belki ibret alırsınız diye, belkide ölürsem en azından hayat hikayemin başkaları tarafından bilinmesinin huzuruyla gözlerimi kapatacak olmak düşüncesi bu satırları yazmaya cesaretlendiriyordur bilemiyorum. Hikayemi anlatacağım öyle rezz gelirse yazmaya devam edeceğimde demiyorum maksadım artık birilerinin beni bilmesi, birilerine dökebilmek içimdekileri... Ben 26 yaşında, hayatı küçüklükten beri silik geçmiş, toplum tarafından dışlanmış, kendinden başkasına -hatta kendine dahi- hayrı dokunmayan, ezik bir ergenlik yaşayan sizler gibi bir bireyim. Amacım ne,nerden geldim, nereye gidiyorum sorularına cevabı dahi olmayan,her dakikasını zamanın akışına bırakmış bir o yana bir bu yana savrulan birisiyim.Çocukluğumdan beri en basiti okuldaki futbol maçlarına ekgib adam olmasına rağmen alınmadım. Arkadaşlarım hep bir iki adım öndeydi benden.Bu böyle 15 yaşıma kadar devam etti. Uzatıp konuyu dağıtmak istemiyorum saadete gelelim.O kadar dışlanmışlığın sonucu olarak çok erken yaşta iş hayatına atıldım. Sigara içmenin beni havalı gösterdiğini düşünüp 12 yaşında sigaraya başladım. Tabi paket almıyordum ama tek tük içime çekmeden içmeye çalışıyordum. Dışlanmışlığın acısı ve hüznüyle elimde sigara mahallerde dolaşıyordum. Anneleri beni görünce çocuklarını kaçırıyordu eve.Bu böyle devam etti 14 yasında artık paket alıp mahalle kenarına saklıyordum.ilk işim bir atölyedeydi. Mesleği söylemek istemiyorum ifşa olabilirm. Orda bir abi vardı ama böyle komik böyle candan.. Sürekli espriler yapar bana benimde değerli olduğumu söylerdi. Hayatımı ona anlatmıştım 'boşver bende zamanında çok dışlandım,ama herkesi boşverince herkes sana köpek oluyor. Düşünme gibtir et' derdi.Abi nasıl derdim nasıl böyle gibtir edebiliyorsun ben beceremiyorum banada öğret derdim.Sen benim veliahtımsın, abinden öğrenecek çok şeyin var derdi... Bu böyle 5-6 ay devam etti. Beraber takılırdık ilk biramıda onun yanında içmiştim.Biz abi kardeşiz gerisi bizi ilgilendirmez diyordu hep.