dünya denilen şey bende gram kalmadı. inanın suraya bunları yazmak benden bir şey eksiltmez ama belki dert ortağı insanlar okur, belki bazılarınızın içi rahatlar durumuna şükreder.
kendimi kimseye açmadım şu dünyada, bir allahın kulu bilmez neler yaptığımı, neler yaşadığımı.
doğduğumdan beri güzel değildi be hayatım beyler. fakirliğe doğdum. yetimliğe.
bir anneye doğdum, bir de dört duvara. ben calısacak yaşa gelene kadar yardım eden üç beş akrabaya doğdum. belki güldüler sevindiler küçük suratıma, sonrası ayak bağı olmakla geçti. çileler çekti beni büyüten kadın, annem. lüksün L si olmadı hayatımda, ekmekle akşam yemeğine şükrettik. hep şükrettik sahip olduklarımıza, ama neye sahiptik hiç sorgulamadık. 9 yaşımda başladım çalışmaya, orada burada. dikim evinde, çay ocağında, kahvede. aldığımı anneme verdim. daha ne kadar anlatabilirim fakirliği bilmiyorum.

akrabalar kayboldu, yardımlar kayboldu. büyümüştüm çünkü. 11-12 yaşında kocaman bir adam olmuştum, ne gerek vardı yardıma * ilk okulum tek çantayla tamamlandı, topu topu 3 defterle geçti. ondan bundan aldığım kalemle, yardımla.

vefat etti melek, tek kaldım. göğüs gerilemeyecek kadar korkunçtu şu dünya. sokaklar dardı bizim orada, geceler zifiri.
amcamlarla kalıp liseyi başarıyla bitirdim. kimsem yoktu ki sırtımı dayayacak. sosyalliğim yoktu ki çıkıp gezecek. ders çalıştım durdum. anlasam da anlamasam da.
yüksek bir derece yapınca bir öğretmenim bana, burs veren insanların olduğunu, istersem onlara başvuru yapabileceğini söyledi. bir süre sonra dönüş yapılmıştı ve bir burs verenim olmuştu. istanbulda başarılı bir devlet üniversitesinde okumaya başlamıştım. cebime ilk defa harçlık koyan. çok ahım şahım bir bölüm okumuyordum, ama başarıyla geçiyordum sınıfları.

Nereden çıktığımı asla unutmadan devam ediyordum, hem de hayretle. Nasıl olabilirdi? Bendim o merdiven altı taşlama atölyelerinde çay taşıyan. Özlediğim tek bir şey varsa o da annemdi geçmişe dair. 3. sınıftayken başarımın farkında olan bir öğretmenim yokluğumu da bildiğinden beni bir şirkete önermiş ve ortalama bir maaşla orada staja başladım. 4. sınıf bittiğinde şirkette çalışmaya hızla devam ediyordum. Yükseldim bir kademe, ama okumak beni hayata bağlıyordu. Yüksek lisans için şirketimle konuşup izinlerini rica ettim. Burs verenimi asla unutmadım, sık sık ziyaretine gittim. Yaşlıydı, ellerini öpmekten asla sıkılmadım. Yüzüne bakınca ailemden bir parça gibi hissettim onu. Yüksek lisansımı okudğum bölümle ilgili devam ettirip bitirdim, bir çoğunuzdan az biraz yaşlıyım belki şu an. Ama çalıştığım o şirket beni asla bırakmadı, takip ettiler ve tekrar onların arasında çok daha yüksek bir kademede çalışmaya devam ediyorum. Maaşım göz dolduruyor, bir araba aldım. Hoş da bir evim var kiraladığım. Güzel de bir bayan arkadaşım.

Yaptığım tek şey, boş zamanlarımda mahalleme gitmek, benim kader ortağım olan kücük kardeslerimle vakit geçirmek. Onları doyurmak, ceplerine harçlık koymak. Belki sizlere maddi olarak bir yardımım dokunmayabilir, ama bunu okuyup hayata tutunmakla ilgili çıkarımlarınız olursa ne mutlu bana. Sizleri seviyorum, boş zamanlarımda kafamı dağıtmanızı seviyorum.