varsa benim gibi sorunlu arkadaşlar

dinlerim, önerilerde bulunurum, kendi hatalarımı anlatırım yapmamanız için. isterseniz benim neden böyle olduğumu da anlatırım. tek istediğim biraz ilgi ve insan yerine konulmak.

edit: beyler hikayeye döndü bu başlık ben karşılıklı dertleşmeyi planlıyordum olsun anlatalım bari.

sadece benim yazdıklarım için : http://inci.sozlukspot.co...flar//@isinizebakinpicler

kimse giblemiyorsa bende kendi kendime konuşurum. tıpkı her gece yaptığım gibi.

her şey 8. sınıf'ın 2. dönemi başlamıştı. ailem lgs için bana baskı yapıyordu kazanamayacağımı düşünüyorlardı hatta öyle ileri gidiyorlardı ki . eğer kazanamazsam beni bi yere çırak olarak verecekleri söyleyip duruyorlardı. çalışıyordum ama babamın hedefi çok yüksekti. neden? çünkü zütünü gibtiğim abim ankara fen lisesi mezunu ve benim o dönemlerimde hacettepede ingilizce tıp okuyordu. benimde onun gibi başarılı olmamı istiyor bu yüzden benim zütümü gibiyordu. öğlene kadar okul öğleden akşama kadar dersane, gece 22:00 e kadar özel ders. günün kendime ayırdığım vakitlerinde sadece yemek yiyip, sıçabiliyordum anlayacağınız.

1 dönem dayanabildim bu baskıya ve 8. sınıfın 2. dönemine geldiğimde kendimde bi farklılık hissettim. dersi dinlerken aniden gözlerim karardı. konuşulanları duyabiliyordum ama anlayamıyordum. gözlerimin önünde ki perde kalktığında sıradan yuvarlanmışım. sınıftakilerin aşağılayıcı gülüşmelerinin arasında yerden kalktım ve rehber öğretmene gittim. anlattım böyle böyle oldu. annemi çağırdılar okula annem sanki bildiği birşeymiş gibi aldırış etmemiş gibi davrandı. olur öyle dedi ve eve geldik banada 3 günlük rapor aldılar.

bi gece su içmeye kalktım. annemlerim yatak odasından konuşma sesleri geliyordu. adım geçti ve merak ettim dinlemeye karar verdim.
b babam
a annem

A: x'e çok yüklenmiyor musun
B: kazanması için her şeyi yapıyorum şimdi suçlu ben miyim?
A: korkuyorum çocuğun başına bir şey gelecek diye geçen okulda bayılmış
B: bayılmış mı?
A: evet, rehber hocası beni çağırdı derste gözleri kararmış ve yığılmış yere.

ve sonra hiç bi konuşma duymadım. anlamıştım birşeyler döndüğünü ama o yaşta idrak edememiştim.

3. gün sonunda okula döndüm. ama aynı şey tekrar başıma gelmişti. dersin ortasında gözlerim kararmış, konuşulanları duyabiliyordum ama anlamıyordum. gözlerimi açtığımda müdür yardımcısının odasındaydım. su verdiler bana bi bardak iyi değilsen eve git dediler. bende eve gittim. annem benim erken geldiğimi görünce şaşkın şaşkın bana bakıp okulu mu astın dedi. bende yine aynı şeylerin başıma geldiğini anlattım. ama annemin gözlerinde ki korkuyu görebiliyordum. tamam dedi beni odama zütürdü ve uyudum.

sabahları annemin adımı 10bin kere söyleyip uyandırmasına alışıktım ama o sabah beni uyandırmamıştı. öğlen 11 e kadar uyumuşum. kalktığımda evde kimse yoktu. annem patates kızartmış kahvaltıyı hazırlamış gitmişti. babamda işteydi yani yalnızdım evde. kahvaltımı ederken annemle babam geldi. içeri yanlarına gittim. ve bi kaç dakikalık suskunluğun ardından şöyle bi konuşma geçti.

