uzun soluklu geceleyin hikayesi anlatıyorum

geçen yine en sevdiğim demliğimde bim’den aldığım çaykur çayımı demlemek üzere arıtmadan suyu doldurmaya yöneldim.. “bak” dedim. “arıtma. her seferinde suyu çok yavaş akıtıyorsun. her ay bakıma gelenin var, filtren tertemiz. bu sefer de demlik altını 2 dakikadan önce dolduramazsan, yerine gider damacana su alırım.” dedim.

isteyerek yazıyorum be zambronetta. okunur belkim.

o yüzden o da cevap verdi hemen; “ne yapayım be abi. bim’deki çalışanlar değişti işte. kezbanları inönü bim’e yollamışlar. bize yeni sarışınlar geldi. oradan birkaç kız kaldırdım. iki üç döt kstim. odur yani.” dedi. içimden “vay p.ç benden ayrı kaldı diye üzülmüştür, kahrolmuştur şimdi. diyordum. herifin yaptığına bak.” dedim. “ne oldu abi? daldın. sen ne yaptın ben yokken.” dedi. “hiç ya biz de işte baktık dalgamıza. bir kız var.” dedim.

“bir fırt çek de anlat abi.” dedi. “fırt mırt? sen iyice sokak ağzına düşmüşün be oğlum.” derken gözüm yandaki telefona ilişti. gelen mesaja bakmayı unuttuğumu fark ettim ve telefonu hemen elime aldım. mesaja baktım “o”ydu. anasını satayım elim ayağım birbirine girdi. ne oluyor lan?! diye mesajı açtım. özel olarak bayram mesajı atmıştı. -8’de olduğum için karşılık veremedim tabii. ben de son çare facebook profiline gelip “bayram mesajın için teşekkürler. sana da iyi bayramlar.” diye mesaj attım. biraz bekledikten sonra “n’apıyorsun? bayram nasıl geçiyor?” diye bir ekleme yaparak sohbetin devam etme potansiyelini daha da arttırdım. yaklaşık bir seven nation army uzunluğunda beklemeden sonra beklenen mesajı aldım.

edit: “o” ve ben the white stripes’tan çok daha iyi bir grup olabiliriz.

bütün gün misafir ağırladığını üstüne de kesilen kurban etleriyle uğraştığını söyledi. üstelik mutfak da kan içindeymiş. konuşmanın devam edeceği düşüncesiyle "sen yazarken ben de bir bardak çay doldurayım." dedim. çayı ışık hızında doldurdum. mutfaktan çıkarken arkamdan konuşulanları takacak vaktim olmadığından bu seferlik kulis yapmalarına izin verdim.

hemen bilgisayar başına geri döndüm ve "bırak şu çayı. temizlik yapmaya gidiyorum zaten." diye bir mesaj gördüm. sinirim tepeme çıktı! "heme çayimdan özür dile!" diye çıkıştım. ilk önce afalladı. özür dilemezse 151,152 ve 153'üncü maddeler gereğince mala zarar verme suçundan demlik, semaver ve iki araba polisle kapılarına dayanacağımı söyledim. sonunda özür diledi tabii.

edit: çarşamba günü gelsin ben o zaman görücem o demlik altıyla üstünü. altıma yatsalar o kalaya yollamıcam muallakleri.

özür diledikten sonra yazdıklarıma gülmüş olacak ki konuşmaya benim neler yaptığımı sorarak devam etti. ben de "hastayım diye eşi dostu aradım. evde spontane yaşantıların kapitalist sistem üzerindeki etkisiyle ilgili makale yazıyordum." dedim. bunun üzerine "hımm." diye bir cevap alınca hemen konuyu değiştirip, "çayım az önce o güzel hanfendiye bağırdığı için üzgün olduğunu ve istediği zaman demliği kullanabileceğini söylüyor." diye mesaj attım. bu tarz esprilerle gönlünü tekrar kazanmayı ve ortamı çok daha konuşulabilir bir hale sokmayı düşünüyordum. ard arda gelen 3 gülücükten sonra "haha çok teşekkür ettiğimi söylersin." diye bir mesaj daha aldım.

edit: "abi sen de cevap olarak nessun problema senorita. deseydin ya." diyor çay. nerden öğreniyor bu lafları bu çocuk anlayamadım gitti. o.o

"oğlum sen nereden öğreniyorsun bu lafları? ilk bardakta şekerlik de attırdı iki üç cümle. varsa bir bildiğin benden gizleme yani." dedim. "abi sen bakma bizim bim'de satıldığımıza. biz hepimiz italya'dan taşınıyoruz, burada paketlenip dağıtılıyoruz." diyor. "ulan karadeniz çayı falan diyorlar onlar da yalan dolanmış öyle mi? dedim. "hai." diye cevap verdi. "oğlum sen japoncayı nereden biliyorsun?" dedim. "benim dedem japonya'da yeşilçaylık yapmış." diyor.

