hala resmine baktığım zaman hayat sanki son bulur.
kalbim durur, dilim tutulur..

Yar deyince kalem elden düşüyor
Gözlerim görmüyor aklım şaşıyor
Lambada titreyen alev üşüyor
Aşk kağıda yazılmıyor Mihriban..

mihriban hikayesini anlatır dururdu sürekli.
senelerce süren ama mutlu sona ulaşılamayan bi aşk hikayesi.
ben abdurrahim karakoç oldum sen mihriban.
kavuşamadığımız, kavuşamayacağımız bi aşk hikayesi oldu.

eve gelip uyumak istiyorum.
kapının önünde arabadan inince sen git diyorum kardeşime.
kapıyı açıyor anahtarımla.
apartmana giriyorum.
arkadaş gidince çöküyorum merdivene.
dakikalarca anlamsız bi şekilde öyle kapıya doğru baktım durdum.
şöyle bi silkelenip eve güç bela attım kendimi.
odaya girdim üstümü değiştirmeden yatağa bıraktım kendimi tavana baktığımda yine onun yüzü.
gülümsüyor.
ilk defa gülüşüne ağlıyorum.
ölesiye sevdiğini biliyorum demişti bi gün.o sözü hatırlıyorum.
ölümüm geldi heralde.
günler, aylar geçtikçe fark ettim ki ölüden beter bi hal almaya başladım.

yaşadığım şeylerden pişman değilim.
pişman olsam zaten aşk olmazdı.
ne sevdik be kardeşim derim aklıma gelince.

alkolün etkisiyle adımı, nerde olduğumu ne yaptığımı niye burda olduğumu bile hatırlamıyorum.
ne düşünmeye çalışırsam çalışayım aklıma ilk gelen oluyor yine.
çaresizlik.
kendimi bile unutmuşum seni yine hatırlıyorum.

gözümden yaş süzülüyor nası bu duruma düştüğümü sezemiyorum.
kardeşimin yanında ağlıyorum.
bi gün hayatına seneler sonra giren bi kız bütün güçlerini çekip senden alabiliyor.
kalıyorsun öyle zapzayıf.
düşünecek güç bırakmayacak kadar etkiliyor.

hiç bi zaman kendimi zil zurna sarhoş edecek kadar içki içmedim.
bu akşam diyorum adımı bile hatırlamayayım.
nerde olduğumu unutayım.
bi yanda kardeşimin tesellileri.
bi yanda şarkılar türküler peşpeşe geliyor.
sarı gelin, mihriban derken o şarkı geldi.
ali kınık - çocuk gibiyim.
bizim şarkımızdı.
değiştirecekti kardeşim dur dedim.
rakı bitmişti son kadehim vardı önümde.
sigaradan bi nefes aldıktan sonra barda ki rakıyı mideme değil yüreğime gitsin diye içtim.
gitsin de ne var ne yok uyuştursun.

balıkçı barınakları vardır burda.
hadi geldik deyişiyle yine önümde beliren mutluluk silüetinden uyanmıştım.
arabanın kapısını açtığım da yürümek bile istemiyordum.
içeri girdik.
karşımda rakı sofrası.

ayağa kalkacak halim yok. öylece günlerce oturabilirdim orda.
kanım çekilmiş.
hissizleşmek kelimesi dakikalar içinde beni ele geçirmiş.
tek his olarak kaldı içimde, yüreğimde,düşüncelerimde.
mutluluk kavramı olarak yaşıyor hala.
kardeşim gibi sevdiğim adamın kalk gidiyoruz demesini hatırlıyorum.
içimden konuşuyorum.
nereye gitsem o fark eder mi nereye gittiğimiz.

konuşma bitti.
git dedim artık git.
giderken ruhumu al dememiştim.
yine inat etti ruhumu da aldı zütürdü yanında.
oturdum banka.
etrafta yürüyen insanlar olmasına rağmen yaktığım sigaranın çıtırtılarını duyabiliyordum.
öylesine kaybolmuşum iç dünyamda.
dumanlar ciğerime saplanan bıçak gibiydi.
belki arafta kalacağım bi yola girmiştim.
beynim bomboş.

hava rüzgarlı.
hafif serin.
söylediği bütün kelimeler son nefesini vermiş bi bedenin üzerine sıkılan kurşunlar gibiydi.
ben zaten konuşmuyorum. nefret dökecek değilim.
biraz daha göreyim biraz daha duyayım hissedeyim yeter.
ailem dedi. mesafeler.istemediler.
hatırladığım 3 kelime.
ayrılığı kelime olarak saymıyorum.
hayatım olmuş artık.

