Hangimiz korkusuzca sevdik birbirimizi? Hangimiz acıya dayanabildik? Bırakmadık mı en kolay yerde birbirimizi? Çok mu sevdik yoksa sevmek için kendimizi mi kullandık? Çoğunluğa evet diyorsak bu sorularda bi sorun aramalımıyız yoksa hiçbirşey olmamış gibi devam mı etmeliyiz?
Vedalar acı verir, tadamadığın onca duygu ve yaşanması gerken onca anı varken.. hayalde mi kalmalı hatıralar? Hatırlamak için güzel sebep bulmak gerekir mi yoksa sebepsizcede sevilemez mi insanlar, anılar ve hayaller.
 
Ya sevmeyi bilemedik yada boşuna kurulan hayallere takılı kaldık. Söylemeyi istediğim onca söz boğazıma düğümlenirken sadece aklımda 'yapılması gereken hayaller' kısmına ittim. Sevmeyi yada sevilmeyi beceremedim sanırım hissetmedim o duyguyu nasıldır bilmem. Vedalar zordur. Asıl zor olan kimsenin bu kadar zorlanmamasıdır. Herhangi bir olay yaşanıyomuş gibi veda edenlerde olacak elbet. Akılda bıraktığın son iz hatırlanır elbet. Beni güzel hatırlayın. Benim sizi hatırladığım gibi güzel hatırlayın. Güzel dostluklarımın ziyan olmaması dileğiyle. Hayaline kavuşmadan dönme bu semte. Birgün buluşmak üzere.

Sevdalar sözde kalınca, vedalar can yakar oldu haliyle..