Öncelikle ilk hikayem saygı duyun (gerçi daha önce bi forumda paylaşmıştım 2012 yıllarında bilenler spoiler filan vermesin dıbına korum onların hikayeyi o zaman yarım bırakmıştım burdan hepsini anlatıcam hikaye yarım kalmıycak seri seri atıyorum zaten önceden yazdım bıraktığım yere gelince yavaş yazıcam)
---
Part 1
---Bu şey başladığında Ankara'daydım. Küçük 1+1 evimde bozulmamış yatağımı karşıma almış, nerden baksan yirmi yıllık ahşap sandalyeme oturmuş buzlu çay içiyordum. Yatağımın başucundaki küçük iskemlenin üzerinde duran 26 ekran televizyonumdan gelen cızırtılı ses bana akşam haberlerinin başlamak üzere olduğunu haber veriyordu. Altyazıda ise bir son dakika gelişmesinden bahsediyordu. Düzce'nin küçük bir köyü olan Beyköy'de insanların çılgına döndüklerinden, istisnasız herkesin deli gibi birbirlerine saldırdıklarından söz ediyordu. "Bir şeyi protesto etmeninde yolları vardır değil mi?" diye düşündüm. insanlar aptal yaratıklar gerçekten. Bu aptallığa daha fazla katlanamayacağıma karar verip duşa girdim. Sıcak su. Harika bir his. Soğuk vücudumu battaniye misali sarıp ısıtması beni hep heyecanlandırıyor. Zaten heyecan yaşadığım iki şey var. Biri bu, diğeri de... Aman boş verin, şimdi öğretmenizin hiçbir anlamı yok. Duştan çıkıp siyah switimi ve petrol yeşili kot pantolonumu giyip evimin hemen sol çaprazındaki markete gittim. Biraz pastırma alıp ksaya yöneldim, kasada yine beni o güzel gülümsemesiyle yeşil gözlü kasiyer karşıladı. Ücretini ödediğim pastırmayı poşete koymama yardım ettikten sonra o harika sesiyle "iyi günler." dedi. Gülümseyerek "Teşekkür ederim, size de iyi günler." diye karşılık verdim. Eve dönüp pastırmaları buzluğa yerleştirdikten sonra ahşap sandalyemdeki yerime tekrar kurulup televizyonu açtım. Altyazıda geçen haberin hala devam ettiğini görünce şaşırdım doğrusu; normalde bir protesto bu kadar ilgi çekmezdi. Muhabir hızlı hızlı birşeyler söylüyordu ama çevresi o kadar kalabalık ve gürültülüydü ki neredeyse hiçbir şey duyulmuyordu. Sesi biraz daha açtığımda ne dediği biraz olsun anlaşılır oldu: "Evet... Şu an burada tam bir kaos havası hakim... Gerçekten neler olup bittiğini bilmiyoruz sayın Birand... Köylüler çılgınlar gibi birbi- Aaaah!"
Az önce ne oldu öyle?.. Anlayamıyorum... Bir adam muhabirin üzerine atlayıp boğazından bir et parçası kopardı. Ne oluyor? Az önce olan şey gerçek miydi? Hayır mümkün değil. Biz böyle şeyler yapmayız, evet benzerlerini yapıyor olabiliriz ama hayır, bu çok vahşice. Şu an için tek birşey biliyorum; bu işin arkasında her kim varsa, benim türümle bir alıp veremediği var.

Part 5

Bu adamın sorunu ne? Neredeyse ağzıma girecekti ama en ufak bir korku belirtisi göstermemişti. Yalnızca elindeki -bir beysbol sopasına benzer ama daha kısa ve parlak- cismi kaldırdı. Ardından karşıma dikilip bir şeyler mırıldanmaya başladı. Sanırım yapmak üzere olduğu şeyden ötürü affedilmek için yaratıcısına yalvarıyordu. Pişman olma ihtimali olsa da yapmak üzere olduğu işin doğru şey olduğuna o kadar inanmıştı ki inancının kömür gibi simsiyah gözlerinde tıpkı bir kor gibi ışıldamasını görebilirdiniz. Bende bekledim ki duasını bitirsin. Ve atıldım, sözlerini bitirir bitirmez elindeki cismi alıp boynuna dayadım. O an kafama dank etti: Ne yapıyorum ben? Bu insana ihtiyacım olacak ama ben ne yapıyorum baksanıza; adamın boğazına silah dayamış onu öldürmemek için neden arıyorum. Bu arada marketin arka tarafında bir şeyler hareket etti. Duymamıştım yalnızca hissetmiştim. Ama ne olduğunu anlamam için saniyeler yeterli olmuştu. "Baba!" Diye bağırdı bir kız. Anlaşılan başından beri izleniyordum. Düşmanın babasına üstünlük kurduğunu gören kız da daha fazla dayanamayıp bağırmış olmalıydı.
