uykusuz geçen bir gecenin sabahı

hattaki müşteriye bir dakika benimle birlikte hatta beklermisin bir güncelleme söz konusu dedim, takım liderime gittim ben işi bırakıyorum dedim. gibimi bırakırsının kibarcasını söyledi ihbar süresimidir nedir 15 gün daha gibe gibe çalışmazsam aşağı yukarı 2 aylık maaşımı ödemek zorundaydım kısacası dıbına koduğumun işini yapmıyom artık deme lüksüm bile yoktu hatta geri döndüm müşteri bekliyordu 2 mouse tıklamasıyla yapabileceğim işi tam 10 dakikada yapmıştım,ama işi hallolmuştuya teşekkür bile etti.ona giren telefon faturasını düşündüğümde benimde küçük çapta bir huur çocukluğum söz konusuydu kazanan yine şirketti.
molaya çıktım kız arkadaşımı aradım ayrılmak istediğimi anlatacaktım telefonda sesi ağlamaklı geliyordu, anladım bir şey olduğunu sordum akşam konuşuruz dedi. gibilen bir humanisttim verdiğim kararları bile uygulayamıyordum.

mutsuz olmam içinde bir sebeb yoktu bir işçi çocuğuydum ailenin en büyüğü ailem maddi manevi elinden geldiğince beni el üstünde tuttular.
anam hep okumamı istedi okuyan birini görünce gözleri parıldardı özellikle bana yakıştırırdı ama ben bir bintim anlayamadı gibik bir üniversitenin gibik 2 yıllık bir bölümünü okudum onada okumak ne kadar denirse 2 yıl boyunca mala vurup kafayı çektim. birde okulu uzattım. dünyada benim yaptığım bir şey birini mutlu edecekse,bu annem olmalıydı.
babamın takıntısı sadece karakter üzerineydi hz muhammetle ,che karışımı bir sentez deneğiydim ama hiç ümit yoktu, gürültü patırtıda yoktu evde kavga vs,yaşım gençti işimde vardı, güzel bir kız arkadaşım,iyi dostlarım vardı hiç birini bir birinden ayırt etmediğim 9 tane kardeşim dediğim eleman vardı,ama davranışlarım düşündüklerim sadece 2 tane bırakmıştı yinede yalnız değildim. gerçek dost zaten elinde kalandır. kısacası mutsuz olmak için hiç bir nedenim yoktu ama ben ezelden beri böyleydim gerçekten güldüğümü, ağladığımı hatırlamam.
dondurulmuş bir hayvan gibiydim. hiç bir şey beni ilgilendirmezdi, sadece ilgileniyor gibi yapardım ama gerçekten inandırıcı oynardım. beni böyle yapan ben olmamdı hakan gündayın binlik teoremi.

gibtiğimin eski çağlarındaki kölelerinden daha onurlu değiliz ciğeri beş kuruş etmez toplum artıklarıyız.
eski çağlardaki kölelerin seçim hakları yoktu gibe gibe köleydi her biri
bizim hepimiz ise hiç bir kişiye kuruma hizmet ettiğimizi düşünmesek dahi dolaylı dolaysız gibiliyoruz ama ben gözünün içine baka baka gibilenlerdendim.
askeri ücret nedir biliyormuyuz, askeri ücret bir huur çocuğunun arabasına bir gecede koyduğu benzin parasıdır, askeri ücret bir huur çocuğunun gittiği bir mekanda yanındaki huursuna yaptığı şekil için ödediği ücrettir, askeri ücret bir huurnun timsah derisi çantası için verdiği paranın belki 10 da biridir örnek çoğaltıla bilir.
her şeyi akıllı yaşam belirtisi gösteren moronlar tarafından sömürülen aptal milyonlarca moron sürüsünden biriyim kısacası açlık sınırında yaşayan hepimizin dıbına koyim, kendimde dahil.

