Herkes biraz daha yarım, herkese biraz daha yazık.
Aşık Veysel'in hiç görmediği sazıyım.
Yapa yalnızım, kendim bile çekemiyorum nazımı.
Belki de,
içimdeki boşlukta basit bir yankıyım.

Yalnızlığın çamurlu ellerini bir türlü çekmediği beyaz bir gömleğin yakasıyım.
Hatta belki de, bu şehrin boğazında bir düğümüm.
Kim bilir,
Kendime sorduğum kimim ben sorusuna belki de kimsin sen cevabıyım.

Karıncalı bir görüntüden ibaret televizyonun sadece ışığı odanın üstünü örten yalnızlığı aydınlatmaya ne kadar yetebilirdi ki. Saçmalık. Tıp ki mum ışığında karşındaki boş bir sandalyeye kadeh kaldırmak gibiydi bu.

bu gece de metin belgesi yerine buraya yazmak istedim. bir belge kadar bile metin değilim. iyi geceler.