Ardından kızın yaklaşan ayak sesleri duyuldu. Hayır, yalnızca kızın değil. Galiba bir grupla karşı karşıyaydım. Kaç kişi olduklarını öğrenmem de çok uzun sürmedi. Kafasına silah dayadığımla beraber dört kişilerdi. Sanırım grubun lideri ellerimdeydi çünkü gelen üç kişiden biri kız diğer ikisi de erkekti. Biri oldukça genç bir çocuktu, grubun lideri olamayacak kadar genç. Sanırım bu markette kasiyer olarak çalışıyordu. Diğeri ise iriyarı bir adamdı. Kel kafası ve umursamaz gözleriyle kendisinden başkasını düşünmeyen birine benziyordu. Kız ise oldukça kısa boylu, kızıl saçlı ve beyaz tenli biriydi. Gözlerindeki telaş babasını ne kadar çok sevdiğini gösteriyordu. Öne çıkan kasiyer çocuk "Bırak onu!" diye bağırdı. "Bırakmazsam?" diye cevapladım umursamaz bir ifadeyle. "Yoksa... Yoksa seni öldürürüm" dedi titreyen bir sesle.
Tam cevap vermek için ağzımı açmıştım ki kız lafa karıştı.
"Bayım, lütfen babamı bırakır mısınız?"
Sanırım sesi fazla ikna ediciydi veya çok tatlı. Öyle ki farkında olmadan adamı bırakmışım. Adam hemen toparlanıp ayağa kalktı. Kasiyerin elindeki sopayı kaptığı gibi bana doğru savurdu. Hafifçe geriye doğru eğilip savuşturdum. Hemen arkasından gelen ve tam kafamı isabet alan darbeyi kollarımla karşıladıktan sonra ileriye doğru bir hamle yaparak adamın elindeki sopayı alıp olabildiğince uzağa fırlattım. Bu olaylar o kadar kısa bir zaman diliminde gerçekleşmişti ki diğerleri yalnızca izleyebilmişti. "Buda neydi şimdi?" diye bağıran kız oldu. "Ne neydi? Az önce boğazıma sopa dayayıp beni öldürmeye çalışan adama şimdi 'hey ahbap nasılsın?' dememi mi bekliyordun?" diye karşılık verdi moruk. "Öldürmek gibi bir amacım olsaydı, sizi temin ederim ki duanız bitmeden önce bunu rahatlıkla yapabilirdim." diye lafa karıştım iğneleyici bir ses tonu takınarak. "Aman ne güzel, şimdi de beni öldürmediğin için sana teşekkür etmeliyim, öyle mi?" diye bağırdı tekrar. "Hayır, gerekmez." dedim aynı ses tonuyla.
Adam tam bana sövüp saymaya başlayacaktı ki kız araya girdi:
"Bayım, babam adına özür dilerim. Siz herkesin yapacağı gibi kendinizi korumaya çalıştınız sadece, sanıyorum ki dışarıda olanlar sizi de çok etkiledi. Lütfen özürlerimi kabul edin."
Bu kız... Anlamıyorum, bir insan nasıl bu kadar tatlı konuşur? Ve ona da çok benziyor.
"Önemli değil, dediğiniz gibi sadece kendimi korumaya çalışıyordum. Babanızı bana saldıracak pozisyonda karşımda görünce panikledim sadece, hepsi bu." dedim oldukça sakin bir ses tonuyla. "Gidecek bir yeriniz yoksa burada bizimle kalabilirsiniz, burada hepimize yetecek kadar yiyecek var ne de olsa." dedi yine aynı tatlılıkla.
Tam teklifini kabul ettiğimi söyleyecektim ki moruk yine bağırmaya başladı:
"Sen, ne... Ne dedin? Bize katılması mı? Yo, söz konusu bile olamaz. Hem ona neden güvenelim ki? Daha neden burada olduğunu bile bilmiyoruz. Ya dışarıda ondan haber bekleyen birileri varsa. Ya ısırılmışsa? Ya bize zarar vermek istiyorsa?" diye kekeledi ihtiyar moruk.
