universiteli bi incicinin yaraginin basina oturmak

yeter dıbına koduğumun andavalı her başlıkta seni görmek zorunda mıyım lan.

bunun hepsini okuduğum için kendime lanet ettim amk ılığı gibtir git

(bkz: tahir sen nasıl bi muallaksin)

entry nick *

tavlamışım onu. nedenini, nasılını sormayın. allem etmişim, kallem etmişim, bir punduna getirip tavlamışım işte çıkık adem elmalı, al yanaklı incicimi. buluşmuşuz ulusta. park evlerinde metro yazıhanesinin karşısında. tembihlediğim gibi giyinmiş. dar kesim bir pantolon ve güçlü kollarını tüm hatlarıyla gözler önüne seren bir tişört var üstünde. yaklaşıyorum yanına doğru arabamla. utangaç gibi. iniyorum arabadan, sarılıyorum ona. "hadi gel atla diyorum". ayakları geri geri çekmeye başlıyor. ürküyor gevşek dudaklı üniversiteli incicim. rahat tavrım onu sanki korkutmuş gibi. araba rölantide, gözlerine bakıyorum, "çok tatlıısın" diyorum. "ben formalitelerden, hoşbeşten pek hazzetmem. ne dersin çekelim mi kuytuya?" gözleri velfecri okumaya başladı. belli belli. korkuyor. nası korkmasın 19 yaşında ama daha çocuk. canım benim. nasıl tatlı. ama bende "r" yok. asla geri adım atmam. çekiyorum el hamranın karşısındaki kooperatife. bomboş bir inşaat alanı. indiriyorum dar pantolonunu, vites topuzundan teğet geçip kucağına oturuveriyorum. bağırta bağırta çalışıyorum üstünde. yannanının başını hamam böceği gibi eziyor, damarlı gövdesinden tepesine doğru yürüyen, akrebin kuyruğundan damıtılmış yeşil kadar saf ve bir o kadar sıcak spermlerinin posasını kahverengi büzüşük züt deliğimden ayak bileklerime süzülüşü ile kendimden geçiyorum.