uzaylılar tarafından kaçırılma hikayem

Bir gece bilgisayarımın başında çalışıyordum. Gece yarısına doğru, havanın biraz serinlemesi için pencereyi açmaya karar verdim. Dışarıda her şey oldukça sessizdi; sadece uzaktan geçen birkaç araba sesi duyuluyordu. Tam o anda, bilgisayar ekranımda bir gariplik fark ettim. Ekran aniden titredi ve ekran koruyucu devreye girdi. Önce fazla önemsemedim, ama ardından dışarıdan çok güçlü bir ışık geldiğini gördüm. O kadar parlaktı ki, sanki gece aniden gündüze dönmüştü.

Hemen pencereye doğru koştum ve ne olduğuna bakmak için dışarıya çıktım. Gördüğüm şey inanılmazdı: Gökyüzünde, doğrudan evimin üzerinde duran devasa, yuvarlak bir cisim vardı. Altından süzülen beyaz bir ışık, sanki beni çekiyormuş gibi hissettirdi. Gözlerimi bu ışıkta ayırmak mümkün değildi ve birdenbire bütün vücudumun ağırlaştığını hissettim. Sanki yer çekimi beni aşağıya değil de yukarıya çekiyordu.

Gözlerimi tekrar açtığımda, kendimi bir odada buldum. Oda tamamen beyazdı ve parlak ışıkla doluydu, ama hiçbir ışık kaynağı göremiyordum. Etrafıma baktığımda birkaç farklı cisim ve bazı tuhaf cihazlar gördüm. Ama en çok dikkatimi çeken şey, odanın diğer ucunda duran üç varlık oldu. insan benzeri ama çok daha uzun ve inceydiler, gözleri kocaman ve siyah, derileri ise açık gri tonundaydı.

Bir tanesi bana doğru yaklaştı ve zihnimde bir ses duyuldu: "Merak etme, sana zarar vermeyeceğiz. Sadece bilgi almak istiyoruz." Ses son derece sakindi, ama bir o kadar da ürperticiydi.

"Kimsiniz? Beni neden buraya getirdiniz?" diye düşünürken, aynı ses zihnimde cevap verdi: "Biz senin dünya dışı ziyaretçilerin olalım. insan zihnini ve duygularını anlamak için buradayız. Bizimle paylaşacak çok şeyin var."

Kendimi hem korkmuş hem de garip bir şekilde rahatlamış hissettim. Sanki onların varlığı bana bir tür huzur veriyordu. Bir cihaz çıkardılar ve bileğime hafifçe dokundular. O an her şey değişti. Aniden inanılmaz bir bilgelik hissi kapladı içimi. Evrenin sırlarını ve derinliklerini anladığımı hissettim. Zamanın ve mekânın ötesine geçiyordum adeta.

Bu durumun ne kadar sürdüğünü bilmiyorum. Bir an sonsuzluk gibi, bir an da sadece bir göz kırpması kadar kısa geldi. Sonra o ses yine zihnimde yankılandı: "Artık geri dönme vakti geldi. Bize katıldığın için teşekkür ederiz. Bu deneyimi hatırlamayacaksın, ama içsel olarak hep bizimle olacaksın."

Gözlerimi tekrar açtığımda, odamdaki masamın başında oturuyordum. Her şey yerli yerindeydi, ama saatime baktığımda sadece birkaç dakika geçtiğini gördüm. Olanların bir rüya mı, hayal mi, yoksa gerçek mi olduğunu bilmiyordum. Ama bileğimde, hala o hafif, yuvarlak izi hissediyordum. O andan itibaren, gece gökyüzüne baktığımda, yıldızlar bana her zamankinden daha yakın ve daha parlak görünmeye başladı.

Belki de o geceden sonra bir şeyler gerçekten değişti.