"Sanıyorum kendisi cevap verebilir." diye kestirip attı kız.
"Teklifinizi kabul ediyorum. Zaten buraya gelmemdeki amaç sağ kalan birileri varsa onlara katılmaktı. Hem ne kadar çok olursak o kadar güçlü olacağımıza inanıyorum, ne de olsa onlar da grup halinde avlanıyorlar."
Biz tartışırken kasiyer ve bodyguard kılıklı herif geldiğim deliği inceliyorlardı ve konuşmamız bittiği anda kasiyer çocuk bana döndü ve: "Burayı sen mi yıktın?" diye sordu yıktığım duvarı göstererek.
"Evet."
"Duvar yıkman gerekeceğini bilip yanında bir balyoz getirecek kadar planlı bir adamsın sanırım, veya zombileri balyozla öldürmeye çalışacak kadar aptal." dedi karmaşık bir ses tonuyla.
"ikiside değil, ne yazık ki."
"Nasıl yani?"
"Ne dediğiniz kadar planlıyım, ne de dediğiniz kadar aptal. Ne duvar yıkmam gerekeceğini bildiğimden balyoz getirdim, ne de zombileri balyozla öldüreceğimi düşündüm diyorum, tefsir ister misin?" diye çıkıştım.
"Anlamıyorum... "
"Anlayamadığın kısım tam olarak neresi dostum? Balyoz falan getirmedim işte!"
"Ne yani? Duvarı neyle yıktın öyleyse? Bu deliği kafanla açtığını söyleme bana sakın." dedi gülerek.
"Kafamla değil, elimle." dedim sakince, sanki normal bir konuşmada sıradan birşey söylermiş gibi.
Anlaşılan inanmamıştı ki şüpheli bakışlarıyla beni süzüyordu.
"Göstereyim." dedim aynı sakinlikte. Ardından duvarın karşısında yerimi alıp önceki gibi bütün gücümü yumruğuma verdim. Bu sefer daha dengeli bir biçimde gerilip bir sağ düz yumrukla az önceki gibi bir delik açtım. Arkamı döndüğümde herkes şaşkınlık ve korkuyla karışık bir ifadeyle beni süzüyordu.
"Ne?"
"Bu muhteşemdi!" diye bağırdı bodyguard tipli adam.
"Teşekkür ederim."
"Bu yumruk bir insana ait olamaz" diye kekeledi moruk.
Zaten değil, demek isterdim...

Part 6
Marketin ön kapısında bir ölü yığını oluşmuştu, anlaşılan benim girdiğim yoldan giremeyeceklerini anlayıp alternatif giriş ararlarken ön kapıdan içerisinin göründüğünü fark etmişlerdi. Gidip kontrol etmeyi önerdim. Enver’in -kasiyer çocuk- de benimle gelmesi koşuluyla kabul ettiler. Yalnız başıma gitmem tehlikeliymiş. Siz asıl tehlikenin ne kadar yakınınızda olduğunu biliyor musunuz? Elbette hayır. Enver ile birlikte kontrol etmeye gittiğimizde gördüklerimiz, dışarısının ne halde olduğunu bilen ben için bile büyük sürpriz olmuştu. Sanki şehirde ne kadar ölü varsa hepsi bizim kapıya üşüşmüş, marketin kepenkleri bir ileriye bir geriye sallanıyordu. Enver titremeye başladığında bunun olacağını biliyormuş gibi bozuntuya vermeden geri dönüp diğerlerini uyarmamız gerektiğini, kapının bu şekilde fazla dayanmayacağını söyledim. Zaten korkudan altına etmek üzere olduğundan önerimi hemen kabul etti. Geri dönüp diğerlerine olanları anlattık ve bir plan yapıp buradan çıkmamız gerektiğini kısaca açıkladık. Plan aşamasını hızlıca geçmezsek uygulamaya geçemeden ölülerin akşam yemeği olacağımızdan kabataslak bir plan yapıp uygulamaya koyulduk. Kısaca planımız şuydu: Marketin yük boşaltma bölümünden çıkmak. Bu o kısacık zaman diliminde aklımıza gelen en iyi şeydi. Belki biraz daha zamanımız olsa daha yaratıcı şeyler düşünebilirdik, ama yoktu. Hemen yola koyulup kapıya kadar geldik ve burada karşımıza şöyle bir soru çıktı: ilk kim çıkacak? Hem fazla