bir çağrı merkezindeydim kadın olsaydım, çağrı merkezinde çalışacağına gider türkiyenin en işlek kerhanesinde çalışırdım, akşam olduğunda o en işlek kerhanedeki kadın benden daha az gibilmiş olurdu eminim.
işe geç gittiğim için kaçak bir bakış fırlatılmıştı gibimdemiydi, benden muhtemelen bir manzaret bekliyeceklerdi 5 aydır olduğu gibi, bundan saçma bir şey olamazdı bana askeri ücreti yalan söylemem için veriyolardı, manzaretim olması için
gibtiklerim için o kadar yalan söylerken kendim için mi söyleyemiyecektim, giberler.

arayanların yüzde doksan dokuzu benim gibi gibilenler grubunda olmasına rağmen bir gibilen,bir gibeni düzmek istemez gibilen adam gibilen kardeşini giber.
hattımızda bir problem vardır, sistemimizde problem vardır, yaptığı işlem sonrası tüm kuralları kabul etmiştir gibilmeye razıdır. fakat gibtiklerimi gibenler tarafından gibilmiş kısacası gibici savunucularıydık.ve gibenler tarafından gibildiğimiz gibi gibilenler tarafındanda gibilerek çapraz ateşe maruz kalıyorduk. bende ek olarak kafamı gibim. büyük bir şirkette çalışıyorsanız kardeşlerinizi gibiyosunuzdur.

istifa etmeye karar vereli bayada olmuştu ama bankalar öyle düşünmüyordu 3 kredi kartımın limitleri sonuna kadar doluydu çağrı merkezinden alıp bankalara bırakıyordum.
sizin gibi, babalarınız gibi gibtiğimin düzeninde çalışırken borçlanıyordum.
ama o gün kararlıydım bankasınında dıbına koyim, çağrı merkezininde dedim,bir adet kız arkadaşım vardı onunda dıbına koyim dedim.
o gün hepsini gibip atacaktım. tüm prangalarımdan kurtulacaktım.

işte akşam etmiştim geri gibtiğimin 14 günü kalmıştı.
yinede bunada şükürdü ne şükürü bir gibtir git.
devamlı şükür edecek bir şeyin vardır şükür edeceksen. dünyada eli kolu olmayan, kör olan, kanser olan, afrikada aç olan bir ton insan vardı, bunada şükürdü iyiki bu insanlar vardı bu insanlar olmasa şükür nedeni olmayacaktı insanların
;öyle değil mi?
eğer bir kolun yoksa dünyada bir sürü 2 kolu olmayan insan vardı.
eğer 2 kolun yoksa,en azından bacakların vardır.
eğer 2 kol+1 bacağın yoksa en azından 1 bacağın vardır, yüzde yüz vardır dünyada 2 kolu ve 2 bacağı olmayan.
eğer 2 kolun 2 bacağın yoksa en azından konuşuyosundur.
eğer 2 kolun 2 bacağın yok ve konuşamıyosan en azından duyuyosundur.
eğer 2 kolun 2 bacağın yok konuşamıyor ve duyamıyorsan en azından sana bakacak birileri vardır,aç değilsin açıkta değilsindir.
gibtiğimin felsefesi ne şükür ediyordum ne isyan.

o koltukta oturup ağlayan her hangi bir huur çocuğu olsa acaba yine gibimde olurmuydu?ama bulaşmıştım bir kere. ineceğim durağıda geçmişti otobüs ama oda umrumda değildi. ağlayan bi kız gördügümde silahlarını çıkartmış bir ordu geliyor gözümün önüne, savaşıp savaşmamanın kendisinin kararına bağlı oldugu asla kaybetmemiş kaybetse bile kaybetmemiş hile yapmış bir ordu.ve neden ağlıyordu bu kız

