini giy, dışarı çık, arabaya atla, telefonunu kapat, sahil kenarına sür, 3 saat boyunca denize ve yıldızlara bak, saate bakma, koltuğu geriye yaslayıp uyu, uyuma, uyuma, yarın 9'da mikrobiyoloji var, uyuma, araban da yok zaten, uyuma, uyuma.

Bir şey bir kere öyle olduysa, o hep öyle olmak zorunda değilcilerin aksine hep öyle oluyor. Keşke bir kerecik olsun aksini görüp yanılmış olsaydım.

Net bir insandım, netliği çok keskin bir insan oldum. Belirsiz hiçbir şeye saygı duymuyorum artık.

Eleştiriye çok fazla açık değilim, yaratıcı ve değiştirici olabileceğim konularda eleştiri kabul ediyorum ama her konuda da değil. Kendimi kalıplar içine hapsetmem ama genel anlamda karakterinin ana hatları belirginleşmiş bir insanım. Benimle bir derdiniz varsa gelip benim kafamı şişirmek yerine banyoda ağlayarak buğulu aynayı yumruklayabilirsiniz, daha çok sevinirim.