zamanımızın olmayışı hem de bu işi yapmaya en uygun kişi ben olduğumdan gönüllü olup dışarıya çıktım. Sanırım az önce yanılmamışım. Burada yalnızca iki ölü vardı, galiba diğerleri de marketin kapısını kırmaya yardımcı olmaya gitmişti. O iki ölüyü sopam yardımıyla birkaç saniyede temizledikten sonra bizimkilere çıkmaları için işaret ettim. Hep beraber parmaklarımızın ucuna basarak oradan uzaklaştık. Marketin arka tarafının küçük bir koru olması onlara görünmeden işimizi yapabilmemiz olanak sağlıyordu. Amacımız bir araç bulamaktı. Aslında etrafta o kadar çok araba vardı ki şaşardınız. Ama hepsi ya hurdaya dönmüş ya da anahtarsız durumdaydılar. En sonunda bir araç bulmayı başardık. Ama onun da etrafı ölülerden bir grupla çevriliydi. Bunu halletmemiz gerekliydi. Başka bir şansımız olmayabilirdi. Enver ve Adem’e benimle gelmelerini söyledim, Suzan’a da babasıyla beraber kalmasını tembihleyip yola çıktık. Henüz bizi fark etmemiş olmalarını fırsat bilip yanlarına sokulduk. En yakındaki ölünün beynini sopamla dağıtmamla beraber atağa geçtik. Bu iş tahmin ettiğimden daha eğlenceli bir hal almaya başlamıştı. Sopamı öyle ustaca kullanıyordum ki sanki elimde görünmez bir kılıç vardı. Ölüleri bir bir yere devirirken o derece kendimden geçmiştim ki Adem’in sesini ancak üçüncüsünde duyabilmişim. Bir taraftan çıkarttığımız sesi duyup bu tarafa doğru gelmekte olan ölüleri uzak tutmaya çalışırken bir taraftan da Enver’in olduğu tarafı gösterip bağırıyordu. Sessiz olmasını, bu şekilde daha fazla ölüyü bu tarafa çektiğini söylerken işaret ettiği tarafa doğru döndüm ve bağırmakta ne kadar haklı olduğunu gördüm. Bir ölü Enver’e doğru gidiyor, buna karşılık Enver gözleri ardına kadar açılmış bir halde kıpırtısızca bekliyordu. Gözlerindeki korkuyu bu mesafeden bile çok rahat görebiliyordum. Bir şeyler yapmam gerektiğini anlayıp koşmaya başladım. Yetişebilecek miyim? Hayır. Aralarındaki mesafe çok az. Hadi Enver kendine gel, kımılda, kımılda, kımıldasana! Artık aralarındaki mesafe yirmi santimden azdı. Bende yapabileceğim en iyi şeyi yapıp bağırmaya başladım. Beni duyup duymadığını bilmiyordum çünkü en ufak bir tepki bile vermiyordu. Tam Enver’i kaybettiğimizi düşündüğüm anda olan oldu. Birkaç el silah sesiyle beraber ölü yere devrildi. Kurtarıcı meleğimiz gelmişti, saniyeler sonra Suzan göründü. Enver hala hareketsiz duruyordu. Sanırım kendine gelmesi için bir iki tokat gerekiyordu, bende memnuniyetle bu görevi üstlendim. Kendine geldiğinde sorduğu soru şuydu: ‘’ Ne oldu?’’ bu soruyu ben cevaplandırdım.
-Ne mi oldu? Gerçekten ne olduğunu bilmediğini söyleme bana. Olan şu; o ölüyü karşında görünce altına yaptın, ve Suzan olmasaydı ne olacağını çok iyi biliyorum.
-Ama… ah!
Enver’in neden bağırdığını anlamamız için bir saniye yetti. Az önceki ölü Enver’in bacağını ısırıyordu. Anlaşılan kurşunlar onu öldürmemiş. Suzan bu sefer işini tam yapıp ölünün kafasında iki kurşun deliği açtı, Enver’in bacağından fışkıran kanlar ve insan dışı çığlıkları etraftaki bütün ölülerin bize yönelmesine sebep olmuştu. Bunda tabii silah seslerinin de etkisi vardı. Suzan etrafı şöyle bir kolaçan etti ve Enver’e dönüp:
-Umarım bunu neden yaptığımı biliyorsundur ve umarım beni affedebilirsin, diye fısıldadı.