ki bir kızın neden ağladığıyla ilgili belki binlerce saçma cevap bulunabilirdi ama bu ağlayış öyle değildi;
boş bir otobüste dahi içine atabiliyordu. otobüsteki boşluktan bile sakınıyordu gözlerini, cam kenarınada oturmamıştı belki bir koltuk kaykılcak kadar dahi kuvveti yoktu belki ağlarken otobüsün camından dahi destek almak istemiyordu.
dünyada ağlamaya yada sevinmeye değecek hiç bir şeyin kalmadığının ispatlandığını ama nasanın bu bilgiyi sadece benimle paylaştığını bu bilgiyi vermekle kendimide züt altına attığımı kulaklarına fısıldasam en azından arkasına dönüp gözlerini paylaşır mıydı benimle?
ineceğim yerden yaklaşık 20 dakika uzaklaşmıştım ve bu saatte muhtemelen geri dönecek bir otobüste bulamıyacaktım ama kızı takip etmeye karar verdim. bundan önce googleye hiç tanımadığın ağlayan bir kıza nasıl yaklaşılır yazmamanın ekgibliğini çekiyordum. cevizlibağ otobüsün son durağıydı acaba son durağa geldiğinin farkındamıydı? ama ben diyemezdim hanımefendi son durağa geldik. otobüsün kapısı açıldığında bile bir reflex göstermemişti. muavin cevizlibağ sondurak diyinceye kadar bir reaksiyon göstermedi.ben arka kapıdan inmeye karar verdim çünkü yüzümü görmemeliydi. tamam takip edecektimde ne yapacaktım.

nolacak bu metrobus sapiklari arkadas ne kadar hapcisi balicisi romancisi fantezicisi var hep bu edirnekapi mecidiyekoy guzergahinda. kiz agliomus sigarasindan derin nefes cekmismis aminoglu ya. neyse okuyorum devam.

yarım saat zütüm donarak otobüs beklemiştim. halk otobüsü şöförlerinide dünyanın en iğrenç yaratıkları sıralamasında başarı gösterenlerden özenle seçerler. gözlük kullanıyorum ve gözlüklü olmanın en gibik yanlarından biridir soğuktan sıcağa geçince buğulanması, gözlüklerine attırmışlar gibi dünyayı bembeyaz görürsün,ama soğukta beklediğin bir halk otobüsüyse bu bir avantaj olur en azından bu gece görmemiştim soktuğumun suratını.
otobüste boş sayılırdı çalıştığım yerle evimin arasında sadece 10 dakikalık mesafe olmasına rağmen fazla 3 5 adım atarak en arkaya kadar yürüme zahmetinde bulunurdum hep, yine aynısını yapacaktım ki orta kapının 2 sıra arkasında kafasını yere eğmiş kumral, sarı, kıvırcık saçlı bir kız dikkatimi çekti yanından geçip arka tarafa gidecektim ki ağlıyor gibiydi,ama beni ilgilendirmezdi. geçtim yine en arkaya oturdum.
sonra merak ettim acaba ağlıyormuydu gerçekten.
kendimle çekişiyordum sadece bir meraktı ama gidip ağlayıp ağlamadığını öğrensem, eğer ağlıyorsa neden ağladığınıda merak edicektim sonunda merakıma yenik düştüm ama arkasına direk geçip oturamazdım gittim şöföre şurdan geçiyor mu diye zaten geçtiğini bildiğim bir yeri sordum gibtiğimin suratınıda yine görmüş oldum.
geri dönerken bu sefer direk kızın arkasına oturdum hala kafası eğikti. ineceğim durağıda geçtim ama gibimde değildi. evet kız sessiz sessiz ağlıyordu.

inmeme 2 3 dakikalık bir yolum vardı bir yandan ona bakıyordum. kafasını camdan kaldırmamıştı. hayatım boyunca yaşadığım en kötü günü hatırlamaya çalıştım. babaannemin gözümün önünde öldüğü gün böyle miydim? babaannem yatalaktı ve ölümüne hazırlamıştık kendimizi ama gözlerimin önünde ölümü şu cümleleri yazarken bile ölümlü olduğumu hatırlatır
ya da özlemin gözlerimin içine bakarak seni sevmiyorum demesi mi? ona buna kendimi hazırlatan bendim
hazırlıksız yakalanabileceklerimi düşündüm. benimde hazırlıksız olduğum onlarca şey vardı.

