Hayatı boyunca bir kez olsun var olmanın ağırlığını düşünen biri asla mutlu olamaz. Mutluluğu arama uğraşına da girişmez. Ömrü bu ağırlıkla tanıştığı ilk andan itibaren hep tekdüze ve alabildiğine yorucudur. Kaybederek başlamıştır bir kere yaşamaya ve bu kaybın kazanca dönüştürülecek bir yanı yoktur. Çoğu zaman iğrendiği halde başını yastığa koyduğu gibi uyuyabilen insanlara imrenir ve bu imrenme hali onlara olan uzaklığını ve nefretini arttırır.

Var olmanın sancısını çeken insanların istedikleri şey aslında yalnızlıktır. Ama bu yalnızlık kendini içinde bulduğu bir yalnızlıktan ziyade bilinçli olarak seçtiği bir yalnızlıktır. Kalabalık bir kentte çarptığı insanlara rağmen yalnız kalmak gibi yoksa ıssız bir adada sürdürmek istemez yaşdıbını kopuk değildir o sadece var olmanın derin acısını çekiyor. Attığı adımların aldığı kararların da pek ehemmiyeti yoktur onun nazarında her şey aynıdır ve aynı kapıya çıkar.

Sonunda acının asla eksilmeyeceği bir kapıya. Yine de içinde sebebini bilmediği adını koyamadığı bir şeyden dolayı hayatına devam eder, umut değildir bu heyecan da değildir, belki bir nebze de olsa geleceğin merakıdır kolektif geleceğin merakı yoksa kendi sonu zaten bellidir yitip yok olup gitmek.

sus giberim

Bu Sözlükte neler neler varda harcanıyor aga

Aynen ya platonikcim

Bakarsınız şuna canlarım
en iyi şarkılarım