Tekrar duyulan silah sesinden sonra Enver’in çığlıkları susmuştu…

Part 9
Susadım… Çok susadım… Size duyularımızın insanlara göre çok daha gelişmiş olduğundan bahsetmiştim değil mi? işte hislerimiz de o derecede kuvvetli. Aslında her tarafımda içecek var. Ama yapamıyorum, bu insanlara ihtiyacım var. Adem durumumu fark etmiş olacak ki bana korku dolu gözlerle bakıyordu.
"Hey, bir sorun mu var?"
"Hayır."
"iyi görünmüyorsun."
"Yok bir şeyim, yalnızca biraz susadım."
Adem arka tarafta bulduğumuz su şişelerinden birini uzattı; Al. Şişeyi alıp birkaç yudum içtim, hayır bundan değil, çok daha kırmızısından, çok daha koyusundan, çok daha cezp edici olanından içmeliydim. Ama şimdi sanki biraz daha iyi hissediyordum.
"Teşekkürler." diye fısıldadım.
Fısıldadım çünkü ancak fısıldayacak takatim kalmıştı. Şu anki durumumu size örnekleyecek olursam: Çölün ortasında bir adam düşünün, boynundan aşağısı felçli olan bir adam. Yanında yakınında kimse olmayan bir adam. Şimdi bu adamı kızgın kumların üstüne yatırın, bekleyin, bekleyin, bekleyin... Birkaç saat sonra adamın çenesinden 5 cm kadar aşağıya, göğsünün üstüne buz gibi bir bardak soğuk su koyun. Şimdi o adamın o bardaktaki suyu nasıl içmek istediğini hayal edin. Nasıl bir pgiboloji içinde olduğunu. Dudaklarıyla bardağa uzanışını, başaramayışını hayal edin. Nasıl hissettiğini. işte şu an bulunduğum durum o adamın bulunduğu durumla tamamıyla aynı; hedefim çok yakında ama ulaşılamaz.
Sanırım daha fazla dayanamayacağım, bir şeyler içmezsem öleceğim. Sanırım bunu yapacağım; arabadakilerden birinin boynuna sarılacağım. Yapmak istiyorum, kana kana içmek istiyorum. Yapacağım, Ademle başlayacağım, doymazsam Suzan, yetmezse babasını içeceğim.
Derken ani bir frenle durduk.
"Neler oluyor?" dedi Adem.
"Kaldır kafanı da kendin gör." diye karşılık veren Suzan oldu.
"Aman tanrım... "
"Bir grup, sanırım artık tam bir kurt sürüsü gibi hareket ediyorlar, şu en önde yürüyen şişko zombi liderleri olmalı. Her ne kadar ölü olsalar da beyinleri hala yerinde öyle değil mi? Grup halinde daha rahat avlanabileceklerini düşünmüş olmalılar."
Sanırım planımı ertelemem gerekecek, yoksa buradan hayatta kurtulamam. Acaba? Olur mu? Onları içsem, onlardan beslensem? Hemen bu aptalca düşünceyi kafamdan kovdum. Ama seçeneklerim çok fazla değildi. O yüzden bir plan yapma vaktim gelmişti.
"Gidiyorum."
"Nereye?" diye soran yine Suzan oldu.
"Dikkatlerini başka bir yöne çekmeliyim, yoksa buradan canlı çıkma ihtimalimiz yok; eninde sonunda fark edecekler bizi."
"Haklısın... "
"Tamam, gidiyorum o halde, var mı benimle beraber gelmek isteyen?"