"bu yaştan sonra devlet yapılanmanıza giremeyeceğim." dedim çıktım işin içinden. baktım saat geç oluyor. en yakın arkadaşlarıma "bro yarın şu muallakyi dövme meselesini konuşalım bayramdan sonraya sarkmasın." diye mesaj attım ve bulaşığı yıkamak üzere mutfağa yöneldim.

edit: sonradan öğrendim dedesi ayrıca kore gazisiymiş. kalleş neskafe birliklerine karşı verdikleri mücadele sırasında yaprağına kaynar su yemiş.

yine kıyamadım bizimkilere gittim güzelce pril'le yıkadım bunları. ulan adamlara pril'den aşağı deterjan sürmüyoruz ettikleri laflara bak. neyse ben onların büyüğüyüm deyip sineye çektim. sanırım çarşamba günü kalaya da yollayacağım bunları. zaten bayram bayram kırgınlık dargınlık bana gelmez.

bulaşığı yıkadıktan sonra facebook'uma son bir kez baktım. yatmadan önce "şu yaşadıklarımla pgiboloğa gitsem, sanırım çözülemeyen bir vaka olarak pgiboloji tarihinde yer edinirim." deyip, gecenin kapanışı için gerekli olan beğeni sayısını da topladım. daha sonra yatağın altına girip telefonda biraz bubble popper oynayıp yarın bizimkilerle buluşup bayramlaşmak üzere uykuya daldım.

edit: bir iki kez domestos kullandığım da oldu ama o nedense elimi aşındırıyor.

vay amk adamdaki azme bak

azimle sıçan taşı delermiş devm panpa ben arkandayım

edit: ama okumuyorum amk haberin olsun :D

sabah erken saatlerde kalkmak gibi bir huyum vardır. istesem de geç kalkamıyorum. üstünü de bir de bayram sabahı olması eklenince sabah 6:30 deyince uyandım tabii. uyandıktan sonra biraz yatak içerisinde sağa sola döndüm. daha sonra ilişkide verilen haz süresini arttırmak amaçlı yapmış olduğum rutin spor egzersizlerimi yapmak üzere pencere karşısına dikildim.

karşı binadaki selim amcaların mutfağına doğru iki üç atılım hareketi yaptırdıktan sonra benimkine, gelen tepkiyle beraber yan balkona geçip ezgilerin apartmana doğru salınım hareketlerimi yapmaya başladım. selim amcanın mutfağından gelen ikinci tepkiden sonra kendilerini gençlik ve spor bakanlığına şikayet edeceğimi ve kapılarına bir demlik, bir semaver ve iki araba polisle dayanacağımı söyledim. nedense hiç aldırış etmedi. sanırım bunları içimden söylüyor olmamın bunda bir etkisi vardı. bilemiyorum.

edit: polis arabalarının farları neden bu kadar aydınlık olur ki? bu soruyu araştırmam lazım.

sabah sporumun ardından bizimkilerin yanına mutfağa girdim. dün gece benden sonra iyice dağıtmışlar. baktım bulaşıklıkta herkes birbirinin üstünde. "Bu ne hal lan!" diye bağırdım bunlara. "Siz de hiç mi utanma yok lan!" dedim. Herkes birbirinin üstünde olunca nevrim döndü tabii. Hemen oradan tabak atladı. ilk kendine gelen o.çocuğu buydu. "Abi vallahi bir şey olmadı. Sen bizi düzgün bırakamamışsın dün gece. Biz de düşmeyelim diye birbirimize girdik yani." diyor.

bir insan hiç mi giblenmez amk vay anasını

bilgisayarın başına çaysız oturduğum haftaların ardından yeniden onunla beraber olmak iyi gelmişti. ama bu sürede biraz hödük olmuş amk. tam “üstüne fazla gittim bro. kusura bakma.” diye lafa girecektim. “abi sen fifa’cı değil miydin ya? pes kupası ne ayak?” dedi. dedim yapıştır şuna tokadı diye ama çok sıcaktı. kupanın ancak sapından tutabiliyordum. onca hafta içinde biriktirmiş demek ki. “ee nasılsın görüşmeyeli?” diye lafa giriş yaptım. karşı tarafın nabzını yoklayarak konuşmaya dahil etmek konusunda engin tecrübelere sahibim.

aniden koltuktan fırladım. güçlü soydemir yoktu. telefonumun mesaj alındı melodisi 15 kişiye saldırdım çalıyordu. hemen sesi durdurdum ve mutfağa koştum. demliğin altını kıstım. “nerede kaldın lan telef olduk burada şerefsiz!” diye bağırdı demlik altı. “lan kavaşe sen bu aralar çok bozdun. başlarım şimdi telefine de senin!” dedim. “ulan çok fazla üzerine gittim galiba.” diye içim içimi yemedi değil sonradan. ama o sırada önemsediğim tek şey çaydı. “abi tamam yapma.” diye demlik üstünden bir ses geldi. bu ses… çay! hemen pes 2012 kupamı çıkardım, kupaya çay koydum. 3 kaşık şekerimi attıktan sonra şekerliğe “eyvallah.” dedim. o da “nessun problema.” diye cevap verdi. şerro çaydan kapmış bir şeyler bana kullanıyor. hoşuma da gitmedi değil.

“yapma oğlum.” diyor. “kolay mı amk 1500 tl saydın bana. için hiç mi sızlamaz ben dururken bulanık damacana suyu içmeye.” diyor. kısaca bu dediklerini beynimin decoderinden süzdükten sonra “yavaş mavaş ama haklı şimdi.” dedim. sonra konuşmaya geri dönüp; “tamam lan, sen doldur ben az pc’ye geçiyorum.” dedim. mutfak kapısında çıkarken “ırıspı çıcığı”na benzer bir ses duydum. arkamı kolaçan ettim. baktım hızlı hızlı akıtıyor p.ç muallak duymadığımı sanıyor herhalde.

bilgisayar başına geçince hemen facebook adresimi kolaçan ettim. bildirimlere her an takipte olmalıyım ki elimdeki kitleyle aramdaki iletişimi koparmayayım. malum çağ teknoloji çağı. böylesine kültürel tavırlar sergilememe rağmen bir adet bile bildirime rastlayamadım.