zor bela geçen 3 ayın sonlarına doğru bitmiştik artık.
3 ay.
zaman diliminden nefret ettiğim 3 ay.
geldikten sonra konuştuk.
bi eylül akşamı.

uzaktan seviyorum seni
kokunu alamadan,
boynuna sarılamadan
yüzüne dokunamadan
sadece seviyorum
öyle uzaktan seviyorum seni
elini tutmadan
yüreğine dokunmadan
gözlerinde dalıp dalıp gitmeden
şu üç günlük sevdalara inat
serserice değil adam gibi seviyorum
öyle uzaktan seviyorum seni
yanaklarına sızan iki damla yaşını silmeden
en çılgın kahkahalarına ortak olmadan
en sevdiğin şarkıyı beraber mırıldanmadan
öyle uzaktan seviyorum seni
kırmadan
dökmeden
parçalamadan
üzmeden
ağlatmadan uzaktan seviyorum
öyle uzaktan seviyorum seni;
sana söylemek istediğim her kelimeyi
dilimde parçalayarak seviyorum
damla damla dökülürken kelimelerim
masum beyaz bir kağıtta seviyorum.

artık son dakikalar.
etraf kalabalık.
sarılamıycam mı diyor gözleri dolmuş.
gözlerini öyle görünce boğazımdan aşağı köz geçer gibi oldu.
ciğerime kadar yaktı resmen.
kocaman sarıldık onun deyimiyle.
son sarılışım son öpüşüm son sevişim bi haziran günüydü işte.

otogara geldik.
burnum sızlıyor. daha gitmeden burnumda tütüyor.
ama erkek adamız ağlamıyoruz.
ailesiyle konuşuyor telefonda.
bavulunu otobüse koyuyoruz.
yerine bakmak için otobüse biniyoruz.
otur diyorum şu yanındaki koltuğa sende git anasını satayım.
bunun pişmanlığını hala yaşarım.
keşke gitseydim be kardeşim.

yolda geçirdiğimiz son saatlerin, dakikaların telaşı vardı üzerimizde.
apartına vardık.
biri büyük biri küçük iki bavul indirdi.
gidiyorum dedi artık vakti geldi.
ulan şu otobüse yetiştirmesem mi diyorum kendi kendime.
ama ailesi bekler.
3 ay diyorum nolacak 3 ay beklersin.

sabaha karşıydı o derin, koyu,içten buram buram mutluluk kokan sohbetin bitişi.
yüzümde gezen öpücüklerle uyandığımı hatırlıyorum.
veda vakti gelmişti.
memleketine gidecekti artık.
buruk bi sabahtı birazda.ne kadar bi arada olsakta.
saçlarını taradım.
evden çıkış vakti gelmişti.
hep bi kız çocuğu isterdim.
kız çocuğum gibiydi. baba gibi davranırdım bazen de.kollayıcı, öğütleyici.
babasını da çok severdi.
aklıma o büyülü cümle geldi
senden güzeli, senden olur.

hep dua ederdim.
nasibim olsun diye.
o gece öpmekten ileri gitmedim, gidemezdim.
kendi duama ihanet edemezdim.
etmedim.
pişman ya da şikayetçi değilim.
çocukça yaşıyorduk aşkı.

nerden bileyim o an ömrüme ömür katan sözlerin şuan eriyip bitmeme sebebiyet vereceğini.
sarıldım.
o sevimli yüzünü ellerimin arasına aldım.
hep ezberlelememi istediği şiirin bi bölümünü okudum.
çocuksu şımarıklarıyla nerdeyse saatlerce şiir okuttu.
şiiri çok severdi.
bilmiyordu asıl şiir kendisiydi.

yemek yedikten sonra öylece topladık masayı bi an önce vakit geçirelim istedim.
bi kaç gün sonra memleketine gidecekti.
oturdu yanıma bu defa ben uzandım dizlerine.
o an dünya da ne olup bittiği çokta umrumda değildi.
bembeyaz elleriyle sakallarımı okşadı ben gidene kadar kesme derdi.
işin tuhaf yanı ben o sakalları hala kesmedim.
sırf senin elin deydi diye kıyamadım.
eve geç gelmiştik zaten.
odaya girdik.
benim odanın balkonu vardı denizi gören.
karadenize uzun uzuuun baktı.
sen benim karadenizde ki akdenizimsin dedi.