*** Çimleri görüyorum. En azından çim olduklarından eminim. Ama renkler yok bu dünyada. Rüzgar esiyor ama hissedemiyorum. Çimler ne renkti evlat? Peki ya ağaçlar? Kuşlar nasıl cıvıldardı? Sessizlik nasıl da güzel. Karanlık hiç bu kadar huzur verici olmamıştı.
En kötüsü de ne biliyor musun evlat? Sorularımı yanıtlayacak kimsenin olmaması. Şeklinde devam ediyordu vasiyetteki yazı. Babam, ölümünden sonra geride yalnızca bu kağıt parçasını bırakmıştı ve bu cümleler sadece edebi bir sanat eseri ortaya çıkarmıştı. Neden baba neden! Neden bu kadar ciddi bir konuda bile gizemli olmaya çalışıyorsun? En kötüsü de sorularımı yanıtlayacak bir babam yoktu artık.

Okumak isteyenler rez alırsa sevinirim beyler devam edecegim

12 temmuz 2015
Evde yaşadığım tatsız olaylar yüzünden ofisimden erken çıkmak zorunda kaldım. Askılıktaki siyah pardüsümü giydikten sonra çıkış kapısına doğru yöneldim. Çıkmak üzereyken sağ tarafımdan gelen beyaz ışık dikkatimi çekti. Saat akşamın 7 si idi. iş arkadaşım Ekrem'in odasında olmadığını biliyordum. Fakat odasından gelen güçlü ışığın sebebini anlamış değildim. Yavaş adımlarla odaya yöneldim ve kulpunda iki adet "b" harfi bulunan kapıyı araladım. içeriye doğru ilk adımımı atmamla beraber bir başka beyaz ışık gözlerimin önüne indi. Gözlerimi açtığımda hastanedeydim. Başımda birisi yeşil maskeli diğeri mavi maskeli iki doktor duruyordu. En azından ben doktor olduklarını ummuştum. Fakat ikisininde tıp fakültesiyle alakası yoktu. Ellerinde bir zarf bana kalkmam gerektiğine dair el hareketi yapıyorlardı. Herşey öyle hızlı oluyordu ki anlamakta güçlük çekiyordum. Zorlukla üzerinde yattığım yeşil sedyeden kalktım. Sol yanımdaki kadın elindeki zarfı bana doğru uzattı. Hiçbir şeye anlam veremiyordum. Sanki odadaki herkes konuşmamak konusunda anlaşmıştı. Tabi ki ben hariç. Neler olup bittiğini bağırarak soruyordum. Kimsenin cevap vermemesi beni delirtmişti ve kadının elindeki zarfı alıp karşımdaki "EXIT" yazan kapıdan dışarı çıktım. Hayat bana karşı kurulmuş bir oyunmu sorusu nedensizce kafamda dolandı.

Sokakta yürürken üzerinize marsın güneyinden kopmuş bir asteroit in dünya atmosferinde tam olarak parçalanmadan düşüp canınızı alma ihtimali ile yukarda hayatından bir kesit okuduğunuz adamın yaşadıkları neredeyse aynı. Gözlerinizi kapatın ve elinizi yakınınızdaki herhangi bir nesneye dokundurun. Hissettiğiniz şey sizce gerçek mi? Şimdi sağ ve sol elinizdeki işaret parmaklarınızı birbirine dokundurun. Size bir soru: Hangi parmağınızla hissediyorsunuz? Sağ mı sol mu? Aranızdan bazıları ikisiylede hissediyorum der gibi. Olması gerekende bu değilmi zaten. Bu hayatta var olmamız sizce hesaplanmış bir gerçekmi yoksa tamamen şans eserimiyiz?