babam: oğlum abinin hastanesinde iyi bi doktor varmış onunla bi görüşmek ister misin?
ben : neden ki? neyim var benim?
babam: bir şeyin yok oğlum. okul dersane özel ders çok yoruluyorsun hiçte arkadaşın yok birislyle konuşup sorunlarını anlatmanın nesi kötü?
ben : deli miyim ben ?
babam: sadece deliler mi hastaneye gider ?
ben: niye deli doktoru diyorlar o zaman?
babam: soruma soruyla cevap verme. şu yaşına kadar senden hiç bir şey istemedim. o kadar emeğim var üstünde bi kereliğine bir şey istiyorum .
ben: tamam !! ??

ertesi gün babam randevu almıştı ve sabah aç karnına çıkardılar beni evden. hastaneye gittiğimizde önce kan aldılar, tansiyonuma baktılar, nabzımı ölçtüler ve sonra doktorun yanına çıktık. doktor 26-27 yaşlarında henüz nişanlanmış kızıl saçlı beyaz tenli bi doktordu. önce utandım konuşmaktan çünkü ilk defa bu derece güzel bi kadın bana canım diyordu. ve sonra anlattım okulda gözlerim kararıyor iki gündür bayılıyorum. bi kaç soru sordu bana bi kaç resim gösterdi ne görüyorsun dedi cevapladım hepsini tek tek. sonra bana sen çık canım birazda babanlarla konuşalım dedi. ve yolladı beni.

babamlar içerde 20-25 dakika civarı kaldılar. hiç bir şey söylemeden eve geldik. gelirken eczaneye uğramıştık. nedenini anlamıştım.eve geldiğimizde annem yemek hazırlamaya başladı. babamsa işe gitti tekrardan. bende ders çalışmıştım akşama kadar. akşam olduğunda yemekten sonra önüme 2 tane hap koymuştu annem ne bunlar dedim. vitamin dedi sesi titreyerek. anlamıştım bi gib olduğunu ama belli etmemiştim. içtim ilaçları sora odama ders çalışmaya döndüm. aradan bi yarım saat geçti ve sol bacağıma kramp girmişti ovuyorum, iğne batırıyorum geçmiyor. sonra ağzımın sola kaydığını hissettim. lan dedim noluyor amk. anneeeee diye feryad ettim ve annem geldi n'oldu dedi?
konuşamadığımı görünce beni acile zütürdüler. sakinleştirici verdiler. acilde ki kadın annemle konuşuyordu. ben anlayamıyordum ama...

acilden çıkıp tekrar abimin hastanesine gitmiştik. ben kapıda bekliyordum içerde annemle babam konuşuyordu. iyice kıllanmaya başlamıştım. eve geldiğimizde alışık olmadığım türden bi konuşma beni bekliyordu.
annem: oğlum sana verdiğim ilaçlar vitamin değildi
ben: neydi o zaman?
annem: antidepresan
ben: o ney ki?
babam: oğlum bizim ailemizde genetik bir hastalık var atipik pgiboz denen bi hastalık. dedende de vardı halanda da şimdi sende olmasından şüpheleniyoruz.
ben: nasıl bi hastalık peki o?
babam: pgibolojik bi hastalık. beynin bi salgı üretiyor ve bu salgıda gereğinden fazla düşünmene sebep oluyor.bu yüzden ilaç kullanman gerekecek.
ben: ne zamana kadar?
babam: ömür boyu...

burda bi ara veriyorum gece devam edicem. eski günler geldi gözümün önüne dışarı çıkıp biraz hava alıcam. rezerveleri alın.

evet beyler geldim birazdan devam ediyorum.

babamın ömür boyu lafından sonra hayatım kararmıştı resmen. ömür boyu ilaç kullanmak zorundaydım. dedemle ve halamla hiç tanışmamıştım. nedeni buydu sanırım. sonra ilaçları bırakmaya karar verdim. doktora zütürdüler zorla doktorun bana söyledikleri ise hayatımın kararma anıydı.

ben: bu ilaçları içmek istemiyorum.
dr: neden peki?
ben: istemiyorum işte ne deliyim, ne bişey bu ilaçları kullanmıyacam
dr: o ilaçlar olmazsa ölürsün..

kapıyı çarptım çıktım. doktorun söyledikleri umrumda değildi ama ilaçları bırakmanın ardından başıma geliceklerden haberim yoktu.

