uzun zamandır yazmadığım için veda ediyorum

beni̇ almaya geldi̇lergece halüsinasyonlar görüyordu. gözlerini tavana dikmiş yatarken hepten incelmiş uzun parmaklarını duvara doğru uzatıyor, “beni almaya geldiler. ayaklarımdan çekiyorlar” diye mırıldanıyordu.
gelenleri tahmin ediyor, göndermemek için elini sımsıkı tutuyorduk.
sonucu malum bir ölüm-kalım savaşıydı bu...
yenileceğimizi bildiğimiz halde çekiştirip duruyorduk.
ve babam, ne yazık ki, kendisini çağıranların safındaydı.

ayakta ölen ağaçlar nesli̇ndendi̇akransızdı çünkü...
yaşıtları çoktan gitmişti. her gömdüğü dostuyla, yaşama sevincinden bir parçayı da vermişti toprağa...
pencere kenarında, “iftihar kaynağı” oğlunun başucundaki fotoğrafına bakarak ve çıkageleceğini umarak yaşıyordu.
ayakta ölen ağaçlar neslindendi.
“elden ayaktan düşürmeden al rabbim” diye yakararak geçirmişti son yıllarını...

yaşadiği kadarina şükretmeyi̇ öğrenmi̇şti̇onu tanıdım tanıyalı şıktı ve hastanenin acil asansöründe dağılmış saçlarını toplayacak kadar bakımlı...
öyle bir hayat sürmüşken bakıma muhtaç halde yatağa düşüp başkalarına külfet olmak istemiyordu.
yaşama asılmayı değil, yaşadığı kadarına şükretmeyi öğrenmiş, öğretmişti.
“zor bir hayat sürdüm, ama senin mürüvvetini, düğününü, torunumun büyüdüğünü, başarını gördüm; bana yeter” diyordu.

termi̇nalde bekli̇yordukelini bırakmak istemesem de, onu ona rağmen yaşatmanın bencillik olacağını biliyordum.
i̇ki dünya arasındaki bir “terminal”de bekliyorduk.
ona ihtimamla bakan sevgili doktorlarının yapacağı birkaç operasyon son treni belki biraz geciktirebilirdi, ama yoğun bakımda, tanımadığı hastalar arasında, birkaç ay fazla yaşayacağına, evinde, kendi yatağında, ailesinin kollarında daha azına razı olacağı kesindi.
zor kararı verdim.

son günleri̇ veda şöleni̇onu hastaneden alıp eve getirdim. huzurlu bir final hazırlığına girdim.
ayağından çekiştirenlere inat, son günlerini, bir veda şölenine çevirdik.
yatağını salona taşıdık. trt-müzik’i açtık. karısı, oğlu, gelini, torunu, kuşu, yakınları, hepimiz güle oynaya onu mutlu etmeye, acısını dindirmeye çalıştık.
gözyaşımızı gizlemedik; kahkahamızı da esirgemedik.
zorda mı? i̇çimizden dualar ettik.
kederli mi? annemle kulağına en sevdiği türküyü söyledik:
“diyeceğim çok amma da, pek kalabalık yerdesin... ”

boğazimda yarim asirlik bi̇r yumrubunca yıl diyememiştik diyeceğimizi... gizlemiştik birbirimizden, acımızı da sevgimizi de...
boğazımda yarım asırlık bir yumruydu o...
giderayak o kördüğümü de çözdüm.
ağırlaştığı gecelerden birinde gözünü açtı, kulağıma “sonum yaklaştı oğlum. tanrıma emanet ol” diye fısıldadı.
eline yapışıp “bizi bırakma baba” diye hıçkırdım.
“ağlama oğlum” diyebildi.
hiç söylenememiş, söylenemedikçe gecikmiş cümlelerim, veda buseleri eşliğinde geldi:
“seni çok seviyorum baba; sen çok iyi bir baba oldun bana” diyebildim.
“karşılıklı” sözcüğünü işittim.
saçını okşadım, yanına yattım.
onunla böyle güzel vedalaşabilmiş, helalleşebilmiş olmanın huzurunu tattım.
çok geçmeden, 51 yıllık eşinin göğsünde, dudağının kenarında minicik bir tebessümle verdi son nefesini...
kışa ayak direyen uzun pastırma yazı bittiğinde babam cansızdı, can babasız.

oğlum da babasini seve okşaya yolcu edecekhiç durmayan saati, torununun bileğinde şimdi...
onun nabzı attıkça zaman çarkı dönecek ve günü geldiğinde dilerim o da babasını böyle seve okşaya yolcu edecek.

sizin hiç babanız öldü mü? / cemal süreya
sizin hiç babanız öldü mü?
benim bir kere öldü, kör oldum.
yıkadılar, aldılar, zütürdüler.
babamdan ummazdım bunu kör oldum.
siz hiç hamama gittiniz mi?
ben gittim lambanın biri söndü
gözümün biri söndü kör oldum.
tepede bir gökyüzü vardı yuvarlak
söylelemesine maviydi kör oldum
taslara gelince hamam taslarına
taslar pırıl pırıldı ayna gibiydi
taslarda yüzümün yarısını gördüm
bir şey gibiydi bir şey gibi kötü
yüzümden ummazdım bunu kör oldum
siz hiç sabunluyken ağladınız mı?

can yücel / ben hayatta en çok babamı sevdim
ben hayatta en çok babamı sevdim
karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
çarpı bacaklarıyla -ha düştü ha düşecek
nasıl koşarsa ardından bir devin

o çapkın babamı ben öyle sevdim
bilmezdi ki oturduğumuz semti
geldi mi de gidici - hep , hep acele işi
çağın en güzel gözlü maarif müfettişi
atlastan bakardım nereye gitti
öyle öyle ezber ettim gurbeti

sevinçten uçardım hasta oldum mu,
kırkı geçerse ateş, çağırırlar i̇stanbul`a
bi helallaşmak ister elbet , diğ`mi oğluyla!
tifoyken başardım bu aşk oy`nunu,
ohh dedim, göğsüne gömdüm burnumu,

en son teftişine çıkana değin
koştururken ardından o uçmaktaki devin,
daha başka tür aşklar, geniş sevdalar için
açıldı nefesim, fikrim, canevim
hayatta ben en çok babamı sevdim.