Ben lise yi yeni bitiren bi kardeşinizim. Lise bitti, içindeki herkesle bitti ama. Liseden sonra görüşeceğim aramın iyi olduğu kimse yok. Sınıfta herkes 2li 2li gezer ben tek kalırdım.Ama bunu onlar yapmıyordu, etrafımdakiler hep sanki diğerleri beni dışlamış bu yüzden yanlızım sanıyordu.
Ama aslında onların yalanlarından ikiyüzlülüklerinden bıktığım için ben uzak tuttum herkesi kendimden. Onların 4-5 kişilik gruplar halinde bi cafeye gidip sadece futbol muhabbeti yaparak asalak gibi gezmeleri bana uymuyordu sevmiyordum. Akşama kadar su kızı şöyle gibsem böyle gibsem laflarından bıkıyordum gitmiyordum. Uzak tutuyordum kendimi onlardan onlarda bana meraklı değildi zaten çünkü ne bi sigaram ne alkolüm nede surekli am peşinde koşan biri deilim. Aranmıyordum. Ama suna eminim ve hiç de sıkıntı değildi bunlar benim için çünkü arkadaşımın olmamasını seviyordum. Yalancı otlakçı rahat bırakmayan ve beni eleştiren birisi yok. Eleştiriden kastım şu ; 2 saat mal gibi kitap mı okucan olum .. Ne anliyon şundan ne değişik adamsın ... gibi. Kimse olmadığı için toplumun zorunluluklarına uymak zorunda da olmuyorum.
Şuna inanıyorum çünkü ,herkesin yaptığı şey değil gerçekten doğru olan şeyi yapmam önemli.
Yanlızlığı bu yüzden seviyorum.

2 dk sını ayırıp okuyanlara teşekkür ederim beyler.

Edit: Foto için kusura bakmayın beyler foto icin gelip belki okursunuz diye koydum napıyım giblemiyorsunuz.