Kimseden ses çıkmadı, anlaşılan planım yatmıştı. Neyse diyip arabadan indim. Ölülerin arka taraflarında kalan çalılığa doğru süzüldüm. En azından bu kadarını yapacak takatim varmış diye seviniyordum bir taraftan da. Etrafa şöyle bir göz gezdirip sincap, tavşan, tilki, fare vs. bir canlı var mı diye baktım. Sanırım bugün şanslı günümdü. Çünkü az ilerideki ağacın dibinde bir tavşan deliği vardı. Hemen oraya gidip elimi yuvaya sokabildiğim kadar soktum, ancak hiç bir şey yoktu. Gerçi sonuna kadar yetişmemişti elim ama yapacak bir şeyim yoktu. Etrafa göz gezdirmeye devam edip bir taraftan da ölüleri gözlüyordum. Arabaya giderek yaklaşıyorlardı. Hemen bir şey yapmazsam fark edilecekleri kesindi, ama bu kadar halsizken benimde kaçabileceğim garanti değildi. Tam o sırada tavşan deliğinden bana doğru bakan bir çift göz fark ettim. Deliğinden çıkmadan beni izliyordu, ama onu yakalayabilmem için orada olduğunu bilmem yetiyordu. Ani bir hareketle avuçlarımın arasındaki yerine yerleştirdim onu. Yerinden bile kımıldayamamıştı zavallı, hemen onu oracıkta sömürüp bizimkilere yardım etmek amacıyla ölülerin dikkatini çekmeye çalışmaya başladım. Bir kaç saniye bağırmam yetmişti, hemen hepsi bana döndü, gerisin geri kaçmaya başladım. Çalılığa girip bir ağaca çıktım ve beklemeye başladım, bir taraftan da bağırmaya devam ediyordum. Hepsinin ağacımın altında toplandığından emin olduktan sonra 1-2 m ilerideki başka bir ağaca, oradan da başka bir ağaca geçip kaçmaya başladım. Büyük bir daire çizip arabaya ulaştım.
"Nerede kaldın?" diye soran yine Suzan oldu.
"Anlatırım, şimdilik sadece gaza bas."
Suzan gaza basıp bizi oradan uzaklaştırdı, Adem ise bana dik dik bakıyordu.
"Ne var?" diye sordum.
"Ağzın, her tarafı kıpkırmızı... "

Part 11
Günlerdir yollardaydık... Kaç sınır kapısı, kaç şehir, kaç ülke geçtiğimizi kimse bilmiyordu çünkü ne güvenlik kalmıştı ne devriye. Bazen yolda bizim gibi gruplarla karşılaşıyor, fikir alış-verişinde bulunuyorduk. Genelde 4-6 kişiden oluşan, erkeklerin çoğunluğu veya tamdıbını oluşturduğu, sıcakkanlı insanlar bize Rusya taraflarına gittiklerini, bizimde oraya gitmemiz gerektiğini, yayınlar kesilmeden önce hükümetlerinin televizyon ve radyolarda son olarak bu çağrıyı yaptığını, ölülerin soğukta çok daha zararsız hale geldiklerinden bahsettiler. Bu şekilde, karşılaştığımız on bir gruptan yedisi bu tavsiyeyi verince; bizim gruba bir plan yapmamızın zamanının gelmiş olabileceği konusunu açtım.
"Rusya'ya gitmeliyiz." dedim.
"Sanırım çok fazla alternatifimiz yok, ha?" dedi Adem.
"itirazı olan? Yok, o halde karar verildi. Rusya'ya gidiyoruz."
"Peki, ama nasıl? Yolu bilmiyoruz ki. Bilen biri varsa direksiyona geçsin." diye söylendi Adem.
"Önündeki navigasyonu da oraya kesin süs diye koymuşlardır zaten" dedi Suzan.
"Ha? Bu mu?"
Geçen bir kaç saniyenin ardından hepimiz katıla katıla gülmeye başladık. Suzan o kadar kendini kaybedercesine gülüyordu ki. Adem'in yaptığı sert manevrayla kendini benim üstümde, dudaklarını neredeyse dudaklarıma değecek kadar yakında buldu. Hemen kendini geri çekti ama suratı tıpkı bir domates gibi kıpkırmızı olmuştu bile.
-Hay aksi, kusura bakmayın çocuklar; yolun ortasında bir kaya parçası vardı da...
Suzan'ın neden bu kadar utandığını anlayamıyordum. Sonuçta yanlışlıkla olan bir şeydi. Hayır, bilerek yapsam bu kadar utanmam yemin ediyorum. Ama o utanmıştı. Hem de utanmak ne kelime, tabiri caizse utancından ölüyordu şu an. Tam o sırada bir ölü arabanın önüne atladı. Çarpmanın etkisiyle ön cama fırlayarak derin çatlaklar bıraktı. Adem aniden frene basınca da beş metre ileriye uçup kafasının üstünde iki, sırtının üzerinde de beş kez sekerek durabildi.
"O da nerden çıktı öyle?" diye bağıran moruk oldu bu sefer.
