Hangi cümlelerle anlatabilirim ki hissettiklerimi. Hangi gibindirik 3-5 basit kelime açıklar ruh halimi bilemem ben sadece içimi dökmek istedim aslında. 23 yaşındayım ailemden uzakta bir şehirde üniversite okumaya çalışıyorum ama okuyamıyorum dostlar. Çalışmak istemiyor notları önüme her koyuşumda ana avrat sövüyorum altından kalkamayacağım sorularla yeterliliğimi sınayan hocalara, sınavlara. Yoruldum dostlar. Bitmeyen okulum bitmeyen sınav streslerim.. Gücüm tükendi yarın yine sınavım var derslerimin yarısından kaldım ve okulum 2 yıl uzayacak. Geçen şaka yapıyorum diyerek babama sınavlardan kaldığımı söyledim telefonda kıyamet koptu delirdi adam. Akrabasının oğlu hem avukatlık okuyormuş hem derslerini geçiyormuş üstelik bir de yazları tarla işlerinde babasına yardım ediyormuş. Babamın parasını yemekten utanıyorum. Kredi kartı borç ekstrelerine bakmak bile istemiyorum. BECEREMiYORUM ben dostlarım. Ailemdeki iyi ve başarılı insanları haketmiyorum onlar gibi olamamak korkusu günden güne yiyip bitiriyor beni. Kendimi hiç bir zaman önemli biri olarak görmedim ama önemli olmamak ayrı önemsiz olmak ayrı. Ben bugün önemsiz olduğumu anladım. Evet ben o kaybedenim.