bi korku büyüyor içimde.
boşlukta kalmaktan korkuyorum.
seneler sonra resmine bakarken başkasının oldumu korkusu çoktan yer etmiş kendine.
oturduğumuz herhangi bi bankı gördüğümde yine karanlığa gömülecek miyim ?
en çok seni kaybetmekten korkuyorum demiştim.
korktuğum ne varsa başıma geldi.
senden korksam sende başıma gelir miydin ?

hissizleşmeyi yaşatıyor.
ama durum farklı senden başka herşeye hissizleşiyorum.
dünyaya, mutluluğa,acıya, duygulara.
hislerim tamamen hakkında sayfalarca yazı yazabileceğim bi gülüşe sahip olan insanda kaldı.
sayfalarca ne kelime ömrüm boyunca her defasında farklı kelimelerle, farklı duygularla anlatabilirim.
sen gülerken ağladığım zamanlarda bile elime aldığım kalemin durmaya hiç yeltenmediğini bilirim.
artık histen çok ezberim çalışıyor.
saniyelik mimiklerin bile hafızamda defalarca film çevirebiliyor.

şimdi yağmur yok.
kar yağıyor.
insanların neşeyle bekledikleri kar yağışı bize baya erken uğramıştı zaten.
yüreğimize yağdı kar cennet gibiyken buzlar ülkesi olurverdi.

Bu Nasıl Zalim Yaraymış, Aman Annem
Beni Senden Ayırdılar, Aman Annem

http://www.youtube.com/watch?v=exKLbNtwwr4

sağnak yağmur yağdığı zaman sana verdiğim, içinde adeta kaybolduğun hırkaya ilişti gözüm.
o gün sadece hırkayı vermekle yetinmemiştim.
yüreğine yağabilecek her türlü yağmura kendimi siper etmiştim.

her gün bi çok yaşanmışlıklarımızın olduğu kampüse yabancı kalıyorum.
her gün biraz daha yabancılaşıyorum.
ilk buluşmamızda yürüdüğümüz o uzunca yoldan yürürken yanımdasın gibi hissediyorum
ama bu sefer farklı.
sen yanımdasın ama ben orada değilim.
farklı alemde gibiyim.
saatlerce beklettiğin otobüs durağında otururken otobüsten başka herşeyi bekliyor gibiyim.
apartının yolundan geçerken yine alnından öpüyorum bu sefer seni uğurlamak yerine içimden parçalar uğurluyorum.
her geçen gün daha fazlası gidiyor.

içelim panpa

o meşhur ankara dizisinin final sahnesinden kaldı aklımda unutmak kelimesi undan çıkmış sözü.
haklılardı.
duymayınca sesini unutmaya başlarsın.
görmeyince yüzünü.
hissetmeyince yüreğini.
simsiyah olursun.
unutabileceğin şeyler olur.
ama unutmak acıyı dindirmiyor.
acı bedeni bütün gücüyle sarıyor.
her bi duyu organıyla hissedersin acıyı.

bi şekilde çıkar hafızadan şeklin şemalin.
aşinalığımı kaybederim.
zaman ezberlediğim ifadeleri siler.
siler mi sahi ?
yoksa tozları halının altına itelemek gibi ifadeleri, aşinalıkları,ezberlenmişlikleri, alışkanlıkları beyinden alıp yüreğin tozlu raflarına mı gönderir.

unutmam gereken bi çok şey vardı.
karadenizin sert rüzgarlarında savrulan saçların vardı.
gülerken kısılan gözlerin vardı.
ufacık ellerin vardı unutmam gereken.
hepsinden çok yüreğini unutmam gerekiyordu.

unutmaktan bahsetsek ya biraz.
sahi neyi unutacaktık ?
en çok seni hatırladım.
en çok kendimi unuttum.

http://www.youtube.com/watch?v=WJqnUplyatU

Up up up

unutacağımız hiçbir şey kalmaya dek herşeyi unutabilsek tanrıyla karşılacağız.
ama oraya kadar unutmaya başaramıyoruz bir türlü.

insan iniyor aşağı ama bir noktadan sonra soluksuz kalıp yukarı sıçrıyor.
herşey geçmişte gömülü, başlangıçta.

unuta unuta in aşağı sen.
madem anılar bizim atıklarımızmış unutmanın sonuna var anlarsın..

ayık kafayla yazmak daha kolay oluyor benim için.
masal gibi olsun yazdıklarım
seneler sonra dönüp bakınca inanması güç, hayal etmesi güzel olsun.
akşam içtiğim rakının etkisini hissettim be canına yandığım
yine yazacaklarımı unutmuşum.
anlatmak istediğimi unutmuşum.
edebiyatı severdim edebiyatı unutmuşum.

yine yeniden en çok seni hatırlamışım.

o gülüşüne ömrümü bağlamışım, unutulmuyor mihriban.

nihal atsızın geri gelen mektup şiirini okuduktan sonra döndün baktın.
nasıl sevebiliyorsun dedin o şairler gibi ?
unutulmayacağını biliyordun.
hani vardı ya sarı saçlarına deli gönlümü bağlamışım çözülmüyor mihriban.

ardı arkası kesilmezdi anlatmalarının.
sanki sipariş veriyorduk olur da kumral düz saçlı bi erkek çocuğumuz olursa ne kadar şirin olur dediğini hatırlıyorum.
çocukları severdin küçük bi çocuk gördüğünde benzetme yapmaya çalışırdın bu saçtan işte,bu surattan işte.
olayı tam belinden yakalardın her zaman.
anne olacabilecek insansın.
basit değildi anne olmak.
çocuksu yüzünün arkasında yatan kollayıcı, sevdiğinin üstüne titreyen o ruhu unutmak mümkün mü ?

şehir değil orası işte.
yuvan.
senin sürekli anlattığın benim dünyam olabilecek bi ev.

severim tabi ya.
neleri sevdirmedin ki ?
neleri özlettirmedin ki ?
hayatımda hiç görmediğim bi memlekete özlem duymayı öğrettin.
hiç görmediğim sokakları hafızama kazımayı öğrettin.
şuan gitsem kaybolmayacağım bi şehir var hafızamda.
beraber gideceğimiz bütün yerleri ezberlemişim.
görmediğim bi şehire bu kadar aşina olabilir miydim ?
yıllar sonra karşıma çıkan bi kıza bu kadar aşina olabildiysem şehire de olurum heralde.

bak aklıma geldi.
okulun çimlerinde oturduğumuz gün.
karşı taraf havaalanı. arkasında karadeniz.
önümüzde hayatı acele acele yaşamak isteyen insanların süratle araba sürdüğü sahil yolu var.
telefondan o hiç sevemediğim fransızca şarkıyı açtın.
sürekli dinletmeye çalışırdın.
net bi insan olduğumu söylerdin.
şarkıyı sevmedim demiştim.
ellerimin arasında sıkıştırmaktan nirvanaya ulaştığım yanakların düşmüştü.
yüzünde hafif çocuk şımarıklığıyla, hüzünlü bi hal.
severim dedim senin için.

kötü yanlarını hatırladığın gibi iyi yanlarını da hatırlayıp ağlarken bile tebessüm edebiliyor insanoğlu.
iki göze ne bu kadar bağlandığımızı anlamıyoruz. anlayacak kadarda ince düşünemiyoruz.
ayrıldıktan sonra başlıyor mücadele.
ölümüm olacaksın diye fısıldayan o ahmağı unutmasan ne olurdu ?