"Sanırım, şunların çıktığı yerden" derken arkamızı işaret ediyordu Suzan.
Arkamı döndüğümde gördüğüm manzara pek iç açıcı değildi, 15-20 kadar ölü bize doğru geliyordu.
"Bas gaza!"
Ihıhıhı, ıhıhıhıhı.
Marştan gelen ses arabayı çalıştırmak için uğraştığına işaret ediyordu.
"Deniyorum! Ah! Hadisene k***k araba!"
Bu tür şeylerin yalnızca romanlarda olduğunu düşünmüştüm hep, sanırım siz de öyle düşünüyorsunuz; ama işte gerçekte de olabiliyormuş.
"Neler oluyor? Neden çalışmıyor?" diye sordu Suzan.
"Nereden bilebilirim ki? Bilseydim burada çırpınıyor olmazdım herhalde, değil mi!?"
"inip iteceğim, burada bekleyin." dedim sakince.
Bütün bakışların hedefi olmam saniyeler almıştı.
"Hayır! Ölülerle aramızda on metre bile kalmadı!" diye bağırdı Engin amca.
"Durdur beni o halde!" diyerek atladım arabadan, ama bir an için tekrar arabaya dönmek istedim.

Part 12
Evet, arabadan indiğim gibi Engin amcaya ağzıma ne gelirse saydırmaya başladım. Nasıl bir 10 metre ki bu arabadan çıktığım gibi ölülerle burun buruna geliyorum? Hemen birkaç adım geriye atıp uzaklaştım, ardından etrafa bakıp her zaman yaptığım gibi sert bir cisim için bakındım. Ama şansım bu sefer yaver gitmiyordu, tam o anda arabanın ön camı açıldı. Ademdi bu, elindeki beysbol sopasını bana uzatıyordu. Ulan pe**venk insene aşağıya diye düşünmeden edemedim ama sopayı aldım. Hemen bana en yakın 2 tanesinin beynini dağıtıp arkadakilere doğru süzüldüm, arkada kalan 8-10 tane zombiyi aynı anda haklamam gerekiyordu, çünkü sanki birbirlerine yapışıklarmış gibi yanyana yürüyorlardı. Sopama sıkıca sarılıp yaklaşmalarını bekledim, tam ağzıma girecekleri an sopamı bütün gücümle savurdum. Sanırım bir dünya rekoru kırdım orada, çünkü bir savurmayla altısının birden kafasını uçurmuştum. Altısı gittikten sonra kalan ikisi kolay diye düşünüyordum ki birden üzerime atladılar. Ama ne yazık ki onlara oranla nerden baksan 30-40 kat güçlü olduğumdan ısırmaya yeltenemediler bile zavallılar. Yakalarından tuttuğum gibi arabaya aksesuar olarak ekledim onları. Ardından ayağa kalkıp arabayı itmeye başladım, bir 10-15 saniye ittikten sonra araba çalıştı. Ben de arabaya binip hiçbirşey olmamış gibi yerime oturup biraz dinlenmek için gözlerimi kapattım Arabada çıt ses çıkmıyordu, neler olduğunu anlamak için gözlerimi açtığımda yine bütün gözlerin üzerimde olduğunu anladım.
"Yine ne var?"
"Ne mi var? Sen insan mısın?" dedi Suzan.
"Ne yaptım şimdi ben?"
"Ne yapman gerekiyordu ki başka? Dışarıda yaptıkların normal insanların günlük hayatlarında pek göremeyecekleri şeyler farkettin mi bilemiyorum?"
"Daha önce markette de göstermiştim, ben biraz güçlüyüm size göre."
Niye alçakgönüllülük yapıyorsam?
"Biraz... Evet anlıyorum, sadece benden birazcık güçlüsün, yani önemli birşey değil. Öyle değil mi?"
"Tamam, çok güçlüyüm ben anlaşıldı mı? Profesyonel taksördüm ben."
"Senin de ne ilginç bir geçmişin varmış öyle; komandoydun, taksördün... Ninjaydım desen şaşırmam bundan sonra."
"Şaşırmayın zaten, aslında daha hiçbir şey görmediniz."
"Derken?"
"Boşver, sadece gidelim."
Sonunda yola çıkıp, Rusya'ya doğru ilerlemeye başladık. Suzan çocuklar gibi sevinmişti Rusya'ya gittiğimize, nedendir bilmem.
Bekle bizi Rusya!