iyi akşamlar inci ailesi.
Uzun bir aradan sonra sözlüğe gecenin bir vakti bu anımla giriyorum.

Bundan 14 sene önce falan işte. 7-8 yaşlarındayım
ailem istanbul'a taşınmış. Elde avuçta beş kuruş yok beyler . Zor geçiniyoruz . Mahalleden seyyar satıcı geçiyor. meyve , sebze satıyor. Komşumuz bir poşet şeftali almış. bende görünce, hani çocuksun ya . Canım çekmiş. Adam bir tane şeftaliyi bana uzattı bende aldım. Daha önce hiç bir yerlerde yemediğim bişeydi o kadar hoşuma gitmişti ki annemlerden alsınlar diye nasıl ağlıyorum. Annemde beni kırmamak için baban gelsin alırız gibi gibi sözlerle beni avutmaya çalışıyor ama ben illa o an yiyecektim.
Birkaç kere daha ağladım yerlere kendimi vuruyorum şeftali için.
Annem kalkıp beni dövmüştü. Pişmandı ama ben hak etmiştim sanırım. Çocuktum varlığı yokluğu bilmiyordum. Bir şeftali için dayak yemiştim.
Allaha şükür şimdilerde iyiyiz ama ben o bir şeftali için yediğim dayağı unutmam ve öyle garip bir şey dir ki. Şimdi şeftali yiyemiyorum görünce tüylerim diken diken oluyor. Şeftaliye karşı bir tiksinti oluşmuş.
Velhasıl Kelam olmayacak şeyler için kimsenin kalbini kırmayın hayatınızın her anını dolu dolu yaşayın.