metrobüs okmeydanına yaklaşmıştı hiç istifi mi bozmadım?
kapı açıldığında
'afedersiniz' dedim.
sol elimle sol omzuna dokundum, sağ elimde kağıdı tutuyordum; tabi ellerimdeki terden hala kağıtta okunabilecek bir şeyler kaldıysa, dalmıştı irkildi.
bana doğru dönen gözlerin tasvirini yapabilecek edebiyata hiç bir zaman sahip olamam.
japon animelerindeki gibi koskocaman, kömür karası bir çift bana dönmüştü.
afalladım sol eline kağıdı tutuşturduğum gibi arkama bile bakmadan kendimi dışarı attım, topuklarım zütüme vurarak sigara içenlere akciğerlerinin dur diyeceği kadar koştum. sanki diğer organlarımda göğsümde toplanmış kalbimin ırzına geçiyorlardı.

kağıthaneye sapan yokuşa kadar koşmuşum. yolun kenarındaki çimlere oturdum. çimlerde soğuktu ama ayakta duracak halimde kalmamıştı. ciğerlerim sökülünceye kusuncaya kadar öksürdüm.15 20 dakika dinlendikten sonra eve yürüyerek gittim.eve vardığımda ışıklar hala açıktı tabi açık olacaktı annem ben gelmeden uyuyamazdı.2 çemkirdi ama bana fazla uzunda kızamaz mesaiye kaldım dedim gönlünü aldım. yatağıma uzandığımda saat 2.30 u geçmişti.

onu düşünüyordum bizim kuşak bilir şeker kız candy diye bir çizgi film vardı gözleri evet aynen onun ki gibiydi birde bunun lolipop suratlı bir erkek arkadaşı vardı arthur.o öldüğünde candyi çizen huur çocuğunun candy'nin yüzüne verdiği ifade vardı o kızın yüzünde.

o kız neye hazırlıksız yakalanmıştı ve beni ararmıydı?

takipteyim lan yaz zütoş. diğer dıbına yarramı soktuklarım gibi hikayeyi yarıda kesersen sana da sokarım.

vay amk noluyo lan

beyler bu gece misafirim var o yüzden kusurlara kalmayın. yarın telafisini yapıcam.
edit=kusurlarımı gibim

beyler burdamısınız

Hemen geri aradım telefondaki ses bir erkek sesiydi hancı büfe dedi.
az önce beni bu nuramaradan aradınız dedim.
hayatımda ilk defa bir büfenin ankesörlüsünden aranıyordum.bu o olmalıydı tabi o olacaktı amk
bayan bayan diye seslendi.
kalbimin yine ırzına geçiliyordu kafamın içine bir sıcaklık doldu beynim bile atmaya başlamıştı heyecandan
birkaç saniye sonra telefonun başına o geldi.
sensin o değil mi sensin dedim bağırarak
terasta molaya çıkanlar bana bakıyordu ne oldu bu dıbına koduğumun manyağına diye çünkü ilk defa bağırdığımı görmüşlerdir.
konuşmuyordu, konuşsa ne diyecekti ki zaten?
ama kalabalığın uğultusu geliyordu belli ki kalabalık bir yerdeydi, ve balık ekmekçilerin sesi arayan telefon numarasıda 216'lıydı.
kadıköydemisin diye bağırdım.
tek kelime evet dedi ve yine sustu
madem konuşmayacaksın neden aradın amk deme salaklığına düşmemeliydim.

bir mekan hariç kadıköyede (zürich pub) fazla hakim değildim.bu yüzden bir yere geç otur ben geliyorumda diyemezdim. benim bildiğim bir yer olmalıydı. çok bilindik bir yer olmalıydı. sahildeki starbucksa geç ben 1 saate yanına geliyorum dedim. onay bile beklemedim çünkü konuşmayacaktı.onu orda bulma ihtimalim binde bir bile olsa buna değerdi. yaşadığı her neyse metrobüsteki bir meraklıyı arayabilecek kadar güçsüz bırakmış olmalıydı onu ve o kadar yalnızdı.