Sanirim ilkokul 4. Sınıftaydık. Mevsimlerden sonbahar. Arkadaslarla okulun bahcesinde top oynuyoruz. Derken Ç. diye bir arkadas vardı yanimiza geldi. Janti giyinmis, saclari taramiş falan... dedi ya bizim e.nin dogum günü var partisine gidicem. Gördüğün arkadaslari topla gel dedi. Sizde gelin gidelim dedi. Lan ben baktim üstüme basima gibindirik bi şort ve yirtik bir tişört var. Leş gibi de terlemişim. Yok ben gelmeyeyim,hem eli bos gidilmez dedim. Baya israr ettiler nolcak falan diye iyi dedim. Gittik bunlarin eve kizin annesi babasi docent miydi neydi ünide. Anlayacaginiz üzere durumlari iyiydi. Tabii bunlar beni görünce biraz bozuldular. Annesi kizina bakti bu nerden cikti gibisinden. Gelmemden haz etmedigi belliydi. Ben durumu fark etsem de cok sallamayip girmistim iceri. Basladi annesi ignelemeye c.nin getirdigi hediyeyi cok merak ediyorum bakalim sana ne almis diye. Dedim kusura bakmayin dogum günü oldugunu bilmiyordum falan kiz önemli degil gelmesi yeter dedi güldü. Ama biraz da alayci bir gülüstü. Neyse pasta geldi bu üflerken foto cektiler falan sonra bi daha yaktilar toplu foto icin. Tam bende araya karisacakken annesi tuttu kolumdan izin vermedi. Sonra elini koklayip yuzunu burusturdu amk karisi. Pastayi kestiler dagittilar. Bana cok kucuk bi parca koydular. Annesi bunu bulduguna sukret. Daha her zaman yiyemiyorsun nasil olsa diyince dayanamadim aglamaya basladim. Arkadaslara caktirmadan cikip gittim evden. Aglaya aglaya salya sümük 3 saatte varmistim eve. Cok gücenmis, cok üzülmüştüm. Bu sekilde rencide edilmeyi hak etmemistim. Kimseye de anlatamamistim. Bizimkilere anlatsam üzülecekler diye düsünmüstüm. Aslinda bu durumda utanmasi gereken ben degilim. insan olmayi beceremeyenler utansın.

Edit: Ulan yıllar önce yaşanmış bir olaydı bu.Ama birikerek geldi günümüze kadar. Beni mutsuzluğa iten birsürü olay var bunun haricinde. Ama gecenin bi vakti aklıma geldi gittim köpek gibi içip ağladım amk. Bazı şeyler unutulmuyor. Hakikaten unutulmuyor ya.Şu editi girerken bile ağlıyorum amk. Ben hoşlandığım kız bana arkadaşlarının yanında gibtir çekip dalga geçtiğin için, koşturur bir vaziyette evine ağlayarak giden bir insanım.Çok duygusalım. Bipolar duygu durumu bozukluğu yüzünden 3 yıl ilaçla tedavi gördüm ben. ilaç kullanmamak için ısrarcı olsam da geçmiyor avs lanet şeyi. Mutsuzum.Mutsuzum. Mutsuzum amk.

Edit: 05.03.2017 Saat 02:21
Panpalar şu an yaşadığım pek çok düşünsel ve davranışsal sıkıntımın, bunalımlarımın sebebi yaşadığım bu berbat çocukluk :( Yediğim dayakları, sevgisiz ortamı unutamıyorum. Eve girmemek için bodrum katta karanlıkta saklanışlarımı unutamıyorum, okulda yediğim dayakları, azarları,atılan iftiraları ve "kesin bu yapmıştır"ları unutamıyorum amk! Sadece unutmuş gibi hiçbir şey olmamış gibi davranmaya çalışıyordum bugüne kadar. O da 3 sene ilaç kullandığım için ve aldığım pgibolojik desteğin sayesineydi.
Beni hayata bağlayan hiçbir şey yok şu an. Ciddi anlamda intiharı düşünerek geçiyorum günlerimi.
Pgibolog arkadaşlar varsa eğer özelden ulaşsınlar bana.

Ciddili acil edit:

Uzun süreli bir depresyonun içindeyim, yardım almadan atlatabileceğimi düşünmüyorum. izmir'de, devlet hastanelerinde pgibiyatrist doktor tavsiyesinde bulunacak panpalarım varsa eğer dm'den ulaşsınlar bana.

Çok çok uzun süre sonra edit: "Siz benim niye içtiğimi nereden bileceksiniz" :(
Olmuyor panpalar. Olmuyor kardeşler. Nereye baksam aksi, nereye baksam tersi her şeyin. insanların mutluluğunu kıskanmaktan yoruldum artık. Yanaklarıma düşen damlalardan yoruldum. Ben beceremedim bu dünyada varolmayı. Başaramıyorum bir türlü nefes almayı ya da vermeyi. Güzel şeyler geliyor aklıma kendimi avutmak için, ama hep başkalarının yaşadıkları. Kendime ders çıkarabileceğim, tutunmamı sağlayacak bir şey kalmadı. Kendinize iyi bakın.