1. 1.
    +2
    13 yaşındaydım. ortaokula gidiyordum. babam öleli 2 yıl olmuştu. yoksul düşmüştük.
    annem terzilik yapıyordu. zar zor geçiniyorduk. büyük bir evin iki odasında oturuyorduk.
    kitaplarımın çoğu noksandı, okul çantam bile yoktu.
    ···
  1. 2.
    0
    üzdün bin
    ···
  2. 3.
    +1 -1
    allah versin başka kapıya
    ···
  3. 4.
    +1
    bayram geldi. annem ne yaptı etti bana bir ayakkabı aldı. bir pantolonla bir gömlek dikti. sabah erkenden kalkıp giyindim. bir gün önceden sözleşmiştik, iki arkadaşım beni evden alacaklar, birlikte bayram yerine gidecektik. atlı karıncaya, kiralık bigibletlere binecektik, tatlıcıda tatlı yiyecektik. belki sinemaya da gidecektik.
    ···
  4. 5.
    +1
    annemden para istedim. paramız yok oğlum, dedi. çılgına dönmüştüm, arkadaşlarım neredeyse geleceklerdi. onlara ne diyebilirdim? parasız olduğumuzu, bu yüzden bayram yerine gidemeyeceğimi söyleyemezdim ya... hırçınlaşmıştım, üstümdekileri çıkarıp duvarlara atmaya başladım.
    ···
  5. 6.
    +1
    niye sen superman misin gardaş?

    edit: pardon panpa fakirlik nedir bilirim.
    ···
  6. 7.
    +1
    beni üzgün üzgün seyreden annem, o zaman dolaptan çantasını çıkardı, para aradı. bula bula bir lira buldu. kadıncağızın bir lirası kalmıştı yalnız, bütün parası oydu. o bir lirayı bana uzattı: haydi giyin, dedi, bir lira yetmez mi? ... bir lira o zaman büyük paraydı.
    ···
  7. 8.
    +1
    oraya buraya attığım elbiselerimi ayakkabılarımı topladım. yeniden giyindim, paramı cebime koyup arkadaşlarımı beklemeye başladım. geldiler. biraz oturdular. annem onlara şeker ikram etti, ikisini de okşadı, öptü. sonra: haydi artık gidin! dedi. güzel güzel eğlenin!
    sokağa çıktık. çok neşeliydim, kabıma sığamıyordum.
    ···
  8. 9.
    +1
    annenin ellerinden ne kadar öpsen az panpa
    ···
  9. 10.
    +1
    fakat köşeyi dönerken evimize baktım, annem pencereden uzanmış, gülümseyerek bana el sallıyordu. o zaman içimden bir ağlamadır geldi, gözlerim dolu dolu oldu. tıkanıyordum. ağladığımı belli etmemeye çalışarak arkadaşlarıma: ben gelmeyeceğim dedim. neden olduğunu anlamadılar. biri: paran yok ondan gelmiyorsun. dedi, alay ederek. elimi cebime attım ve bir lirayı çıkarıp gösterdim: işte para! dedim. beni orada bırakıp gittiler.
    ···
  10. 11.
    0
    Severim böyle hikayeleri

    Ccc fakir tayfa ccc
    ···
  11. 12.
    +1
    sokaklara gelişi güzel dalarak bir süre sersem sersem dolaştım. kimseye göstermeden doya doya ağladım, sonra gözlerimi sildim, elimden geldiği kadar neşeli olmaya çalışarak eve döndüm. annem beni görünce: neden döndün? diye sordu. canım istemedi, dedim ve cebimden bir lirayı çıkarıp anneme uzattım. zavallı kadıncağız, çok şaşırdı, parayı elimden alıp masanın üstüne koydu. sonra beni kucakladı, göğsüne bastırdı. hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.
    ···
  12. 13.
    +1
    anlat panpa tok açın halinden anlamazmış anlat ben dileyeceğim seni
    ···
  13. 14.
    0
    ben ağlamıyordum artık. sokakta doya doya ağlamıştım. annemin yüzünü öptüm, ağlamamasını söyledim. artık üzüntülü değildim. bayram yerine gidemediği için üzülmek benim gibi koca bir çocuğa, bir ortaokul öğrencisine yakışmazdı. olgun bir adam olmuştum birdenbire.
    ···
  14. 15.
    +1
    dinleyen varsa teşekkür ederim panpalar.
    ···
  15. 16.
    +1
    yokluk zor şey panpa sonrada halin vaktin düzelince içinden hep paranı insanlar için harcayasın geliyor biliyor musun?
    ···
  16. 17.
    0
    aynen panpa yokluk çok zor...
    ···
  17. 18.
    +1
    kardeşim seni çok iyi anlıyorum. Allah kolaylık versin. ağlıcam lan şimdi. fakir adamın halinden muallakler ne yazık ki anlamıyolar. akşam akşam kendimi sorgulamama sebep oldun Allah razı olsun birader
    ···
  18. 19.
    +1
    ağlattın ama
    ···
  19. 20.
    0
    kiminin hayatı rüya gibi kimininki roman gibi oluyor değil mi...
    ···