2 hafta okula gitmemiştim ve ilaçları içmiyordum odamdan çıkmıyor ne annemle ne babamla ne arkadaşlarımla konuşuyordum. telefonum kapalıydı. o sıralar knight online denen gibik oyun modaydı. gece gündüz onu oynuyordum. bi gece yarısı acıkmıştım ve ekmek arası bişeyler yapmak için mutfağa gittim. domates doğrarken parmağımı kesmiştim. ama acısını hissetmemiştim. odaya döndüm baktım parmağımdan kan damlıyor. istemsiz bi şekilde ağzıma attım parmağımı. kanın tadını sevmiştim. ama sadece bununla kalmayacaktı yapacaklarım...

kanın tadını sevmiştim evet. bigün banyoya gittim ve babamın traş bıçaklarından birini kırıp kollarıma kegibler atmaya başladım. canım hiç yanmıyordu hatta haz veriyordu. kollarım kan içindeydi banyo kanlar içindeydi. kuveti doldurdum sıcak su ile içine girdim kegib dolu kollarımla küvet bi süre sonra kırmızıya boyanmıştı ve son hatırladığım küvetten çıkmaya çalışıyor olduğumdu. sonra bayılmışım...

sabah uyandığımda gözümü bi hastane odasında açtım. annem babam başımda bana acıyarak bakıyorlar. çok kan kaybetmişim ve bayılmışım annemlerde banyodan 1 saat çıkmayınca kapıyı kırmış içeri girmiş beni acile zütürmüşler. babamın yüzünde ki ifadeyi asla unutamam. bu mu benim oğlum der gibi bakıyordu. kendini kesen sokak serserilerinden farkım yoktu. utanıyordum onun yüzüne bakmaya. abimi doktor beni ise avukat yapacaktı. tek arzusu buydu. ama ben gibmeseydim hayatımı..

ben bunları yaşarken lgs gitgide yaklaşıyordu. babamlar da iyice kazanamayacağımı düşünüyordu. bu arada sigaraya da başlamıştım. daha 13 yaşındayım ama sigara içiyorum babamın yanına bu nasıl bi rahatlık bu nasıl bi yavşaklıktır. kendime acı verme isteği beni bırakmıyordu. annem evdeki tüm kesici aletleri kaldırmıştı. bende çare tükenir mi? gibecem ya hayatımı... bu seferde kollarıma sigara basmaya başladım. 1 2 3 ...

annemler kollarımın halini görünce beni pgibolog'a zütürdüler. kanı hazırdı tabi hastalığım... ilaçları kullanmamamla alakalı olduğunu söylemişti doktor annemlere. annemin gözünden akan yaşları görünce kafama bişey dank etti. içim acıdı amk. ilaçları kullanmaya başlamıştım tekrar ama bu kegibler? bunlar nasıl geçecekti. gibmiştim 2 ayda hayatımı.

günler geçip gitti ve sınav günü geldi. son 3 ay hiç ders çalışmamıştım ama sınava girmiştim iyi de geçmişti bana göre. babam tabi bi gib yapamayacağım düşüncesinde hala. annemde kazanamayacağımı düşünüyor ama düzeldiğim için ayrı bi seviniyordu. neyse gün geldi sınav açıklandı. 392 puan almıştım. ankara atatürk anadolu lisesi o yıl 412 ile almıştı. babam aldığım puana hayret ederken ben üzülüyordum ankara atatürk'ü kazanamadığım için. 392 puanla o yıl anadolu lisesi olmuş bi okulu kazanmıştım ta 11. tercihimdi amk ama evimize yakındı yürüyerek 5 dakikaydı evden okul.

dinleyen yok herhalde yine yanlızız lan binler her zaman olduğu gibi..