Hayatimi hep belki yarin olurum belki biter diyerek surduruyorum. Sanki boguluyorum insanların arasinda, sanki sonsuza dek mutsuz olmaya lanetlenmisim. Sanki insanlar benden igreniyor gibi geliyor bazen. Sürekli bana bakip aciyolar. Kimseyle goz temasi kurmak istemiyorum konusmak istemiyorum. Herseyden uzaklasiyorum. Ben pgiboloji okuyorum bir de. Nerden sectim bu bolumu bilmiyorum. geçenler de dusundum ben hic agib olmadim beni seven de olmadi. Yasamadigim bir tecrubeden derdi olan baska birin nasl yardim edeyim. Aski da gectim ben hic yasamamisim ne bigiblet surmeyi bilirim ne yuzmeyi. Hic tatile gitmedim. Hic fotografim yok eskiye ait. Anlaticak guzel anilarim yok. Sanki ben yokum gibi. Tamamen silinmek istiyorum dunyadan.

acı çekmekten zevk aldığın sürece sen zaten ölüsün. arasıra yaşayan insaları görünce ve veya yaşadıklarını sanan insanları görünce (çünkü insalar hep monoton
yaşarlar.)yani senin anlıyamadığın nasıl yaşanırki?

sen neyap biliyomusun otobusle giderken kyuksek bi koprude nehirin kıyısında biyerde kır suya giderken yanında bikac kisi daha gotur

bundan sonra olsun o zaman, değiş demiyorum kendin ol insanlar doğal olduğunda emin ol seni sevecek, bu tarz şeyleri yasayacaksin. bu uzaklasma meselesi tamamen yalniz hissettiginden dolayi bence, ya da çevrendeki insanlar nefret edilesi

Hangi şehirdesin ?