Bu başlığı hikaye kısmına açıyorum çünkü bu benim hayat hikayemin ufak bir bölümü.
Ben bir gurbetçi babanın çocuğuyum. Bizimkiler 1991 senesinde evleniyorlar. Babam düğünden 3 ay sonra Arabistan’a gitmiş. Geri geldiğinde ben 5 yaşına girmiştim. O zamana kadar annemle yatmaya alışmışım onun sıcaklığı kokusu .babam geldikten sonra o duyduğum güven kayboldu o zaman. Alışamadım babama. Düşünün ilk defa evinize bir yabancı geliyor ve sizi annenizden ayırıyor, işte bu çok zor gelmişti bana. Babam hep yabancı geldi . Çünkü o zamana kadar hiç yanımda olmamıştı (benim daha iyi yaşamam için olamamıştı). Babamın ilk geldiği günü hatırlıyorum da hüngür hüngür ağlamıştım. O andan sonra o eve girmek istemedim. Hep dışarılardaydım, akşam ezanı evde ol tembihine hiçbir zaman uymadım. Biliyordum eve gittiğimde dayak yiyecektim ama gitmek istemiyordum. ilkokul bitene kadar bu böyle geçti . her gün dayak her gün azar. Haklılardı merak ediyorlardı ama o eve girmek benim için çok zordu. Yatağa girdiğimde annem yoktu yanımda. Yaz aylarında bile üşüyordum bazen .
ilkokul bitip liseye başladığımda yaşadığımız şehirde olmasına rağmen başka bir şehirde okumak istedim ve ailemin olduğu şehire yakın bir yerde okumaya başladım. Lise boyunca yaz aylarınca gidiyordum sadece eve o zamanda babam zaten yurtdışında oluyordu. Zaten aynı evde kaldığımız zamanlarda da bir hafta iyi sonrasında kavgalar falan gırla gidiyordu evin içinde. Liseyi şehir dışında bitirdim aileden uzak annemi çok özlüyordum ama işte gitmek gelmiyordu içimden.
Şuan üniversiteyi bitirdim ve şehir dışında yalnız yaşıyorum. Eve dönmemi çok istiyorlar ama ordayken de yalnız hissediyorum kendimi. hayatımın her evresinde baba ekgibliğini yaşamış birisiyim. Arkadaş ortamım var ama eksiği tamamlamıyor hiçbirşey. Erkek arkadaşıla Sarılıp yatarken bir şey hissedemiyorum . ne yapacam nasıl olacak da bu boşluk dolacak hiçbirşey bilmiyorum.