hüzünlü bir sonbahar sabahıydı. sarı yapraklar dökülmüş dört bir yana, bulutların arkasından göz kırpan güneş tenimizi ısıtıyor, saçlarımız meltemde salınıyordu. havada gerginlik, korku,
ayrılık kokusu... serçe sesleri bölüyordu o uzun suskunluklarımızı. nemli gözlerimle kaçamak bakışlar fırlatıyordum sevgiliye, zira hiç istemezdim beni ağlarken görmesini. kıyamazdım ki...
"gitme, nolur gitme, bırakma." dedim ama gitti. sevgilinin aklına bir kez ayrılık düşerse hızla yabancıya dönüşür ya, ne yapsanız durduramazsınız, o da öyle gitti. her şeyi silerek, yok sayarak bütün yaşanmışlıkları, sevinçleri, hayalleri, ona ait ne varsa hepsini bir bir yıkarak gitti.
başlarda döner sanıyordum. sanırım şaşkındım, ayrılma fikrine hazır değildim, beni bırakamaz diye düşünüyordum. gözlerim hep telefonda, bahçe kapısının gıcırtısında... sonbaharın ortalarına doğru ben hala evimize kasımpatılar alıyor, solan çiçekleri hemen yenisiyle değiştiriyor, bir gece ansızın gelme ihtimaline karşılık en sevdiği yemekleri yapıyordum. yatağımın sol kısmı hala ona aitti. yastığı ise akan rimellerimden kirlenmiş, erkeğimin kokusu yastığı çoktan terketmişti.
sonrasında kabullenmeye devresi başladı. kabullendiğim şeyse bir daha aşık olamayacağıma, hayatımın sonuna dek yalnızlığa mahkum edildiğime dair inancımdı. acıydı. her gece en dipsiz karanlıklarda ağlamak, ağlamak, ağlamak... her an intihar fikriyle dolu aklıma söz geçiremedim. kullanılan antidepresanlar, aile ve arkadaşların zorlamasıyla girilen sosyal ortamlar, tanışılan yeni insanlar, yeni yüzler, vücutlar...
hiçbiri unutturamadı. sonbahar çoktan bitmiş, kışın sonlarına gelmiştim. baharı karşılayan kuşlar aşkla cıvıldıyor, doğa uyanıyor, ağaçlar çiçekli, yerler gelincik dolu, sevgililer elele sürekli...
havada aşk kokusu... içimse hala yangın yeri, sadece üzeri külle kapanmış sanki...
şarkının birinde geçtiği gibi, "
unutmak o kadar kolay mı sandın?!".
(bkz:
bir sevgilim olsun istiyorum)
